Καλύτερα να μην ξέρω...

ΤίΠοΤα...
Μόνο να μετράω από μέσα μου...
1, 2, 3... και ξανά από την αρχή...
Το μουρμουράω σιγανά και με ρυθμό...
1, 2, 3... για να μην ακούω τίποτα άλλο...
1, 2, 3... για να μην σκέφτομαι...
1, 2, 3... για να ξεχνάω ότι είναι Κυριακή...
1, 2, 3... για να μην πρέπει να πάρω αποφάσεις...
1, 2, 3... για να μην ξέρω πότε έχει σιωπή...
1, 2, 3... γιατί πάλι δεν πρόλαβα...
1, 2, 3... γιατί δεν θέλω να ξέρω...
... καλύτερα έτσι... χωρίς να ξέρω...

My Blueberry Nights ... once more...

... I always wanted some more of that... whatever blue ...

Je t'aime - Lara Fabian

...a really live moment...

Je t'aime, je t'aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t'aime, je t'aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça

... θέση...

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
Με αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
Του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
Με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα…
«Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ!»

… σήμερα J τις λέξεις σου έκανα φάρο...

Κοιτάζω δεξιά μου και κάνω μονόλογο…

Δεξιά, εκεί που συνηθίζω να παίρνω ανάσες όταν ο αέρας λιγοστεύει πίσω απ’ το υαλότουβλο…
Ο μονόλογος θα μπορούσε να ήταν διάλογος…
Ένας διάλογος που έμεινε στη μέση λόγω κακών συνθηκών, συγχρονισμού και κατεστραμμένων δικών μου αντοχών...

Η πολυτέλεια της ευκαιρίας για σκέψη έμεινε μόνο...
Δεν είναι απάντηση... είναι ταξινόμηση του μέσα μου... γιατί και απάντηση να ήταν, καιρό τώρα είσαι κομμάτι της συνείδησής μου...
Ήρθε... ευλογία... το καλοδέχτηκα, το τρέφω και το ακολουθώ...

Αυτό που ονομάζεται πεσιμισμός δεν είναι διόλου ως φαίνεται... είναι μία ακόμα όψη που και λόγω ύπαρξης έχει... και δεν είναι διόλου παρασιτική...
Απλά συνηθίζεις στα συν και όταν δεις την ουδέτερη όψη σε ξενίζει...
Αν τύχει να συναντήσεις και το πλην τότε συχνά δεν το αντέχεις... και εναντιώνεσαι...
Δεν έστρεψες το κεφάλι όμως και αυτό με συντηρεί...
Δεν είναι προς παρεξήγηση... αίσθημα αυτοσυντήρησης ονομάζεται και είναι κυτταρική ενστικτώδης αντίδραση...
Το μεγαλείο φαίνεται στην ανατροφοδότηση και αυτή την διεκπεραίωσες πέραν κάθε προσδοκίας...

Αυτό αγάπησα...
Αυτόν τον ψυχισμό και την αλήθεια...
Και δεν φοβάμαι το ρήμα αγαπώ... ούτε κι εσύ να το φοβάσαι από ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει... και ξέρουν όσοι την γεύτηκαν γιατί τους δόθηκε απλόχερα...
Όσοι μόνο την χάρισαν γνώρισαν κάτι άλλο που λέγεται προσκόληση...
Ούτε το πάντα θα φοβηθώ... γιατί για πάντα αισθάνομαι πως θα ‘ναι...
Δεν είμαι ονειροπόλος... τετράγωνο με χαρακτήρισαν άλλωστε... απλά το σ’ αγαπώ και το για πάντα είναι ένα αίσθημα που στο δηλώνω τώρα... και τώρα που το δηλώνω ισχύουν και τα δύο...
Αν το φοβάσαι ότι θα αλλάξει μπορείς να με ρωτάς κάθε μέρα... όταν πάψει να ισχύει θα στο πω...
Γι’ αυτό δεν φοβάμαι ότι με δεσμεύει... γιατί τώρα είναι η αλήθεια μου...

Θα έρθουν πάλι χρώματα σε αυτό το Blog κι εγώ θα είμαι αυτός που θα τα ζωγραφίσει… μα πρέπει να αδειάσει για λίγο ο καμβάς... να πέσει λίγο μαύρο για να σταθεροποιηθεί η βάση... μετά το άσπρο για να είναι έτοιμο να δεχτεί ατόφια όλη την παλέτα που έβαλα σε κάποιο ντουλάπι μέχρι να στεγνώσει το πρώτο ουδέτερο στρώμα μπογιάς...

Θα δούμε τοπία να μας εμπνεύσουν χρώματα... και θα ‘χει φως για να διακρίνουμε κάθε απόχρωση του ουράνιου τόξου... αλλά για να βγει ουράνιο τόξο χρειάζεται να βρέξει πρώτα...

Θα έρθει πάλι καλοκαίρι... μα πρέπει πρώτα να περάσει ο χειμώνας... να μην τον ζήσουμε κι αυτόν;
Αν θέλεις φόρα ένα ζεστό πουλόβερ και πάμε μία βόλτα μέσα στο κρύο και το μουντό τοπίο...

Δεν είναι μεταβατικό στάδιο... είναι η πίσω όψη και την αγαπώ...
Τα μεταβατικά με απωθούν... τα ημίμετρα, τα περίπου, τα αδιάφορα... δεν με αφήνουν να ξοδέψω... και με αδειάζουν... γιατί εμποδίζουν τη φυσική ροή...
Το ξόδεμά μου δεν είναι άσκοπο... επενδύεται... οπότε με πλουτίζει πάλι... και έχω κακομάθει στον πλούτο... γιατί τον έχω για να τον μοιράζομαι... αν τον κρατήσω για μένα έλα να με σκουντήσεις... κάπου θα αφαιρέθηκα...
Νόμισμα συναλλαγής μόνο το συναίσθημα... και δεν δέχομαι συνάλλαγμα...

Χωρίς σήμερα...

Χωρίς ζάχαρη ο καφές μου εδώ και χρόνια...
Χωρίς κέφι το πρωινό ξύπνημα σήμερα...
Χωρίς ήλιο η μέρα ξεκίνησε...
Χωρίς εμένα το γραφείο μου για πολλές ώρες...
Χωρίς νόημα η ένταση του πελάτη...
Χωρίς ουσία οι σχέσεις των συναδέλφων...
Χωρίς χαμόγελα που φωτίζουν οι πολλοί τριγύρω μου...
Χωρίς σταμάτημα δουλεύω...
Χωρίς μουσική αδυνατώ να κάνω βήμα...
Χωρίς ζωή το σπίτι μου και άδειο...
Χωρίς κανένας να με περιμένει να επιστρέψω...
Χωρίς να τηλεφωνήσω να ενημερώσω ότι θα αργήσω...
Χωρίς τίποτα να με γεμίζει απόψε...
Χωρίς φαγητό στην κατσαρόλα...
Χωρίς ούτε ένα μήνυμα το mailbox…
Χωρίς μια λέξη αυτή η νύχτα...
Χωρίς... εσένα ξανά

... το Σάββατο που δεν υπήρξε...

Ένα τρανζιστοράκι παίζει ρεμπέτικα…
… κάπου στα υπερβραχέα…
… έτυχε να το ανοίξω μέσα στη νύχτα, ξυπνώντας απότομα …
Κάτι με ξύπνησε…
Κάποια ανάγκη; Μία απουσία; Ένας θόρυβος;
Δεν θυμάμαι…
Η καρδιά μου χτυπάει τρελά…
Ακούω μουσική… μετρώ τα λόγια…
Είμαι μουδιασμένος…
Είναι όνειρο;
04:32… δεν είναι!
Ο ύπνος δεν έρχεται πάλι…
Παρασκευή βράδυ που ξημερώνει Κυριακή…
Σαν να μην υπήρξε Σάββατο…
Μόνο μερικές στιγμές σφηνωμένες στο πουθενά…
Ξημερώνει…
Οι μουσικές αλλάζουν…
Πάω να φτιάξω καφέ…
Καλημέρα!

Jamie's Confession from Long Day's Journey Into Night

...και σήμερα, εδώ είμαι...
Πειράζει να μείνω λίγο ακόμα;
...δε θα μιλάω καθόλου...

Let me love you... - Schiller with Kim Sanders

Και εδώ... τι ωραίο να στο λέει κάποιος εεε;

Εδώ στη σιωπή...

Εδώ...
Εδώ ξανά... λίγο μετά... χρόνια μετά... πάντα εδώ;

- Από που;
- Από το πουθενά... ίσως... μα ίσως και αυτό το πουθενά να είναι εδώ...
- Δεν ξέρω, μάλλον εδώ ήταν πάντα.
- Έχει αστέρια στο πουθενά; Εδώ έχει... δεν μπορεί να είναι το πουθενά λοιπόν...
- Γιατί στο τέλος αφήνεις πάντα αποσιωπητικά;
- Μ' αρέσουν οι σιωπές... και αυτά που δεν λες με λόγια...
- Θες να σωπάσω; Θες να...
- Ναι! Σου πάει η σιωπή και σε διακόπτω για να βάλεις κι εσύ αποσιωπητικά...
- Μα...
- Όχι δεν σου ζητάω να αλλάξεις... για μια στιγμή μονάχα κάντο μου δώρο...
- ...
- Ευχαριστώ!

Ταξίδι μιά μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα

Η Μαίρη, μαζί με όλα τα άλλα, κουβαλάει και το μυστικό της που ενώ όλοι το ξέρουν, από αγάπη στο πρόσωπό της και όχι από οίκτο, κανείς δεν το καταμαρτυρά... αρνούνται να το δεχτούν...
Ο Τζέιμς, φορτωμένος τον συμβιβασμό του, που αναγνωρίζει ως προσωπική αποτυχία... προσπαθεί να καλύψει το προφανές, την τσιγκουνιά του, και όχι την ουσία...
Ο Τζέιμι, απροκάλυπτα προβάλει της αδυναμίες του στο ποτό και την "φτηνή" παρέα των γυναικών... για να μην φανεί η ευαισθησία του...
Ο Έντμοντ έχει φυματίωση... όχι, όχι ένα μικρό καλοκαιρινό κρυολόγημα... ήταν η αιτία η Μαίρη να υποφέρει... όχι... μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα ήταν το πεπρωμένο του...

Ο Δημήτρης Καταλειφός να μην μπορείς να θυμηθείς αν ποτέ υπήρξε σε άλλο ρόλο...
Η Ράνια Οικονομίδου να παίζει με κάθε της κύτταρο... με τα χέρια, την πλάτη, τη φωνή... Είναι καλύτερα μόνη ή μήπως δεν αντέχει στιγμή τη μοναξιά;
Ο Άλκης Κούρκουλος στις στιγμές σιωπής να δίνει ακόμα μεγαλύτερες ερμηνείες...
Ο Κώστας Βασαρδάνης έπαιρνε εκφράσεις προσώπου που δεν θα ξεχάσω εύκολα...

Εναλλαγή συναισθημάτων σε διαστήματα δευτερολέπτου...
Ήρωες που αυτοαναιρούνται, που συγκρούονται, ακροβατούν...

Για τον Ευγένιο Ο' Νηλ δεν θα μιλήσω...
Η απόδοση στα ελληνικά από τον Νίκο Γκάτσο και η μουσική της Ελένης Καραίνδρου απλά δεν χωρούν σε λέξεις...

Και τώρα νομίζω θέλω χρόνο για να το χωρέσω... κι ας πέρασαν μέρες που ήμουν στο Θέατρο Απλό... είναι ακόμα εδώ.