Προσπαθώ…
Είναι που σήμερα ξύπνησα επιτηδευμένα ανέμελος… που έφτιαξα pancakes με μπανάνα και σοκολάτα... που πίεσα τον εαυτό μου να πιστέψει ότι τίποτα δεν έχω σήμερα να σκεφτώ... και ότι τίποτα που να έχει σχέση με δουλειά δεν θα βάλω το κεφάλι μου σε διεργασία να επεξεργαστεί..
Φίλε μου τελικά δεν είχε λιακάδα την ώρα που ξύπνησα αλλά σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι που μας σκέφτονταν εκείνη την στιγμή... πιάσαμε ένα στα δύο... κάτι είναι και αυτό...
Γράφω συνεχώς με αποσιωπητικά.. τα μισά λέω; Τα περισσότερα τα εννοώ. Βαριέμαι; Ντρέπομαι; Ή μήπως απλά δεν βρίσκω το λόγο να τα γράψω;
Προσπαθώ όπως έλεγα... προσπαθώ να μην βάλω τίποτα τετράγωνο σήμερα στο μυαλό μου... ούτε στατιστικά, ούτε στρατηγικές, ούτε γραφήματα, ούτε πλάνα, ούτε διαδικασίες... και πιάνω τον εαυτό μου να γράφει όλα αυτά τα αρνητικά «ούτε» και διερωτώμαι μήπως εξακολουθώ και κάνω ότι και κάθε μέρα στη δουλειά απλά κοιτάζοντάς το από άλλη οπτική; Αυτό κάνω... προσπαθώ να δημιουργήσω στρατηγική ηρεμίας μέσα από στατιστική μελέτη δεδομένων που μου προκαλούν άγχος, φτιάχνοντας πλάνο αποφυγής εκείνων που με φθείρουν... Πώς τα κατάφερα πάλι; Μπερδεύτηκα κι εγώ ο ίδιος που τα δημιουργώ...
Πάμε από την αρχή...
Έβγαλε ήλιο για λίγο... αλλά μόνο για λίγο... όσο χρειάστηκε για να κάνω μια γρήγορη διαδρομή με το λεωφορείο... τώρα συννέφιασε πάλι αλλά έχω ζεστό καφέ και ανοιχτό το παράθυρο.
Απολογισμό δεν τολμώ να κάνω γραπτά πλέον γιατί απλά είναι τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που πρέπει να επεξεργαστώ που με πιάνει ίλιγγος να το σκεφτώ και μόνο... θα πάρω τα χαρτάκια και θα τα ρίξω έτσι σκόρπια στο κεφάλι μου Κοτσιδούλα μου... ούτε ταξινομημένα, ούτε ταμπελίτσες, ούτε κουτάκια... ούτε άλλα «ούτε». Και αν αύριο Δευτέρα με δεις να προσπαθώ να φτιάξω εξεζητημένους τύπους συναρτήσεων που να καλύπτουν όλο το φάσμα των πιθανοτήτων και όλα τα ενδεχόμενα πάρε το χάρτινο καραβάκι πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου και ταξίδεψέ με... κι ας μην έχουν θέα τα γραφεία μας ούτε καν στο απέναντι κτήριο.
Θυμάμαι κάπου στα ανατόλια της ενήλικης ζωής μου που δεν ανεχόμουν τίποτα να καλουπώσει το μέσα μου... και τώρα; Όχι ούτε τώρα καλουπώθηκε απλά ακολουθεί κάποιους κανόνες των μεγάλων για να μπορεί να «ταιριάζει»... αλλά τους την έσκασα... τους τροποποιώ και τους στιγματίζω με τα δικά μου χαρακτηριστικά χωρίς να το καταλαβαίνουν και πολλές φορές τους ακολουθούν με αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμά μου.
Θα βρέξει τελικά; Ε και; Μήπως θα καταφέρουμε να βγούμε ντυμένοι ζεστά να το χαρούμε; Ν’ αλητέψουμε στους βρεγμένους δρόμους σαν παιδιά... Ή μήπως δεν τα καταφέρνουμε γιατί δεν είμαστε πλέον παιδιά; Μα, μόνο παιδί ήθελα πάντα να είμαι... Ούτε με την βροχή δεν θα τα καταφέρω απόψε...
Σιγά σιγά νυχτώνει... Δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα σήμερα... τίποτα με τα δεδομένα των άλλων ή τα δικά μας;
Ποιο ήταν το ζητούμενο; Να μην κάνω τίποτα σήμερα. Τα κατάφερα ή όχι; Με τα δεδομένα τα δικά μας ή των άλλων; Δεν θα καταπιαστώ με τη σκέψη αυτή.
Ιστορίες Κυριακάτικες είναι άλλωστε μονάχα... ιστορίες που μέχρι να προλάβεις να τις ζήσεις έχουν κιόλας χαθεί... ιστορίες με διττό χαρακτήρα... μικρές αναποφάσιστες διαδρομές...
Προσπάθησα... στο λέω... και με έπιασε η νύχτα... και είμαι κάπου ανάμεσα στο ναι και στο όχι...
Μα, έχει τελικά νόημα να ξέρω το αποτέλεσμά;
Σσσσσσς όχι απόψε δεν έχει... αλλά σε λίγο θα ετοιμαστώ για το αύριο και όλα θα έχουν νόημα...
