Λισσαβόνα, ημέρα 7η

Σήμερα βρέχει. Όχι πολύ, τόσο όσο να αισθάνεσαι την αποπνικτική υγρασία, να βιώνεις το γκρίζο και να μην έχεις αρκετή διάθεση να κάνεις πολλά.
Πέντε ψιχάλες έπεσαν χθες βράδυ και έχει σκεπαστεί με μία λεπτή κόκκινη σκόνη ολόκληρη η πόλη.
Ο ευγενέστατος και ευχάριστος ένχρωμος φίλος μου, στη ρεσεψιόν του ξενοδωχείου, με ενημέρωσε σχεδόν απολογητικά ότι δεν είναι συνηθισμένο γι' αυτή την εποχή.
"Συνήθως έχουμε πάνω από τριανταδύο βαθμούς και τώρα έχει εικοσιπέντε. Από Δευτέρα θα σταματήσει, αλλά θα σου χαλάσει το Σαββατοκύριακο."
Δεν τόλμησα να του πω ότι δεν έχω συναίσθηση των θερμοκρασιών. Ακόμα και το εικοσιπέντε που μου λέει εμένα μου φαίνεται απλά ένας καλός αριθμός.
Όταν κρυώνω ξέρω ότι κρυώνω και όταν ξεστένομαι ότι ζεστένομαι. Δεν το μετατρέπω σε αριθμούς.
Αυτό που ξέρω από θερμοκρασίες είναι ότι περίπου στους σαράντα έχουμε καύσωνα.
Αυτό το θυμάμαι γιατί ένα καλοκαίρι, όταν ήμουν μικρός, έλιωναν οι σοκολάτες, λαδώνοντας τα πολύχρωμα χαρτιά τους, και αφού τις βάλαμε στο ψυγείο πήγαμε για μπάνιο στη θάλασσα.
Είχε έρθει μαζί μας και ο μπαμπάς και είχε πει χαριτολογώντας "για να μπω στη θάλασσα θα πρέπει να έχουμε περάσει τους σαράντα βαθμούς".
Χρειαζόμουν καφέ απαραιτήτως και ήθελα να δώσω χρόνο στα κορίτσια της καθαριότητας να κάνουν τη δουλειά τους με την ησυχία τους.
Ήθελα να δοκιμάσω και την κάρτα αναλήψεων για να δω κατά πόσο μπορώ να τη χρησιμοποιώ εδώ.
Βγήκα από το δωμάτιο και μπήκα σε ένα από τα τρία εμπορικά κέντρα της πλατείας.
Ο καφές στη Λισσαβόνα είναι πολύ καλός και πολύ φθηνός για κάποιο λόγο.
Δύο από της μάρκες που δοκίμασα δεν υπάρχουν στην Ελλάδα και είναι πραγματικά πολύ καλές.
Nicola, ονομάζεται η μία, που πραγματικά με ενθουσίασε και Delta, η άλλη, που είναι λίγο πιο πικρός καφές, με πολύ έντονη γεύση, αλλά μετά από γεύμα είναι ότι καλύτερο μπορείς να δοκιμάσεις.
Είχα προσδοκίες για την ημέρα ετούτη που θα ήμουν εκτός δουλειάς. Αυτό είναι καταστροφικό όταν δεν τα καταφέρεις μαζί τους.
"Ποτέ μη βάζεις όλα σου τα λεφτά σε ένα πορτοφόλι" θα μπορούσε να είναι το ρητό της ημέρας, που επιβεβαιώθηκε, αναφορικά με τις προσδοκίες.
Το μηχάνημα αναλήψεων μου ζητούσε κωδικό έξι ψηφίων. Μόνο τέσσερις ξέρω εγώ. Αυτούς χρησιμοποιώ πάντα, αλλά εδώ δεν έχουν ισχύ.
Τα All Star μου σήμερα με τη βροχή άρχισαν να παλιώνουν λίγο και να γίνονται αυτό που "κανονικά" ένα τέτοιο είδος παπουτσιού "πρέπει" να είναι.
Φυσικά εμένα δεν μου αρέσουν πολύ όταν έχουν γίνει αυτό που "πρέπει" να είναι. Μου αρέσουν πριν παλιώσουν τελείως.
Περπάτησα στην άδεια βρεγμένη πόλη. Υπάρχει μία μυρωδιά που έχω παρατηρήσει σχεδόν παντού. Λες και κάποιος έχει κατουρήσει κάθε της γωνιά.
Συχνά μου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκομαι στο σπίτι μιας γιαγιάς που όλα είναι παλιά, φθαρμένα, γεμάτα υγρασία και, παρότι η γιαγιά είναι πολύ καθαρή, υπάρχει μία μυρωδιά αμμωνίας κάπου στο βάθος.
Εγώ και το Internet δεν έχουμε καλή σχέση σήμερα και οι κωδικοί ευτυχίας δεν είναι καθόλου εύκολοι τελικά.
Αισθάνθηκα την πλήξη και στην Λισσαβόνα. Ίσως να ήταν και αυτό κάτι που έπρεπε να ζήσω.