Γράμμα στον Pierre De Buillon

Αγαπημένε μου φίλε Pierre,

εδώ και μέρες αισθάνομαι μέσα μου κάτι να μου υπενθυμίζει την παρουσία σου... να μου παραπονιέται ότι σε ξέχασα και να μου υπαγορεύει πόσο ανάγκη σε έχω στη ζωή μου...
Μου λείπεις... σε παραμελώ... κι όμως είσαι πάντα εκεί στο παράλληλο σύμπαν σου...
Οι ζωές μας, οι παράλληλες, πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές ταυτόχρονα... σαν να τις έπλασε ο ίδιος θεός... που ατζαμής και πρωτάρης στο ρόλο του το μόνο που κράτησε από το αρχικό του πρότυπο ήταν το καλούπι... όλα τ' άλλα εμπειρικά, μα χειροποίητα, τα δούλεψε...
Δεν ξέρω αν χαίρεται, αν γελά ή αν κλαίει με το αποτέλεσμα... αλλά μας σκόρπισε, εκθέματα σε διαφορετικές βιτρίνες... να δίνουμε παραστάσεις σε περαστικά αισθήματα...

Σε αφήνω... για να μπορέσω να σε ξαναβρώ... και να ελπίζω ότι υπάρχεις...