... φυσική...

Το να μην καλύπτω τις προσδοκίες σου, να μην ολοκληρώνω την εικόνα που τελικά δημιούργησες για μένα, δεν σημαίνει ότι είμαι κάτι λιγότερο που μπορείς καθ’ ολοκληρία να απορρίπτεις...
Και που είναι εκείνα που σε μένα αγάπησες;
Ή μήπως δεν τ’ αγάπησες;
Μήπως πάλι ήταν ενθουσιασμός παιδικός που σβήνει;
Μήπως απλά επειδή τα αποκωδικοποίησες έχασαν το ενδιαφέρον τους;
Κι αν όμως τελικά δεν τα αποκωδικοποίησες... και κατανόησες εκείνα που το δικό σου σύστημα αναγνωρίζει από οικείες καταγραφές;
Κι εγώ απ’ το δικό μου μικρόκοσμο σου μιλάω... απ’ το δικό μου μικρό παράλληλο σύμπαν... που κι αν οι γαλαξίες μας ήρθαν σε τεμνόμενες τροχιές για λίγο πήραν παράλληλες πορείες από την άπωση των όμοιων φορτίων αλλά για πάντα θα πορεύονται αντικριστά... και το παράλληλα μπορεί να είναι ένα χιλιοστό κοντά ή ακόμα και δεκάδες χιλιάδες έτη φωτός μακριά... αλλά αντικριστά...
Το άτμητο έχει μεγάλη ομορφιά και δεν στερείται διόλου χάρης, καθώς είναι αποτέλεσμα προσπάθειας και άρα έχει χαρακτήρα δικαίωσης...

Μα... και τα παράλληλα λέει τέμνονται στο άπειρο...