Σάββατο 23 Ιουνίου 2007
Μια μέρα που πέρασε...
Post που δεν αναρτήθηκε... ήρθε η ώρα του.
Κυριακή, 3 Ιουνίου 2007
Επιστρέφοντας από την δουλειά μέσα στο λεωφορείο σκεφτόμουν οτι τίποτα δεν με περιμένει στο σπίτι. Και κυρίως κανένας. Αν άραγε μία μέρα δεν επέστρεφα στην καθορισμένη ώρα θα άλλαζε κάτι;
Μέτρησα μοναξιές στο δρόμο μέσα από το λεωφορείο. Μέτρησα παρουσίες, μέτρησα ζευγάρια αλλά πάντα στο τέλος τα παρατούσα γιατί καμία μοναξιά, καμία παρουσία και κανένα ζευγάρι δεν μου χάρισε μία σκέψη που να μου δώσει την δύναμη να συναγωνιστώ τις ανάγκες του μέσα μου.
Χτύπησε το τηλέφωνο. «Δεν θα μπορέσω τελικά να έρθω να τα πούμε... κάτι μου έτυχε και δεν προλαβαίνω... τα λέμε φίλε...».
Κατέβηκα τέσσερις στάσεις πριν το σπίτι και πήγα στο ανθοπωλείο και αγόρασα ένα φυτό με δίχρωμα φύλλα. Πράσινα και άσπρα. Ένα πορτοκαλί πήλινο γλαστράκι με μία πρασινάδα που δεν βγάζει λουλούδια. Το πήρα αγκαλιά και βγήκα στο δρόμο και περπάτησα μέχρι το σπίτι. Στο δρόμο το κουβέντιασα λιγάκι.
- Θα με περιμένεις στο σπίτι;
Το έβαλα πάνω στο τραπέζι μπροστά από το φωτεινό παράθυρο. Δυστυχώς όταν είμαι στη δουλειά πρωινός το παράθυρο αυτό παραμένει κλειστό για λόγους ασφάλειας γιατί το διαμέρισμα είναι ισόγειο. Ζωή στο περίπου θα ζήσει και αυτό μαζί μου αλλά δεν θα του λείψει φροντίδα και αγάπη.
Τι μέρα είναι σήμερα; Προσπαθώ να σκεφτώ και μπερδεύομαι. Συνειδητοποιώ οτι καθημερινά στη δουλειά γράφω δεκάδες φορές την ημερομηνία αλλά ποτέ δεν γράφω την μέρα. Όλες οι μέρες μου είναι ίδιες. Μόνο οι αριθμοί αλλάζουν. Κι εκείνοι μην φανταστείς μεγάλες αλλαγές. Εναλλάσσονται απλά τα νούμερα. Κάνουν κύκλους κάθε μήνα.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007
Κυριακάτικες ιστορίες / #1
Άργησα να ξυπνήσω αυτή την Κυριακή. Άργησα πολύ. Το μισώ αυτό.
Τις Κυριακές μου αρέσει να καθυστερώ να ξυπνήσω όταν δεν δουλεύω αλλά όχι πολύ. Το θεωρώ χαζό να χάνω την ημέρα. Θέλω να αισθάνομαι ότι έχω την πολυτέλεια χρόνου να κάνω πολλά πράγματα κι ας μην κάνω τίποτα ουσιαστικό τις περισσότερες φορές. Οπότε η σημερινή μέρα ήταν μια από αυτές τις χαμένες Κυριακές που θα μπορούσες να είχες ζήσει αλλά περισσότερο εγκεφαλικά δεν τις πρόλαβες. Λέω εγκεφαλικά γιατί τελικά το σώμα προλάβαινε να κάνει πολλά απλά το μέσα δεν ήταν θετικό σε αυτά.
Ξύπνησα και το φως δεν έμπαινε από το παράθυρο. Απαραίτητο συστατικό για το ξύπνημα της Κυριακής. Να αφήσεις το φως να σε ξυπνήσει.
Τα παράθυρα είχαν ξεχαστεί κλειστά, είχα καθυστερήσει να κοιμηθώ κιόλας λόγω του ότι την προηγούμενη ήμουν βραδινός στην δουλειά, έφτασα αργά, έφαγα κιόλας και βάρυνα περισσότερο...
Έφτιαξα ελληνικό καφέ και τον ήπια στο τραπέζι της κουζίνας μαζί και ένα μπακλαβαδάκι που μπορώ να πω ότι λειτούργησε καταλυτικά ως η πρώτη μεγάλη συγκίνηση της ημέρας. Όλες οι Κυριακές που σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να στολίζονται με συγκινήσεις, μεγάλες ή μικρές. Άφησα για πολύ ώρα το βλέμμα να φύγει από το παράθυρο. Προσπάθησε να ταξιδέψει μακριά μα έβρισκε στους τοίχους των απέναντι πολυκατοικιών. Αρκέστηκα σε μερικές φιλοσοφίες αναμασημένες που όμως ταίριαξαν μια χαρά με το καθυστερημένο ετούτο πρωινό.
Η έκβαση τούτης της ημέρας είχε ήδη προδιαγραφεί μέσα μου. Απλά το πήρα απόφαση... Σηκώθηκα από το τραπέζι και έφυγα από την κουζίνα.
Δεν ήθελα πολλά... αλλά μάλλον δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα σήμερα... και σήμερα...
Γράφω τόση ώρα σαν να είναι παρελθόν η Κυριακή. Το συνειδητοποιώ τώρα που έγραψα σήμερα στην προηγούμενη παράγραφο και σε σχέση με τον τρόπο γραφής του υπόλοιπου κειμένου με δίχασε και με έκανε να σκεφτώ μήπως είναι συντακτικά λάθος. Θα το αφήσω ως έχει... η Κυριακή είναι ακόμα εδώ για κάποιους και ακόμα την ζουν εκεί έξω... και για κάποιους έχει ήδη τελειώσει... μα θα ‘ρθουν κι άλλες Κυριακές!