Και άλλη μία Κυριακή πέρασε σχεδόν αδιάφορα...
Η διαφορά της ήταν στο έντονο άγχος που με διακατείχε για τις υποχρεώσεις της Δευτέρας.
Αλλά μπορώ να πω ότι κύλησε «αναίμακτα».
Δευτέρα πλέον, ξεκίνησα πιο νωρίς για την δουλειά... πολύ πιο νωρίς για να προλάβω όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες και να καταφέρω να αναδιοργανωθώ πριν μία καινούρια μεγάλη παράσταση.
Δύσκολα... αρκετά δύσκολα βγήκε πέρα αυτή η μέρα... σαν κάτι να λείπει γενικά από τις μέρες μου αυτή την περίοδο και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν έχω βρει το χρόνο να το αποκωδικοποιήσω και να μπορέσω να βρω αιτίες.
Αλλά δεν θέλω πλέον να το σκέφτομαι έτσι... όχι θα βρω άλλους τρόπους... λίγο χρόνο θέλω μόνο... όταν τον βρω θα αλλάξουν όλα αυτά και πάλι... και θα γελάμε στη λιακάδα... θα κάνουμε όλα εκείνα που αγαπάμε να κάνουμε μαζί...
Δεν έγινα τεχνοκράτης... απλά το πουλάω γιατί τελικά τους αρέσει όπως στέκεται πάνω μου... και τα πάω καλά... γελάω που δεν καταλαβαίνουν πολλοί από αυτούς ότι όλο αυτό είναι απλά μία εικόνα... είμαι όμως αληθινός σε όσα δίνω... αν και πολλές φορές αισθάνομαι ότι ξεπουλάω φτηνά το χρόνο μου... την ζωή μου κατ ‘επέκταση... μα είμαι εδώ... και εδώ θα μείνω... γιατί είμαι πιο κοντά σε όσα σου υποσχέθηκα... και έτσι το παλεύω...
Καληνύχτα καρδιά μου...
