Αλήθεια

Σοβαρά τώρα... παραδέξου ότι τόσα χρόνια παίζεις και απλά μας κάνεις πλάκα! Έπειτα ας το πιάσουμε απ' την αρχή...

Η μητέρα ξεχνάει τ' όνομά μου...

"... μόνο θύμησέ μου τ' όνομά σου..." είπε η πάντα αεικίνητη γυναίκα.

Ακόμα δεν την έχω δει να περπατά. Ίπταται. Φορές φορές θαρρώ ότι μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε περισσότερα από ένα σημεία. Προσπαθώ να παρακολουθήσω την κίνησή της στο χώρο και δεν τα καταφέρνω περισσότερο από δύο λεπτά.

"Είμαι το παιδί σου..." ήθελα να απαντήσω. Γιατί ζηλεύω κι εγώ, σαν όλα τα παιδιά, τη φιγούρα μίας μάνας. Κι ας μη στερήθηκα ποτέ τη μητρική αγάπη. Ήθελα αυθαίρετα να οικειοποιηθώ το ρόλο. 

"Νίκος" απάντησα. 

Αισθάνθηκα όπως όταν ήμουν παιδί μπροστά στη σεβάσμια φιγούρα κάποιου ιερέα έτοιμος να μεταλάβω. 

Δεν μετάλαβα. Κατάλαβα. Κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία.

"Μητέρα δε θυμάσαι τ' όνομά μου γιατί εστιάζεις μόνο στην ουσία. 

Είμαι σίγουρος ότι θυμάσαι όλα όσα κατά καιρούς σου είπα χωρίς λέξεις. Όσα δεν έχουν γράμματα να τα περιορίζουν. 

Μπερδεύτηκα ξέρεις για λίγο. Εστίασα στα γράμματα γιατί τους χάρισες τόσα πολλά χρόνια, που νόμισα ότι για σένα έχουν ουσία. 

Σε αυτά τα ελάχιστα λεπτά μέχρι να απευθύνεις ξανά το βλέμμα σου σε μένα κατάλαβα ότι τα γράμματα ήταν απλά το μέσο. Χρειαζόσουν κι εσύ ένα μέσο για να χαράξεις την αλήθεια σου. Έμεινες πιστή στην ουσία χωρίς να ασπαστείς το μέσο."

Τίποτα δεν είπα. Αφού κατάλαβα, έμαθα. Έμαθα, γιατί μια μάνα πάντα μαθαίνει στα παιδιά της.

Όταν έχεις μάθει δεν θέλεις πλέον να μιλάς. 

Μαθαίνω θα πει μεγαλώνω. Χωρίς να χρησιμοποιώ ως μονάδα μέτρησης το χρόνο.

Αποτίναξα όλους τους ρόλους από πάνω μου. 

"Ούτε παιδί σου, ούτε γνωστός, ούτε τυχαίος. Οι ρόλοι θα με κάνουν να χάσω την αλήθεια που συνάντησα. Θα μείνω κι εγώ πιστός στην αλήθεια, ακολουθώντας το παράδειγμά σου."