post από 15/11/2007... πάντα η αλήθεια
Και ενώ είναι αλήθεια ότι βαρέθηκα να γράφω τόσο πολύ καθημερινά και μάλιστα για τόσο ανούσια πράγματα... διεκπεραιώνω γράφοντας... σχεδόν αντιγραφή επικόλληση...
Απόψε... μου το χρωστούσε ο καιρός; ... η ζωή; ...
Πλέον αισθάνομαι ότι έχω καταφέρει να καταγράψω...
Τώρα ξέρω... αυτό το κάτι... αυτό το λίγο... αυτό το αληθινό... γι’ αυτό δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα... γι’ αυτό είναι φορές που δείχνω να αδρανώ... απλά δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν... ούτε στον εαυτό μου... για εκείνα που έχουν σημασία μέσα μου...
Απλά η καταγραφές μου έχουν γίνει... δεν σπαταλάω άλλη ουσία... μόνο όταν θα ξανανιώσω την ανάγκη να βγάλω κάτι καινούριο... όταν θα έχω κάτι καινούργιο και ουσιαστικό τότε θα αρχίσω πάλι... όχι τώρα...
Άλλωστε το να σε «αντιγράφουν» σημαίνει οτι κατάφερες να αφήσεις το σημάδι σου... όταν χρειάστηκε... όχι τώρα...
Κατάφερες να κάνεις μερικές «μόδες»... όσο υπερβολικό και υπεροπτικό και αν ακούγεται αυτό... είναι απλά ένα συμπέρασμα μίας στιγμής που με κάνει να αισθάνομαι καλά... με την ανασφάλεια της φύσης του καλλιτέχνη... μίας τέχνης ακατάληπτης... της τέχνης του να ζεις... η τέχνη της ολοκληρωμένης προσωπικότητας... να μην βρεθείς στην ανάγκη να αντιγράψεις αλλά να χτίσεις κάτι όλο δικό σου...
Και να φανταστεί κανείς ότι αύριο θα γελάω με αυτά που γράφω απόψε στην έξαψη της στιγμής που μία κουβέντα με γέμισε μετά από πολύ καιρό... αλλά και αυτό είναι μέσα στην τέχνη που πριν περιέγραφα... να πράττεις δίχως ενοχές... να τολμάς και να αυτοσαρκάζεσαι και να κοροϊδεύεις το εγώ σου και να μην κάνεις πίσω για να μην μετανιώσεις μετά για μία αλήθεια που αισθάνθηκες απόψε... δικά μου είναι και αυτά...
Από τώρα γελάω... γιατί για γέλια είναι... πολλά γέλια, η ζωή και ο εαυτός... και η κατάθεση... γιατί είναι χαρά το να γεμίζεις και να μπορείς πάλι τόσο εύκολα να αδειάσεις πάλι για να έχεις χώρο για καινούργια... δεν τσιγκουνεύομαι... αυτό είναι το μυστικό της τέχνης μου... δεν κρατάω τίποτα δικό μου για πολύ... το χαρίζω σε όποιον το ζητήσει... δεν φυλακίζω... κρατάω μέσα μου την ουσία και απλόχερα μοιράζω για να μπορώ να λαμβάνω... όχι σαν αυτοσκοπό... δεν το προσπαθώ... τότε δεν θα μπορούσε να αποδώσει... απλά γίνεται... και προχωράω...
Απογοητεύομαι... μετά γοητεύομαι από την τόση απογοήτευση που κατάφερα να συλλέξω και την διώχνω...
Λήθη... για να μπορέσω να ισορροπήσω... να αφήσω να κατασταλάξει το πολύ και να μείνει το λίγο...
Και εκεί που νομίζεις ότι δεν έχει άλλο, συνηθισμένος από την πρότερη ποσότητα... απλά το απόσταγμα που ενώ είναι λίγο και δεν σε βαραίνει να το κουβαλάς βλέπεις ότι σου αρκεί... γιατί είναι συμπυκνωμένο όλο το πριν με άπλετο χώρο για το μετά...
Δεν ξέρω λόγια μάτια μου... και χαίρομαι γι’ αυτό... γιατί πάντα θα έχω την γραφή του τρελού... την παράνοια του αληθινού...
Ποτέ δεν θα γράψω επιτηδευμένα... ας γράφω για λαϊκή κατανάλωση δίχως αποδοχές... και ας γράφω χωρίς αναγνώριση... αφού ποτέ δεν υπήρξε σκοπός μου, πώς θα μπορούσε να μου αποδώσει ανάλογους καρπούς;
Θα αφήνω όμως παντού σημαδάκια άθελά μου και κάθε που θα τα αναγνωρίζεις εγώ θα μαζεύω τόκους... γιατί και εσύ συνέβαλες σε αυτό... κάποτε το είχαμε παιχνίδι... ίσως τελικά αυτός να είναι ενδόμυχα ο αυτάρεσκος σκοπός μου... ένα παιχνιδάκι να με κάνει να υπάρχω... να επιβεβαιώνομαι... αδύναμη άμυνα με δυνατή θέληση... ανίσχυρη επίθεση με ολοκληρωμένη τεχνική... σχεδόν ολοστρόγγυλη τάξη χαραγμένη με χιλιάδες ατίθασες γραμμές για να περνά απαρατήρητη...
Κι όμως κατάφερα να το φτιάξω αυτό το έργο... το τόσο αντιφατικό... μα τόσο δικό μου... για να έχω το δικαίωμα να το χαρίζω όπου θέλω... παντού...
Άσε με να την ζήσω απόψε αυτή την μικρή ευτυχία της στιγμής... είναι από τα λίγα που σου χαρίζονται στη ζωή... ή ίσως από αυτά που απλά είχες την τύχη ή τη διαύγεια να προλάβεις να αντιληφθείς και να αδράξεις... άσε με... πριν πάω να ξαπλώσω...
Ίσως αν δεν με παίρνει ο ύπνος να δω και καμία ταινία... να παραμυθιαστώ λίγο ακόμα...
