... ανάμεσα στο χθες και το σήμερα...

Αργά...
Πάλι ήταν αργά...

Μέτρησα ανάποδα... ξανά, ξανά και ξανά...

θα δω ταινία... "Last Tango in Paris"...
Πριν φτάσω στην πρώτη ερωτική σκηνή είχα ήδη ένα βουνό στο κεφάλι μου...

72000, 71999, 71998, 71997, 71996...
Και πάλι...
72000, 71999...

Το "αρκετά" ήρθε μετά από δύο συνεχόμενες απροσδιόριστες χρονικά παγωμένες περιόδους...

Κάποιοι εκεί έξω ζουν αυτά που φουρτουνιάζουν στο κεφάλι μου...
Εγώ μόνο τα προβάλω σε έναν από τους τέσσερις άδειους τοίχους μου...

Όλη η Αθήνα σε εικόνες νυχτερινές...
Καρέ καρέ από άκρη σε άκρη...
Σαν road movie!

Στο φανάρι... μέχρι να ανάψει το πράσινο... μία ακόμα ιστορία...
Δύο όμορφοι άνθρωποι... σε ένα ανοιχτό γρήγορο αυτοκίνητο... ένα φιλί γεμάτο πάθος...
Κοίταξα κρυφά... τρυφέρεψε το μέσα μου... και ζήλεψα λιγάκι...
άνοιξα το παράθυρο να μπει αεράκι... και έγειρα προς τους ερωτευμένους...
δυστυχώς άκουγα αυτό που άκουγαν και η εικόνα διαλύθηκε σε εκατομμύρια σωματίδια σκόνης... Λένα Παπαδοπούλου, με ενημέρωσαν εκ των υστέρων...

Με την επιστροφή στον μικρόκοσμό μου άφησα την μουσική επένδυση και την ενορχήστρωση της ύπαρξής μου στον Zbignew Preisner... και το προτιμώ που δεν θυμάσαι το όνομά του...

Δύο εβδομάδες και κάτι και φοβάμαι μην ξεχάσω κι εγώ ένα όνομα...