Άρνηση στις λέξεις

Βήματα. Δεν τα μετρώ τελευταία. Δεν ψάχνω συγχρονισμό. Κάτι συμβαίνει. Κοιτώ πάλι αλλού. Εκεί που δεν κοιτούν οι γύρω μου. Εκεί που δεν εστιάζει κανείς την ώρα εκείνη.
Στάση. Που είμαι; Δεν είναι αυτός ο προορισμός μου. Δε διάλεξα αυτή τη διαδρομή. Στο εισιτήριο δεν αναγράφεται πλέον το ταξίδι, μόνο το αντίτιμο. Θα πάω με τα πόδια.
Λάθη. Ασήμαντα τα λες. Ανώδυνα τα λέω. Αλλά είναι πολλά. Όλα στις ώρες που μου ανήκουν. Στις ώρες των απαιτήσεων κεντάω σταυροβελονιά τα πιο περίτεχνα σχέδια.
Λήθη. Ψέματα λέω. Την προσποιούμαι. Τη φοράω όπως όλα τα καλοσιδερωμένα μου. Με στενεύει. Δεν είμαι άνετα μέσα σε αυτή αλλά δείχνει καλά. Θα μείνω στην εικόνα.
Επιλογές. Αυτές που είμαι και αυτές που κάνω. Ταιριάζουν, αλλά και πάλι κοιτούσα αλλού. Κατατάσσονται στις ώρες τις δικές μου. Μου δικαιολογείς το λάθος; Θυμώνω παιδικά.
Συμβιβασμός. Τον προσπαθώ, στο υπόσχομαι. Έχω παραπάνω από ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αυτός κατατάσσεται σε όλες τις ώρες αλλά είναι θέση απαιτητή.
Βολέματα. Τα έμαθα από τα ενοχλημένα βλέμματα που δεχόμουν όταν η αδάμαστη αφέλεια με ωθούσε να παρουσιάζω την αλήθεια ολόγυμνη. Εκτίμησα την ηθική τους.
Γνώμες. Όλες επιστρέφουν συμβουλές. Είναι γλυκές και εύπεπτες αλλά παχαίνουν. Σερβίρονται με υπερβολικές δόσεις αυταρέσκειας. Μου αρέσουν αλλά είμαι σε διατροφή.
Ψέματα. Με τη μορφή παραμυθιού. Αυστηρώς για ιδία χρήση. Καθημερινά πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Παρενέργειες σε μακροχρόνια χρήση: παραισθήσεις. Δοκιμασμένο σε παιδιά.
Ανάγκες. Σε εποχές κρίσης να θέτεις σοφά τις προτεραιότητες. Μεγιστοποίηση του οφέλους. Με έναν Maslow αναποδογυρισμένο τόσα χρόνια, πώς να τα καταφέρω;
Ημέρες. Καρμπόν. Εξαιρούνται Σαββατοκύριακα, αργίες και αθροιστικά οι στιγμές θυμού. Εφεξής ανήμερες, μέχρι να αλλάξεις το ημερολόγιο που κιτρινίζει στον τοίχο.
Τέλος. Μόνο του κειμένου αναγνωρίζω σαν ανάγκη. Όλα τα άλλα θα τα λέω ολοκλήρωση. Δεν  είναι άρνηση, αυτή τη λέξη, την άφησα να απέχει. Για να εξέχει τίτλος.