Κοιτάζω δεξιά μου και κάνω μονόλογο…

Δεξιά, εκεί που συνηθίζω να παίρνω ανάσες όταν ο αέρας λιγοστεύει πίσω απ’ το υαλότουβλο…
Ο μονόλογος θα μπορούσε να ήταν διάλογος…
Ένας διάλογος που έμεινε στη μέση λόγω κακών συνθηκών, συγχρονισμού και κατεστραμμένων δικών μου αντοχών...

Η πολυτέλεια της ευκαιρίας για σκέψη έμεινε μόνο...
Δεν είναι απάντηση... είναι ταξινόμηση του μέσα μου... γιατί και απάντηση να ήταν, καιρό τώρα είσαι κομμάτι της συνείδησής μου...
Ήρθε... ευλογία... το καλοδέχτηκα, το τρέφω και το ακολουθώ...

Αυτό που ονομάζεται πεσιμισμός δεν είναι διόλου ως φαίνεται... είναι μία ακόμα όψη που και λόγω ύπαρξης έχει... και δεν είναι διόλου παρασιτική...
Απλά συνηθίζεις στα συν και όταν δεις την ουδέτερη όψη σε ξενίζει...
Αν τύχει να συναντήσεις και το πλην τότε συχνά δεν το αντέχεις... και εναντιώνεσαι...
Δεν έστρεψες το κεφάλι όμως και αυτό με συντηρεί...
Δεν είναι προς παρεξήγηση... αίσθημα αυτοσυντήρησης ονομάζεται και είναι κυτταρική ενστικτώδης αντίδραση...
Το μεγαλείο φαίνεται στην ανατροφοδότηση και αυτή την διεκπεραίωσες πέραν κάθε προσδοκίας...

Αυτό αγάπησα...
Αυτόν τον ψυχισμό και την αλήθεια...
Και δεν φοβάμαι το ρήμα αγαπώ... ούτε κι εσύ να το φοβάσαι από ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει... και ξέρουν όσοι την γεύτηκαν γιατί τους δόθηκε απλόχερα...
Όσοι μόνο την χάρισαν γνώρισαν κάτι άλλο που λέγεται προσκόληση...
Ούτε το πάντα θα φοβηθώ... γιατί για πάντα αισθάνομαι πως θα ‘ναι...
Δεν είμαι ονειροπόλος... τετράγωνο με χαρακτήρισαν άλλωστε... απλά το σ’ αγαπώ και το για πάντα είναι ένα αίσθημα που στο δηλώνω τώρα... και τώρα που το δηλώνω ισχύουν και τα δύο...
Αν το φοβάσαι ότι θα αλλάξει μπορείς να με ρωτάς κάθε μέρα... όταν πάψει να ισχύει θα στο πω...
Γι’ αυτό δεν φοβάμαι ότι με δεσμεύει... γιατί τώρα είναι η αλήθεια μου...

Θα έρθουν πάλι χρώματα σε αυτό το Blog κι εγώ θα είμαι αυτός που θα τα ζωγραφίσει… μα πρέπει να αδειάσει για λίγο ο καμβάς... να πέσει λίγο μαύρο για να σταθεροποιηθεί η βάση... μετά το άσπρο για να είναι έτοιμο να δεχτεί ατόφια όλη την παλέτα που έβαλα σε κάποιο ντουλάπι μέχρι να στεγνώσει το πρώτο ουδέτερο στρώμα μπογιάς...

Θα δούμε τοπία να μας εμπνεύσουν χρώματα... και θα ‘χει φως για να διακρίνουμε κάθε απόχρωση του ουράνιου τόξου... αλλά για να βγει ουράνιο τόξο χρειάζεται να βρέξει πρώτα...

Θα έρθει πάλι καλοκαίρι... μα πρέπει πρώτα να περάσει ο χειμώνας... να μην τον ζήσουμε κι αυτόν;
Αν θέλεις φόρα ένα ζεστό πουλόβερ και πάμε μία βόλτα μέσα στο κρύο και το μουντό τοπίο...

Δεν είναι μεταβατικό στάδιο... είναι η πίσω όψη και την αγαπώ...
Τα μεταβατικά με απωθούν... τα ημίμετρα, τα περίπου, τα αδιάφορα... δεν με αφήνουν να ξοδέψω... και με αδειάζουν... γιατί εμποδίζουν τη φυσική ροή...
Το ξόδεμά μου δεν είναι άσκοπο... επενδύεται... οπότε με πλουτίζει πάλι... και έχω κακομάθει στον πλούτο... γιατί τον έχω για να τον μοιράζομαι... αν τον κρατήσω για μένα έλα να με σκουντήσεις... κάπου θα αφαιρέθηκα...
Νόμισμα συναλλαγής μόνο το συναίσθημα... και δεν δέχομαι συνάλλαγμα...