Όταν ήμουν στο στρατό μου έλεγαν «να κοιμάσαι πολύ, να μικραίνει η θητεία».
Πάντα κοιμόμουν ελάχιστα, από μικρός, σαν τους υπερήλικες που προσπαθούν να προλάβουν το χρόνο. Έχω πάραυτα ανάγκη τον ύπνο να διασώσει μέσα μου συναισθήματα. Τον χρησιμοποιώ σοφά, όσο μπορώ. Έτσι, σαν τα δελφίνια που κοιμίζουν μέρος του εγκεφάλου τους για να ξεκουράζονται και να επιβιώνουν, έχω κοιμίσει κι εγώ ένα μέρος της ψυχής μου. Του είναι μου. Το έχω κρατήσει όσο γίνεται πιο μακριά από τη φθορά.
Μοιάζει φορές-φορές κάτι να λείπει. Ψάχνω λίγο καλύτερα. Βρίσκω καλά φυλαγμένο, αποκοιμισμένο, υγιές και ήρεμο, το κομμάτι που διαλέξαμε να απουσιάζει απ’ το παιχνίδι μας.
Δε λείπει κανένα κομμάτι ουρανού για να τρομάζουμε απ’ το κενό. Μόνο εκείνο το κόκκινο, που επέλεξα βάσει της αρχικής ιστορίας να απουσιάζει, ώστε να μετριάζει το πάθος που μας περίσσευε και που μπορούσε να μας καταστρέψει.
Σε είχα χωρίσει σε ένα διήγημα που φοβόταν να ολοκληρωθεί. Έπαιζα με τους φόβους μου.
Με είχες χωρίσει με ένα γράμμα που άφησες στο σπίτι μου. Έπαιζες με τα δυνατά συναισθήματα.
Τότε παίζαμε για να ζήσουμε το παραμύθι μας. Προβάραμε, εν αγνοία μας, ρόλους που κάποτε θα παίζαμε στ’ αλήθεια.
- Μου αρέσει να κρατάω τα ξεθωριασμένα από τον καιρό μανταλάκια. Έτσι πετυχαίνω να έχω στη συλλογή μου όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να μου χρειαστούν.
- Εμένα μου αρέσει να κάνουν αντίθεση. Αν τα διάλεγα, που τα διαλέγω χωρίς να το σκέφτομαι, θα έβαζα όλα τα χρώματα ανακατεμένα. Έτσι θέλω τη ζωή μας πολύχρωμη.
- Α χα.. μ χμμ …
- Τι είναι το «Μου Χμου»; Ναι;
- Ναι
- Θέλεις…
- Ναι, θέλω!
- Τι θέλεις;…
- Το ίδιο!
- Κι αν έλεγα πατσά;
- Θα έκανα ότι τον τρώω για να σου κάνω παρέα.
- Θα έτρωγες όμως!
- Αφού ούτε εσύ τον τρως… πως θα τον διάλεγες;
- Με διάλεξες επειδή δεν τρώω πατσά;
- Σε διάλεξα… και δεν τρως πατσά.
- Μου Χμου…
- Ακριβώς! Άρχισες να γίνεσαι τετράγωνη. Παραδοσιακά, ανάμεσα στους δυο μας, εγώ έφερα αυτόν τον τίτλο.
- Σου λείπουν δύο εσοχές και δύο εξογκώματα για να είσαι ίδιος μ’ ένα κομμάτι παζλ.
- Γίνεσαι το ταιριαστό, μικρό μου τετράγωνο.
- Μπέρδεμα έγινε «το πάζλι». Δεν θέλω άλλα στη ζωή μου. Θέλεις να κάνουμε σιωπή;
- Ενός λεπτού;
- Ενός, δύο, τριών…
- Πάρε το χρόνο σου. Είμαι τόσο τετράγωνος που θα εξακολουθώ να μετράω το χρόνο μας σε κύκλους…
Αυτό «το-πάζλι», το κομμάτι που πάντα απουσιάζει, είναι το κόσμημα που μας θυμίζει ότι υπάρχει μια αγάπη να μας δένει για πάντα. Ούτε παλιό, ούτε καινούριο. Δεν αλλάζει και δεν παίρνει επίθετα, γιατί έχει ουσία.
