Η αίσθηση... αυτή... που σου αφήνει το γεμάτο... το ολοκληρωμένο... εκείνο που έχει ουσία και απαλλαγμένο από φτιασιδώματα σου παραδίνεται ανεπιτήδευτα σε μία στιγμή που ποτέ δεν φαντάστηκες ότι θα μπορούσες να ζήσεις.
Και για μία στιγμή μονάχα πίστεψα ότι τα παραμύθια εκείνα που χρόνια τώρα με θρέφουν μπορούν να γίνουν αλήθεια. Αληθινά το πίστεψα... και ήταν σαν να το έζησα για λίγο... το δικό μου παραμύθι!
Ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα... κοντά τα βράχια... που το δέρνει ο αέρας και οι καταιγίδες το χειμώνα ... και όταν ο ήλιος βγαίνει από το παράθυρο δεν βλέπεις άλλο από το μπλε που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.
Άγευστα... άδεια....κρύα... δίχως ψυχή... ταυτόχρονα τοποθετημένα σχεδόν με απόλυτη ακρίβεια στο χώρο... αλλά χωρίς συναίσθημα... σαν να μην έχουν ζήσει τίποτα και να μην έχουν τίποτα να μου διηγηθούν.
Το τίμημα της αλλαγής και της νέας αρχής; Όχι δεν το φαντάστηκα ποτέ έτσι και δεν είναι έτσι. Πάντα το μέσα μου ήταν γεμάτο αλλά με την νέα τάξη πραγμάτων ο συρμός με πήρε και ξέχασα να στολίσω το γύρω μου με κομματάκια από το μέσα μου. Ίσως ήταν μια ενστικτώδης κίνηση υπερβολής παρασυρμένος από την μεγάλη μου ανάγκη για αλλαγή, όμως ο μεγάλος μου πλούτος είναι αυτός που έφερα στις αποσκευές μου. Ο άλλος δεν έχει πάρει ακόμα μορφή. Είναι ασχημάτιστος ακόμα. Έχει προοπτικές αλλά ακόμα είναι σχεδόν ακατέργαστο υλικό που αν δεν το δουλέψω με μεράκι θα είναι πάντα άδειο... όσο όμορφο σχήμα και αν αποκτήσει θα είναι κενό νοήματος.
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα κάτι τέτοιο...
