Ζω μία από αυτές τις άγευστες, σχεδόν διαιτητικές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα απώλειας, περιόδους...
Χτες, Δευτέρα και νέος μήνας, το ζούσα πολύ αισιόδοξα, μέχρι Bollywood χορευτικά περιέγραφα εδώ...
Όχι ότι σήμερα χάθηκε ολότελα αλλά... να... σαν κάτι, λίγο κάπως, να υπάρχει και να αφαιρεί το χρώμα από το πορτοκαλί μπλουζάκι που φόρεσα σήμερα για να συνεχίσω το σερί βελτιωμένης διάθεσής από το χθεσινό καταπράσινο που έδωσε αποτελέσματα... έστω και για λίγο.
Ουδετερότητα... παντού...
Ούτε μέση... ούτε άκρη...
Συναισθηματική αναπηρία;
Όχι, μοιάζει περισσότερο με παραίτηση και σπασμωδικές κινήσεις ανάκαμψης.
Καμία συγκίνηση όμως;
Κάτι ουσιαστικό να πιαστείς;
Είναι αυτή η περίοδος Ευ(τυ)χούλη μου που όλα μοιάζουν να έχουν συμβεί και δεν σε εκπλήσσουν πλέον...
Κάποτε έλεγα ότι αυτή είναι μία μεταβατική περίοδος, που όμως δεν ήξερα ποια ήταν η μετάβαση... από που σε που;
Απλά το αισθανόμουν...
Τώρα ψάχνω να βρω...
Καιρό τώρα ψάχνω...
Από τότε που άρχισα να μεγαλώνω...
Από τότε κυνηγώ και λύνω γρίφους...
Αλλά κουράζομαι όμως...
Ή μήπως δεν έχει νόημα αυτό που κάνω;
Και τι τελικά είχε μέχρι τώρα;
Και ποιος θα το κρίνει;... θα με κρίνει;
Βαριέμαι... και πλήττω (που και που)
Τουλάχιστον μπορώ ακόμα...
Ακόμα είπα... το πρόσεξα!
