Άλφα Β(ήτα)αλίτσα Γ(άμα)εμάτη...

Αποκαθήλωση ονείρου κατά την οποία φρόντισα να απέχω...
Απόφαση επάρθει...
Άδειασμα βαλίτσας...
Αναρίθμητα τα Άλφα που βγήκαν από τα σωθικά της αλλά ούτε ένα στερητικό...
Αναμνήσεις, αποφάσεις, αλήθειες, αναμονές, άνθρωποι μερικά από αυτά που γρήγορα μπορώ να θυμηθώ...
Απομακρύνθηκα, δεν ήθελα να συμμετέχω στην μεταμόρφωσή τους σε στερητικά...
Αλλάζω το σκηνικό αλλά δεν αισθάνομαι την απουσία τους...
Ακόμα υπάρχουν...
Άθικτα... αυτή είναι η λέξη που τους πρέπει... με ένα στερητικό Άλφα μπροστά... αλλά ολόκληρα...

Elefant's dance

Κάπου ανάμεσα σε Δευτέρα με Παρασκευή και μεταξύ 09:00 με 17:00 πιάνω τον εαυτό μου να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα χορό ελεφάντων.

"Δεν είμαι ελέφαντας" λέει μία φωνή μέσα μου, αδυνατώντας να το εκφράσει με λέξεις σε μία γλώσσα που μοιάζει άγνωστη πλέον...

Και είναι δύσκολο να χορεύεις με ελέφαντες... ένα λάθος βήμα και έχεις ισοπεδωθεί.

Μόνος κανόνας να ξέρεις καλά τα βήματα... και προσπαθώ... να μην κάνω ούτε ένα βήμα λανθασμένο... να μη χάσω στιγμή το ρυθμό μου και φυσικά να μην παραπατήσω καθώς ελέφαντας λογίζομαι κι εγώ από τους άλλους...

Όταν βγαίνω από το τσίρκο όλα φαντάζουν όνειρο... και έχουν μία απόκοσμη θολούρα... παραπατάω σε σταθερό έδαφος... βηματίζω ανάλαφρα... αθόρυβα... και μόνο μέσα μου ακούω αυτόν τον ήχο των ελεφάντινων βημάτων να με συνοδεύει... για να μην τα ξεχάσω όταν τα ξαναχρειαστώ...

Incomplitto #1

- Σκόρπια σας είχα για περισσότερα...
- Ήταν οι φωνές μας που αντηχούσαν στο ανοργάνωτο του μυαλού σου...

- Μα, τόση αναστάτωση που μου έφερε ο τρόμος της απώλειας...

- Εδώ είμαστε, μπορείς ακόμα και να μας μετρήσεις...

- Γιατί μου μιλάτε χορωδιακά;

- Διότι έτσι μας αντιμετωπίζεις... γι' αυτό και μας έχεις άλλωστε στο ίδιο δωμάτιο... 

- Ναι... αλήθεια είναι... θα... όχι, όχι τίποτα...

- Ξέρουμε ότι μας νοιάζεσαι... γι' αυτό και δεν γκρινιάζουμε πλέον... 

- Δεν σας νοιάζομαι απλά... 

- Ναι... δεν χρειάζεται...

- Σας ξεχωρίζω όμως... ένα ένα χωριστά... και σας έβαλα μαζί από δική μου ανασφάλεια... αλλιώς σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη... 

- ...

- Κανένα σας δεν θα πει κάτι; 

- ...

- Έχετε μεγαλώσει πολύ... μα, σας φοράω ακόμα τα παλιά σας, που έχουν στενέψει πλέον, ρούχα...

- Δεν πειράζει... και γυμνά θα αντέχαμε όσο μας δίνεις χρόνο να μεγαλώσουμε...

- Πιο σοφά εσείς από μένα...

- Απλώς πιο απλά από σένα...

- Ντρέπομαι λίγο...

- Όχι... μπερδεύεσαι... και δειλιάζεις... αυτό σου προκαλεί αυτό που ονομάζεις ντροπή...

- Ναι... αλλά... τίποτα... δεν μπορώ να κρυφτώ από εσάς...

- Τι να κρύψεις; Υπάρχει κάτι;

- Μόνο ο φόβος της αναμέτρησης... 

- Αλλά σου τελείωσε... 

- Ναι... Κρυώνω λίγο...

- ...

- Δεν σας αγγίζουν εσάς αυτά... εεε;

- ...

- Σας πιστεύω... 

Υποσχέσεις στον τόκο

Όσα έχω αφήσει για μετά έρχονται και μου χτυπούν την πόρτα...
Διότι δεν τοκίζονται μόνο οι καταθέσεις χαζέ, αλλά και οι υποσχέσεις...
Και είναι δύστροπα τα ημιτελή... απαιτητικά...
Γεμάτα παράπονο έρχονται και σου πετούν στη μούρη κατηγόριες και απαξίωση... γιατί συσσώρευσαν πολύ σιωπή...  
Κουβαλούν όλη τη βουβαμάρα της εγκατάλειψης και στη χρεώνουν ζητώντας πεισματικά να σου αποσπάσουν την προσοχή.
"Τόσα χρόνια μας τρέφεις. Γιατί;"
Δεν έχω τίποτα να τους απαντήσω... Τίποτα...
"Ψάχνω χρόνο..." τους απαντώ... αλλά γνωρίζω ότι είναι δικαιολογία...
"Απλά σας δίνω χώρο. Γιατί εσείς μπορείτε να αντέξετε αν έχετε λίγο χώρο ακόμα και μοναχά σας. Ασχολούμαι με εκείνα τα αδύναμα που αν τα αφήσω θα χαθούν..." συνεχίζω απολογητικά...
Δεν μου δίνουν απάντηση... δεν τοποθετούνται... κι ας ξέρω ότι έχουν χιλιάδες απαξιωτικά να μου καταλογίσουν ακόμα... κι όλα σωστά...
"Θα...όχι δεν θέλω να σας δώσω άλλες υποσχέσεις... οφείλω να τηρήσω τις παλιές ακόμα κι αν έχουν εξασθενήσει πλέον..."
Με κοιτούν μα άλλο βλέμμα τώρα... λίγο πιο γλυκό... αλλά πονάει περισσότερο...

Τρία παιχνίδια και δύο παιδιά...

Η παροπλισμένη φωτογραφική μηχανή είναι φίλος σου... γιατί στα μάτια σου εικόνες αποτυπώνει... όμοιες με αυτές που φέρουν τα ταξίδια μας...
Το ταξίδι, παιδί σου... γιατί χωρίς να το ξέρεις... έγινε παντοτινός προορισμός...
Το φορτηγό για μεγάλες αποστάσεις, σύντροφος... γιατί μαζί του διάλεξες να κάνεις δρόμους... και αν αντίθετα το θέλεις να κοιτάζει είναι που έχεις το νου σου στις εικόνες που ζητάει το παιδί να δει ...
Πάρε το φορτηγό, τον προορισμό τον ξέρεις... μόνο τις εικόνες μην ξεχνάς ν' αποτυπώνεις γιατί κανένα παιδί δεν ζει χωρίς αυτές... μέσα από αυτές μαθαίνει τον κόσμο... οι μεγάλοι ταξίδεψαν απόψε με τα παιχνίδια που ξέρουν σαν παιδιά...

Αξημέρωτη αλήθεια...

Αξημέρωτα έρχομαι και παρατηρώ στα γρήγορα τα όσα ξεχάσατε παρατημένα την προηγούμενη νύχτα έξω από την πόρτα σας... τις μικρές, όμορφες αλήθειες που γράψατε στους τοίχους σας...
Από απόσταση... με ασφάλεια... και σεβασμό...