Όχι δεν...

Όοοοοχι... δεν θα γκρινιάξω!
Προτιμώ να μη γράφω καν... το να μη μιλάω κιόλας είναι αδύνατον... αλλά τουλάχιστον το περιορίζω για αυτά που με ενοχλούν και μου βγάζουν αρνητισμό... στο ελάχιστο και σε ελάχιστους...
Rescue σε σταγόνες για πρωινό... και μουσική για να θυμάμαι να ξεχνάω...
Το κόλπο πιάνει με μερικές επιπλέον αρπαχτές, κλεφτές και συνήθως τυχαίες ανάσες που παίρνεις από αίσθημα αυτοσυντήρησης... και που δεν είχες αναγνωρίσει ως τέτοιες μέσα στην απελπισία... βλέποντάς τες σαν υποχρεώσεις...
Δεν θα με καταπιεί το απεχθές τέρας του χθες... που αναγνώρισα σαν τέτοιο όταν είδα να τρέφεται μ' εκείνους που το γέννησαν...
Θ' απέχω... όσο αντέχω... και θα ψάχνω το χαμόγελο και κείνη την ζεστασιά που έμοιαζε με βόλεμα...