Κυριακάτικες ιστορίες/ #2

Προσπαθώ…

Είναι που σήμερα ξύπνησα επιτηδευμένα ανέμελος… που έφτιαξα pancakes με μπανάνα και σοκολάτα... που πίεσα τον εαυτό μου να πιστέψει ότι τίποτα δεν έχω σήμερα να σκεφτώ... και ότι τίποτα που να έχει σχέση με δουλειά δεν θα βάλω το κεφάλι μου σε διεργασία να επεξεργαστεί..

Φίλε μου τελικά δεν είχε λιακάδα την ώρα που ξύπνησα αλλά σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι που μας σκέφτονταν εκείνη την στιγμή... πιάσαμε ένα στα δύο... κάτι είναι και αυτό...

Γράφω συνεχώς με αποσιωπητικά.. τα μισά λέω; Τα περισσότερα τα εννοώ. Βαριέμαι; Ντρέπομαι; Ή μήπως απλά δεν βρίσκω το λόγο να τα γράψω;

Προσπαθώ όπως έλεγα... προσπαθώ να μην βάλω τίποτα τετράγωνο σήμερα στο μυαλό μου... ούτε στατιστικά, ούτε στρατηγικές, ούτε γραφήματα, ούτε πλάνα, ούτε διαδικασίες... και πιάνω τον εαυτό μου να γράφει όλα αυτά τα αρνητικά «ούτε» και διερωτώμαι μήπως εξακολουθώ και κάνω ότι και κάθε μέρα στη δουλειά απλά κοιτάζοντάς το από άλλη οπτική; Αυτό κάνω... προσπαθώ να δημιουργήσω στρατηγική ηρεμίας μέσα από στατιστική μελέτη δεδομένων που μου προκαλούν άγχος, φτιάχνοντας πλάνο αποφυγής εκείνων που με φθείρουν... Πώς τα κατάφερα πάλι; Μπερδεύτηκα κι εγώ ο ίδιος που τα δημιουργώ...

Πάμε από την αρχή...

Έβγαλε ήλιο για λίγο... αλλά μόνο για λίγο... όσο χρειάστηκε για να κάνω μια γρήγορη διαδρομή με το λεωφορείο... τώρα συννέφιασε πάλι αλλά έχω ζεστό καφέ και ανοιχτό το παράθυρο.

Απολογισμό δεν τολμώ να κάνω γραπτά πλέον γιατί απλά είναι τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που πρέπει να επεξεργαστώ που με πιάνει ίλιγγος να το σκεφτώ και μόνο... θα πάρω τα χαρτάκια και θα τα ρίξω έτσι σκόρπια στο κεφάλι μου Κοτσιδούλα μου... ούτε ταξινομημένα, ούτε ταμπελίτσες, ούτε κουτάκια... ούτε άλλα «ούτε». Και αν αύριο Δευτέρα με δεις να προσπαθώ να φτιάξω εξεζητημένους τύπους συναρτήσεων που να καλύπτουν όλο το φάσμα των πιθανοτήτων και όλα τα ενδεχόμενα πάρε το χάρτινο καραβάκι πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου και ταξίδεψέ με... κι ας μην έχουν θέα τα γραφεία μας ούτε καν στο απέναντι κτήριο.

Θυμάμαι κάπου στα ανατόλια της ενήλικης ζωής μου που δεν ανεχόμουν τίποτα να καλουπώσει το μέσα μου... και τώρα; Όχι ούτε τώρα καλουπώθηκε απλά ακολουθεί κάποιους κανόνες των μεγάλων για να μπορεί να «ταιριάζει»... αλλά τους την έσκασα... τους τροποποιώ και τους στιγματίζω με τα δικά μου χαρακτηριστικά χωρίς να το καταλαβαίνουν και πολλές φορές τους ακολουθούν με αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμά μου.

Θα βρέξει τελικά; Ε και; Μήπως θα καταφέρουμε να βγούμε ντυμένοι ζεστά να το χαρούμε; Ν’ αλητέψουμε στους βρεγμένους δρόμους σαν παιδιά... Ή μήπως δεν τα καταφέρνουμε γιατί δεν είμαστε πλέον παιδιά; Μα, μόνο παιδί ήθελα πάντα να είμαι... Ούτε με την βροχή δεν θα τα καταφέρω απόψε...

Σιγά σιγά νυχτώνει... Δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα σήμερα... τίποτα με τα δεδομένα των άλλων ή τα δικά μας;

Ποιο ήταν το ζητούμενο; Να μην κάνω τίποτα σήμερα. Τα κατάφερα ή όχι; Με τα δεδομένα τα δικά μας ή των άλλων; Δεν θα καταπιαστώ με τη σκέψη αυτή.

Ιστορίες Κυριακάτικες είναι άλλωστε μονάχα... ιστορίες που μέχρι να προλάβεις να τις ζήσεις έχουν κιόλας χαθεί... ιστορίες με διττό χαρακτήρα... μικρές αναποφάσιστες διαδρομές...

Προσπάθησα... στο λέω... και με έπιασε η νύχτα... και είμαι κάπου ανάμεσα στο ναι και στο όχι...

Μα, έχει τελικά νόημα να ξέρω το αποτέλεσμά;

Σσσσσσς όχι απόψε δεν έχει... αλλά σε λίγο θα ετοιμαστώ για το αύριο και όλα θα έχουν νόημα...

... μαζί θα ταξιδεύουμαι ...

Το σπουργιτάκι με την ψυχή του λιονταριού και την φωνή του αϊδονιού...
...Edith & Τανια...

... το δικό μας προσωπικό σύμπαν...

Και σου χρωστάω ένα φιλάκι... τόσο δα μικρό... από αυτά που κάθε φορά έχουν διαφορετικό άρωμα... το άρωμα του απροσδόκητου... σαν τα αυτοφυή άνθη του αγρού... τόσο μικρό, απλό, ακριβό και σπάνιο... τέτοιο είναι το φιλί που σου χρωστάω για απόψε...

Χτύπησε το τηλέφωνο. Άξεστη συσκευή... ποτέ δεν σε συμπάθησα... Είσαι το μόνο που δεν σέβομαι σε αυτή την πραγματικότητα και σε χρησιμοποιώ σε σχέση μονόδρομη χωρίς να έχω τύψεις.

Αλλά ήσουν εσύ παραμυθένια μου. Εσύ που μαζί με το εγώ κάνουμε ένα Σύμπαν ολόκληρο... ολότελα δικό μας... ξέχωρο και πολλές φορές ακατάληπτο στους πολλούς. Αλλά τι μας νοιάζει; Δικό μας δεν είναι; Οι άλλοι χωρούν απλά.... και παίζουν ρόλους αρκεί να μπορούν να αντέξουν τους κανόνες... κανόνες άγραφους με ισορροπίες λεπτές... και χαρακτήρα ακριβό.

Μόνο πολύτιμα πράγματα απαρτίζουν τον κόσμο μας... μπιζουδάκια μικρά... χαζά... με βαρύτητα μεγάλη... και συναισθηματικό υπόβαθρο βαρύ.

Ένα ξύλινο κουτάκι από τους νομάδες της Τυνησίας, μία χειροποίητη κάρτα με την μοναχική φιγούρα του Κάφκα από την Πράγα, το τριαντάφυλλο του Αγίου Βαλεντίνου, η συλλογή με τα μπουκάλια γεμάτα από σταγόνες κεριού από την εποχή της Αγγλίας, η φωτογραφία με τα παιδάκια από την Κένυα, η μπλούζα με το σύνθημα “The leprechauns make me do it!” από το Δουβλίνο, το βιβλίο του Αρανίτση για τον Ελύτη, το video από το Λαγονήσι...

Δεν έχει τέλος ο κόσμος μας ψυχή μου... που να χωρέσει; Ούτε στις αφηγήσεις μου δεν χωράει...

Τα ταξίδια μας... οι μουσικές μας... οι εικόνες μας... οι κουβέντες μας... όλα σε βαθμό υπερβολής σύμφωνα με τα δεδομένα τον πολλών... μα τόσο δα μικρούλικα αλλά ακριβά για εμάς.

Δεν έχω τρόπο να τα παραθέσω... θα τα πετάξω ανακατεμένα μπροστά στα πόδια σου... όσα καταφέρω να ζωγραφίσω από μνήμης... και θα φτιάξουμε το παζλ μας... ένα μωσαϊκό για να περπατάμε πάνω του το υπόλοιπο της ζωής μας... και είναι τόσα τα κομματάκια που μπορώ να σου βρω που φτάνουν να φτιάξουμε ψηφιδωτά και για τους τοίχους και την οροφή του κόσμου μας...

Έτσι μπράβο... στείλε μου μια ηλιαχτίδα σου, να ξεκινήσω να αδειάζω από το μπαούλο μας στολίδια... απόψε θα διαλέξω κάτι παλιό...

Το τρένο για την Ξάνθη έφυγε αργά το απόγευμα... ολονύχτιο ταξίδι για τον αγαπημένο μου Βορρά... μουσικές, κουβέντες, συναισθήματα και η προσμονή...

Και τότε άρχισε να χαράζει...και στο βάθος ένα τοπίο αλλιώτικο... καθόλου δεδομένο... τοπίο διττού χαρακτήρα... ταυτόχρονα απόμακρο μα τόσο κοντά στην ψυχή μας...

Έβγαλε ήλιο, έκανε κρύο, έπιασε να βρέχει, νύχτωσε και εμείς ακόμα στους δρόμους να γεμίζουμε εικόνες, αρώματα, ήχους... και το αλλόκοτο τραγούδι που σου χάρισα απρόσμενα στο πιο αταίριαστο σημείο.

Η φωνή του μουεζίνη στα μουλιασμένα πλακόστρωτα της νυχτωμένης Παλιάς Πόλης με την μυρωδιά της υγρασίας και του καμένου ξύλου... θυμάσαι πόσο κοντά της μας πήρε;

Το σταυροδρόμι ανατολής και δύσης. Ένας τόπος που όλα συνυπάρχουν αρμονικά σε μία ατμόσφαιρα ικανή να την ανάγεις σε τέχνη αν καταφέρεις να την δεις εκ των έσο.

Σσσσσς δεν θα πω άλλα... άστο να μας πάρει μαζί του... κλείσε τα μάτια και φέρε τις εικόνες...

Πάλι απ’ την αρχή...

Είναι ωραίο να κάνεις δρόμους με τα πόδια... και μόνο έτσι έμαθα να πορεύομαι... με ότι έχω και χωρίς δεκανίκια.

Δρόμους που διάλεξες και δεν έχεις ποτέ το δικαίωμα να κατηγορήσεις κάποιον ότι σε έσπρωξε σε αυτούς γιατί ήταν αποτέλεσμα δικών σου αποφάσεων.

Και χαίρομαι όσο και αν κάποιες φορές θέλω λίγο να γκρινιάξω που ξεβολεύομαι... άλλωστε τον ξέρετε τον Πριγκιπάκο... να λίγο μονάχα... μέχρι να χαμογελάσει πάλι και να βγάλει ήλιο.

Αυτή τη φορά δεν θα φτιάξω βαλίτσα... έχω μάθει πλέον να την έχω πάντα έτοιμη... άσε που πλέον δεν θέλω να κουβαλάω πολλά... τα βασικά τα έχω ήδη μαζί μου γιατί πλέον έχουν χτιστεί πάνω μου...

Αύριο Δευτέρα θα φορέσω μόνο ένα καινούριο χαμόγελο γιατί το παλιό το χάρισα σε εκείνους που αγάπησα στο πριν... άλλωστε τους το χρωστούσα... εκείνοι κατά κάποιον τρόπο το προκάλεσαν...

Συνάδελφε... δεν μασάμε εεεε; Και αν κάτι πάει στραβά... ξέρεις εσύ... ίίίίίχχχ...
Άσε που έχω και το γούρι που κι αν περάσει το 2008 πάλι θα το κουβαλάω γιατί ούτως ή άλλως το είπανε τα ζώδια... φέτος θα κάνουμε συνέχεια πάρτυ με καπελάκια.

Σωσώκα μου... άλλωστε ήπιαμε και καφέ μαζί... έτσι δεν είναι; Και σου το δηλώνω... Δεν σου κάνω τον Άγιο... για μια θέση καλύτερη παραστράτησα.

Super... ποιός θα σε γιατρέψει τώρα; Ελπίζω και εύχομαι να χρειαστεί να με βοηθήσεις σε πολλές εκπαιδεύσεις... Κορυφή... μαθαίνω απ’ τους καλύτερους... όσο για τον αντικαταστάτη... μία λέξη είναι μόνο τελικά. Αυτός που θα έρθει θα είναι φοβερός... αλλά εγώ θα παραμείνω ο Νίκος που πίναμε καφέ στο νέο σου σπίτι ξωρκίζοντας τα παλιά.

Πουριτανέ... ο κύκλος έκλεισε... τρείς φορές δεν είναι ποτέ αρκετές να με βάλεις σε σκέψεις... αντέχω πολύ περισσότερο... Πρώτο μόνιτορ, πρώτη αξιολόγηση, πρώτη εκπαίδευση... τελευταία βάρδια μαζί... Ευχαριστώ.

Δεν μου πάνε τα αποχαιρετιστήρια γιατί απλά δε μου αρέσει το επιτηδευμένο... επιμένω να εμμένω στην ουσία.

Πάμε απ’ την αρχή λοιπόν... καινούριοι άνθρωποι... καινούριοι κώδικες επικοινωνίας... νέες συνήθειες, νέα δεδομένα... καλή προσαρμογή!

Απόψε ξέρω... αυτό που δεν είχα μάθει όλες τις προηγούμενες φορές που έπρεπε να κλείσω έναν κύκλο... θα δημιουργήσω έναν ομμόκεντρο... παλιά σχεδίαζα τους κύκλους μου τεμνόμενους και μόνο μικρά κομμάτια τους παρέμεναν κοινά... Τώρα οι κύκλοι που σχεδιάζω είναι μεγαλύτεροι και ομόκεντροι για να περικλείουν όλους τους προηγούμενους.

Δεν θα πλατειάσω γιατί θα κάνω άσχημα στατιστικά...

Ευχαριστώ πολύ που κληθήκατε στη καθημερινότητά μου...