Mrs. Batida on the beach

αναχρονισμένο post σε αναφορά της 22/7/2007

Ήσουν ξανθιά, φορούσες πορτοκαλί διάφανο καφτάνι, πίναμε παγωμένη Batida on the beach. Νύχτα, αραχτοί στις ξαπλώστρες και η άμμος ακόμα ζεστή ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μας.
Φυσούσε απαλά ένα δροσερό αεράκι από την πλευρά της θάλασσας και παρατηρούσα να σε λούζει καθώς με μισόκλειστα μάτια και ορθάνοιχτη ψυχή μου έλεγες για μεγάλους έρωτες και δυνατά συναισθήματα.
Μια παρέα πιο δίπλα άκουγε μουσική και γελούσε... ήρθε το τραγούδι σου σε λίγο Darling.
Σε ονειρεύτηκα να το χορεύεις μόνη με τα γυμνά σου πόδια γεμάτα άμμο, την καρδιά σου με περηφάνια και την αλμύρα στα μαλλιά σου...
Κοίταξα ψηλά. Στο στερέωμα το φεγγάρι ήταν σχεδόν γεμάτο και γύρω του έπαιζαν τρελά ατίθασα αστεράκια που παράβγαιναν σε λάμψη το ένα το άλλο.
Με κοίταξες...
- Λείπει ένα μικρό κομματάκι από το φεγγάρι καλέ μου...
- Πάντα κάτι θα λείπει γλυκιά μου... για να το αναζητάμε και να έχουμε λόγους να ζούμε...
Δεν τα είπαμε με λόγια... τον θυμάμαι όμως αυτόν μας τον διάλογο.
Σου χαμογέλασα και πήγαμε για μία βουτιά γιατί η νύχτα μας είχε ανάγκη μόνο από αυτήν την υγρασία...