... χειροποίητο συναίσθημα...

Πάντα με την αγωνία μην προλάβει να μου τα ξεθωριάσει ο χρόνος...
Παρόλα αυτά, όσο υλικό και να μαζέψω πάντα ο χρόνος θα με προλαβαίνει και δεν θα τελειώνω ότι σημαντικό για μένα αρχίζω...

Πλάι στο παράθυρο... τα φώτα της πόλης αναμμένα... Έξω!
Παρατημένα χαρτιά με συναισθήματα... θύμισες κιόλας χαμένες... Μέσα!

Φταίει ο χρόνος που είναι πιο γρήγορος; Φταίω εγώ που είμαι κακός στη διαχείρισή του;
Μα ποιος ψάχνει για φταίχτες; Για αποτέλεσμα ψάχνω...

Τι πραγματικά θα μπορούσε να σπάσει τη σιωπή που επέλεξα απόψε;
Αν δεν κάνω καμία προσπάθεια... θα καταφέρει να σπάσει άραγε η σιωπή;

Aν βάλω μουσική απλά θα έχω εκβιάσει το αποτέλεσμα...
Αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει αποτέλεσμα...
Χωρίς όμως προσπάθεια... χωρίς προσμονή... χωρίς αξία...

Θα παραμείνω εδώ... και θα μετράω από μέσα μου...
Τι θα μετρώ;
Όχι δεν θέλω δευτερόλεπτα... δεν θέλω χρόνο να μετράω...
Θα μετράω τα περαστικά φώτα των αυτοκινήτων που αντανακλούν στο τζάμι μου...
Χωρίς συχνότητα ορισμένη... χωρίς κανένα συγχρονισμό... και χωρίς καμία συμμετρία...
Άρα θα έχουν την αίσθηση της έκπληξης και την προσμονή θα σχηματίζουν...

Ναι το βλέπω υγιές μπροστά στο μαρτύριο στης σταγόνας στο μέτρημα του χρόνου...

Έκπληξη και προσμονή συνώνυμα χαράς...
Τεχνητά δημιουργημένα... αλλά χειροποίητα και με αγνά υλικά...

Τα συσκευάζω σε βαζάκια, τα στολίζω με χρωματιστές κορδέλες και τα τοποθετώ στο ράφι...
Παρατηρώ ότι ενώ έβαλα καρτελάκι με τα συστατικά, δεν έβαλα την ετικέτα...

Μα, αφού δεν έχω σήμα...
Θα βάλω τρεις τελείες...

Αυτές βλέπω να βασιλεύουν στα γραπτά μου...
Πάντα σαν να θέλω κάτι περισσότερο να πω...

Αλλά, θέλω, μα την αλήθεια;...

Δεν ξέρω... αυτές θα βάλω όμως... να στέκουν παραταγμένες στη σειρά... με το πολύ και το λίγο τους ταυτόχρονα σημαία...

Βαριέμαι... αλλά δεν πλήττω... γιατί στο μέσα μου πολλές στιγμές κοχλάζουν...

Πάω να το ζήσω... μα δεν θα πάω μακριά...