Μια μέρα που πέρασε...

Post που δεν αναρτήθηκε... ήρθε η ώρα του.
Κυριακή, 3 Ιουνίου 2007

Επιστρέφοντας από την δουλειά μέσα στο λεωφορείο σκεφτόμουν οτι τίποτα δεν με περιμένει στο σπίτι. Και κυρίως κανένας. Αν άραγε μία μέρα δεν επέστρεφα στην καθορισμένη ώρα θα άλλαζε κάτι;
Μέτρησα μοναξιές στο δρόμο μέσα από το λεωφορείο. Μέτρησα παρουσίες, μέτρησα ζευγάρια αλλά πάντα στο τέλος τα παρατούσα γιατί καμία μοναξιά, καμία παρουσία και κανένα ζευγάρι δεν μου χάρισε μία σκέψη που να μου δώσει την δύναμη να συναγωνιστώ τις ανάγκες του μέσα μου.
Χτύπησε το τηλέφωνο. «Δεν θα μπορέσω τελικά να έρθω να τα πούμε... κάτι μου έτυχε και δεν προλαβαίνω... τα λέμε φίλε...».
Κατέβηκα τέσσερις στάσεις πριν το σπίτι και πήγα στο ανθοπωλείο και αγόρασα ένα φυτό με δίχρωμα φύλλα. Πράσινα και άσπρα. Ένα πορτοκαλί πήλινο γλαστράκι με μία πρασινάδα που δεν βγάζει λουλούδια. Το πήρα αγκαλιά και βγήκα στο δρόμο και περπάτησα μέχρι το σπίτι. Στο δρόμο το κουβέντιασα λιγάκι.
- Θα με περιμένεις στο σπίτι;
Το έβαλα πάνω στο τραπέζι μπροστά από το φωτεινό παράθυρο. Δυστυχώς όταν είμαι στη δουλειά πρωινός το παράθυρο αυτό παραμένει κλειστό για λόγους ασφάλειας γιατί το διαμέρισμα είναι ισόγειο. Ζωή στο περίπου θα ζήσει και αυτό μαζί μου αλλά δεν θα του λείψει φροντίδα και αγάπη.
Τι μέρα είναι σήμερα; Προσπαθώ να σκεφτώ και μπερδεύομαι. Συνειδητοποιώ οτι καθημερινά στη δουλειά γράφω δεκάδες φορές την ημερομηνία αλλά ποτέ δεν γράφω την μέρα. Όλες οι μέρες μου είναι ίδιες. Μόνο οι αριθμοί αλλάζουν. Κι εκείνοι μην φανταστείς μεγάλες αλλαγές. Εναλλάσσονται απλά τα νούμερα. Κάνουν κύκλους κάθε μήνα.