Το μισώ τόσο πολύ όταν με προλαβαίνουν τα γεγονότα...
και θυμώνω με εσένα όταν νομίζεις ότι έκλεισες θέματα απλά καλύπτοντάς τα με ελαφριές τυχαίες συνθήκες...
Τόσο ελαφριές όσο να μη γλιστράνε από την επιφάνεια του τυχαίου και τελικά πετύχουν...
Σαν παιχνίδι είναι... ένα αρχάριο κόλπο ενός μικροαπατεώνα του τσίρκου... και βαριέμαι...
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
...γιατί βαριέμαι σήμερα...
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
...χωρίς ουσία...
Θες να σου πω πόσο ανούσια ήταν και σήμερα; Πόσο φορτικά; Τουλάχιστον να το επιβεβαιώνεις... για να συμβαδίζεις...
Τρία χρόνια πίσω γύρισα... με τα τριαντατρία πάνω μου όμως...
Κι όμως υπάρχουν και άνθρωποι που τα βλέπουν απλά... το ξέρω!
Για το μόνο που αισθάνομαι υπερήφανος σήμερα είναι που ξεμπλόκαρα τη συσκευή και κατάφερα και σου μίλησα... έστω ανούσια... γιατί από ουσία χόρτασα...
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
...το ξέρεις;
Το ήξερες ότι μου μπαίνουν διάφορα στο κεφάλι;
Όχι;
Θα έπρεπε... γιατί τότε θα νοιαζόσουν και θα έπαιρνες θέση... και θα ήταν αλλιώς...
Βαριέμαι όμως... και πλήττω... ξέρεις...
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
...απόψε μαζί...
Σκεφτόμουν ότι από τότε που έφυγες άλλαξα γραφείο άλλες τέσσερις φορές... η τελευταία... την Παρασκευή... και χτύπησε το τηλέφωνο... και κόντευα να ξεχάσω τη φωνή σου...
Απόψε θα παραβιάσω την προσωπική σου φούσκα... και πολύ θα το χαρώ... που θα πάρω τη δόση που χάνω τόσο καιρό...
Εγώ κι εσύ και εσύ κι εσύ... μαζί... ξανά...
...η δόση...
Ξέχασα τη νυχτερινή μονή δόση του μηνιαίου γραμματίου χτες...
Ο καρχαρίας με περιμένει στο τραπέζι της κουζίνας...
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Γράμμα στον Pierre De Buillon
Αγαπημένε μου φίλε Pierre,
εδώ και μέρες αισθάνομαι μέσα μου κάτι να μου υπενθυμίζει την παρουσία σου... να μου παραπονιέται ότι σε ξέχασα και να μου υπαγορεύει πόσο ανάγκη σε έχω στη ζωή μου...
Μου λείπεις... σε παραμελώ... κι όμως είσαι πάντα εκεί στο παράλληλο σύμπαν σου...
Οι ζωές μας, οι παράλληλες, πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές ταυτόχρονα... σαν να τις έπλασε ο ίδιος θεός... που ατζαμής και πρωτάρης στο ρόλο του το μόνο που κράτησε από το αρχικό του πρότυπο ήταν το καλούπι... όλα τ' άλλα εμπειρικά, μα χειροποίητα, τα δούλεψε...
Δεν ξέρω αν χαίρεται, αν γελά ή αν κλαίει με το αποτέλεσμα... αλλά μας σκόρπισε, εκθέματα σε διαφορετικές βιτρίνες... να δίνουμε παραστάσεις σε περαστικά αισθήματα...
Σε αφήνω... για να μπορέσω να σε ξαναβρώ... και να ελπίζω ότι υπάρχεις...
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
...σημειώσεις...
Μαζεύτηκαν πάλι ένα σωρό σημειώσεις...
Βαριέμαι να τις κάνω οτιδήποτε...
Ούτε σε τάξη θα τις βάλω... ούτε θα τις αναλύσω... ούτε θα ασχοληθώ μαζί τους επί του παρόντος...
Ίσως κάποια στιγμή που το μέσα μου θα το ζητά... αν γλιτώσουν από την επόμενη εκκαθάριση...
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
iPod στον καφέ...
Θα μπορούσε να είναι iPod και καφές... ότι περνάω το απόγευμα παρέα...
Ή επίσης φυσιολογικό, αν και ακραίο, iPod με καφέ... λερωμένο, που η απροσεξία μου το κατάφερε...
Αλλά τελικά είναι ακόμα χειρότερο... iPod στο καφέ... στο φλιτζάνι...
Όχι δεν μου βρήκαν iPod στο φλιτζάνι... ότι τάχα καριέρα στην Apple θα κάνω... αλλά μου έφυγε από τα χέρια και προσγειώθηκε μέσα στον διπλό ελληνικό που έφτιαξα...
Πόση ταραχή είχα τελικά για να καταφέρω να πατήσω το post για την προηγούμενη ανάρτηση;
Test, test... δουλεύει...!
Με την πλάτη...
Προς τα πίσω με την όπισθεν... καθρέφτες σπασμένοι... παρμπρίζ λασπωμένο... και δε θυμάσαι καν το δρόμο...
Γκάζι κι όπου βγει...
Μόνο να μην πονέσει πολύ...
Σαββατοκύριακο στο ψυγείο...
Θέλει δρόμους για να θυμιθείς την αρχή σου... να μιλήσεις με το μέσα σου... και να κάνεις απολογισμό...
Πέντε δρόμους έμαθες... συνήθισες να περπατάς τους δύο και ξέχασες τους άλλους τρεις...
Στους τέσσερις τοίχους τι περιμένεις να συναντήσεις;
Ούτε τη σκιά σου προβολή... γιατί πάλι ξέχασες ν' ανάψεις το φως...
Στο ανάμεσα... στην αναμονή... στο ψυγείο... παγωμένος χρόνος από Παρασκευή σε Δευτέρα...
Δεν μου έφταιξαν τ' αστέρια... που επιμένουν να μου λένε για έρωτες... και στο θέμα έχω πολλές άγνωστες λέξεις...
Δεν μου φταίει το (ανά)θέμα της δουλειάς... γιατί δεν ήταν πάντα έτσι...
Επιλογές, ματάκια μου... τις πληρώνεις γιατί πίστεψες ότι το τέλειο το πετυχαίνεις με συνταγές ψυχαναγκασμού... κατασκευασμένες στιγμές... οργάνωση και πρόγραμμα... χωρίς ελπίδα στο τυχαίο...
Εκείνο αυθόρμητα σου συστήνεται μια μέρα... παιδί του τυχαίου και της ελευθερίας είμαι...
Τα δικά σου και τα δικά μου...
Εσύ θυμάσαι... εγώ ξεχνάω...
Εσύ τις καληνύχτες... εγώ τις καλημέρες...
Αυτό λέγεται δίκαιη μοιρασιά ή απόσταση;
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Questioning myself...
Am I overreacting?
Am I going crazy?
But I' m me...
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010
Αποφασίζω... the easy tough way...
Βαρέθηκα να είμαι αυτό που περιμένετε να είμαι...
Είμαι και άλλα που δεν τα περιμένατε...
Κουράστηκα...
Μην μου θολώνεις τα νερά γιατί απλά θα επαναλάβω τη θέση μου μέχρι να μην έχεις τίποτα άλλο να μου πεις...
Επικοινωνιακά κοντά σας το έμαθα αυτό...
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Διαχείριση #1
"Εγώ θα σας φροντίζω, θα σας περιποιούμαι και εσείς πάρτε το χρόνο σας..."
(...μην αργήσετε πολύ όμως...)
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
...μία στιγμή αλλιώτικα...
Έξοδος κατσούφη... και απέναντι απ' την έξοδο δύο μεστωμένα πρόσωπα που μου ζωγράφισαν χαμόγελο...
Ρουσφέτι για ευτυχία χωρίς λάδι...
Ενυδάτωση φάρυγγα χρειάζομαι... (μι)λάττε χωρίς κανέλωμα...
Χαριμποζελίνια αγάπες μου... με αφιέρωμα σε μπλούζα...
Φιλιά στη Μπλούμπη!
Βροχούλα πρώτη...
Σταγόνες... τις άκουσα πάνω στα φύλλα της λεμονιάς έξω απ' το παράθυρο της κουζίνας...
Λανθάνουσα αίσθηση χειμώνα... εποχή σφηνομένη σε από σπόντα στιγμή... σε στραπατσαρισμένη καθημερινότητα...
Η δύναμή μου από μακριά προσπαθεί να μου θυμίσει την ύπαρξή της... να μου τραβήξει την προσοχή για να με βγάλει απ' όλα όσα μ' έπνιξαν...
Άρχοντα... τα λόγια σου... μόνο αυτά μπορούν...
... κι από μέσα θ' ανατείλει...
Μα, να περιμένεις (τι) τη Δευτέρα;
Ναι... γιατί θα συναντήσω κάποιες από τις αγάπες μου... άσε που είναι καλύτερα να είσαι εντός θέματος κι ας μη γράφεις τίποτα γενναίο...
Γι' αυτό... δεν τρελάθηκα... κι ας πέρασα το Σαββατοκύριακο σε αίθουσα αναμονής επιθυμόντας...
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Ερημιά...
Δεν θυμόμουν ούτε πως γράφεται η λέξη μέχρι που το ένιωσα...
... και μιά γεύση σκουριάς που παραμένει από χτες στο στόμα μου...
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Τ' αναμενόμενα...
Απότομη πτώση... και προσδοκείς να σε συγκρατήσει μία κλοστούλα...
- Δεν σε φοβάμαι εσένα...
- ... φοβάμαι εγώ εμένα!
Τι να περιμένω;
Ποιά τα νέα που θ' ακούσω;
Το λόγο μόνο σκέφτομαι που θα πρέπει να ψάχνω μετά... και να τον αναλύω στο μυαλό μου μέχρι εξαντλήσεως...