... κι άλλος κύκλος...

Κύκλους δε σχημάτιζα πάντα;
Κύκλους δικούς μου... κύκλους των άλλων...
Και προπαντός αυτούς τους δεύτερους προσπαθούσα να τους χωρέσω σε τετράγωνα για να με επηρεάζουν λιγότερο.

Και ενώ το ξέρεις, περιμένεις ότι τελευταία στιγμή θα γίνει κάτι και θα αλλάξουν όλα...
Μα τελικά τίποτα δε γίνεται...
Και απλά αποδέχεσαι ότι είναι αυτό που περίμενες...
Λες: «...το ‘ξερα» γιατί νομίζεις ότι θα το κάνεις να σε ενοχλεί λιγότερο.

Και θα επαναληφθεί η ίδια ιστορία σε λίγες μέρες για να πεις πάλι: «...το ‘ξερα».

Και θα ζωγραφίσω ακόμα έναν κύκλο, ολοστρόγγυλο, για να πω ότι απλά αυτό είναι η Ιστορία από καταβολής κόσμου.

Με πιάνει άρνηση για λίγο...
...και το λίγο, πάντα διαρκεί όσο θέλω εγώ γιατί έτσι ήμουν ανέκαθεν...

Δεν θέλω να έχω κανέναν δεξιά μου...
Δεν θέλω κανείς να μου λέει τ’ όνομά σου αν δεν είσαι εκεί...
Δεν θέλω κανείς να λέει τα αστεία σου...
Δεν θέλω... απλά αυτό...

Αφού δεν θα είναι τίποτα εδώ πάλι ίδιο, απλά αρνούμαι να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Σαν τις ταινίες που ξαφνικά θαμπώνει η εικόνα... γίνεται ασπρόμαυρη και ξεκινάει το flashback… έτσι θα μοιάζουν πλέον οι εικόνες που ήταν καθημερινότητα;

... σαν το παιδί που έχει αδυναμία στον μπαμπά, τρέχει ξοπίσω του και αυτός δίνει προτεραιότητα σε άλλους... μάλλον αυτή ήταν η σχέση μας αλλά δεν παύει στο χρόνο η στιγμή που ήμουν κι εγώ ο εκλεκτός...

Αυτή τη φορά κλείνω τον κύκλο νωρίτερα μέσα μου για να κάνω τη διαφορά...
θα τον προλάβω για να μην με προλάβει μου τη φέρει πριν την ολοκλήρωσή του.
Δεν τρέφω πλέον φρούδες ελπίδες... μεγάλωσα πια και έχω δει αρκετά έργα για να πιστεύω ότι το δράμα θα έχει happy end και η κωμωδία θα κλείνει τραγικά...

Απλά δέχεσαι το γεγονός και προχωράς...

Αγοράζεις καινούργιο τετράδιο και μολύβι και ετοιμάζεσαι για νέους κύκλους... μαζί...