Και σου χρωστάω ένα φιλάκι... τόσο δα μικρό... από αυτά που κάθε φορά έχουν διαφορετικό άρωμα... το άρωμα του απροσδόκητου... σαν τα αυτοφυή άνθη του αγρού... τόσο μικρό, απλό, ακριβό και σπάνιο... τέτοιο είναι το φιλί που σου χρωστάω για απόψε...
Χτύπησε το τηλέφωνο. Άξεστη συσκευή... ποτέ δεν σε συμπάθησα... Είσαι το μόνο που δεν σέβομαι σε αυτή την πραγματικότητα και σε χρησιμοποιώ σε σχέση μονόδρομη χωρίς να έχω τύψεις.
Αλλά ήσουν εσύ παραμυθένια μου. Εσύ που μαζί με το εγώ κάνουμε ένα Σύμπαν ολόκληρο... ολότελα δικό μας... ξέχωρο και πολλές φορές ακατάληπτο στους πολλούς. Αλλά τι μας νοιάζει; Δικό μας δεν είναι; Οι άλλοι χωρούν απλά.... και παίζουν ρόλους αρκεί να μπορούν να αντέξουν τους κανόνες... κανόνες άγραφους με ισορροπίες λεπτές... και χαρακτήρα ακριβό.
Μόνο πολύτιμα πράγματα απαρτίζουν τον κόσμο μας... μπιζουδάκια μικρά... χαζά... με βαρύτητα μεγάλη... και συναισθηματικό υπόβαθρο βαρύ.
Ένα ξύλινο κουτάκι από τους νομάδες της Τυνησίας, μία χειροποίητη κάρτα με την μοναχική φιγούρα του Κάφκα από την Πράγα, το τριαντάφυλλο του Αγίου Βαλεντίνου, η συλλογή με τα μπουκάλια γεμάτα από σταγόνες κεριού από την εποχή της Αγγλίας, η φωτογραφία με τα παιδάκια από την Κένυα, η μπλούζα με το σύνθημα “The leprechauns make me do it!” από το Δουβλίνο, το βιβλίο του Αρανίτση για τον Ελύτη, το video από το Λαγονήσι...
Δεν έχει τέλος ο κόσμος μας ψυχή μου... που να χωρέσει; Ούτε στις αφηγήσεις μου δεν χωράει...
Τα ταξίδια μας... οι μουσικές μας... οι εικόνες μας... οι κουβέντες μας... όλα σε βαθμό υπερβολής σύμφωνα με τα δεδομένα τον πολλών... μα τόσο δα μικρούλικα αλλά ακριβά για εμάς.
Δεν έχω τρόπο να τα παραθέσω... θα τα πετάξω ανακατεμένα μπροστά στα πόδια σου... όσα καταφέρω να ζωγραφίσω από μνήμης... και θα φτιάξουμε το παζλ μας... ένα μωσαϊκό για να περπατάμε πάνω του το υπόλοιπο της ζωής μας... και είναι τόσα τα κομματάκια που μπορώ να σου βρω που φτάνουν να φτιάξουμε ψηφιδωτά και για τους τοίχους και την οροφή του κόσμου μας...
Έτσι μπράβο... στείλε μου μια ηλιαχτίδα σου, να ξεκινήσω να αδειάζω από το μπαούλο μας στολίδια... απόψε θα διαλέξω κάτι παλιό...
Το τρένο για την Ξάνθη έφυγε αργά το απόγευμα... ολονύχτιο ταξίδι για τον αγαπημένο μου Βορρά... μουσικές, κουβέντες, συναισθήματα και η προσμονή...
Και τότε άρχισε να χαράζει...και στο βάθος ένα τοπίο αλλιώτικο... καθόλου δεδομένο... τοπίο διττού χαρακτήρα... ταυτόχρονα απόμακρο μα τόσο κοντά στην ψυχή μας...
Έβγαλε ήλιο, έκανε κρύο, έπιασε να βρέχει, νύχτωσε και εμείς ακόμα στους δρόμους να γεμίζουμε εικόνες, αρώματα, ήχους... και το αλλόκοτο τραγούδι που σου χάρισα απρόσμενα στο πιο αταίριαστο σημείο.
Η φωνή του μουεζίνη στα μουλιασμένα πλακόστρωτα της νυχτωμένης Παλιάς Πόλης με την μυρωδιά της υγρασίας και του καμένου ξύλου... θυμάσαι πόσο κοντά της μας πήρε;
Το σταυροδρόμι ανατολής και δύσης. Ένας τόπος που όλα συνυπάρχουν αρμονικά σε μία ατμόσφαιρα ικανή να την ανάγεις σε τέχνη αν καταφέρεις να την δεις εκ των έσο.
Σσσσσς δεν θα πω άλλα... άστο να μας πάρει μαζί του... κλείσε τα μάτια και φέρε τις εικόνες...
