Υποσχέσεις στον τόκο

Όσα έχω αφήσει για μετά έρχονται και μου χτυπούν την πόρτα...
Διότι δεν τοκίζονται μόνο οι καταθέσεις χαζέ, αλλά και οι υποσχέσεις...
Και είναι δύστροπα τα ημιτελή... απαιτητικά...
Γεμάτα παράπονο έρχονται και σου πετούν στη μούρη κατηγόριες και απαξίωση... γιατί συσσώρευσαν πολύ σιωπή...  
Κουβαλούν όλη τη βουβαμάρα της εγκατάλειψης και στη χρεώνουν ζητώντας πεισματικά να σου αποσπάσουν την προσοχή.
"Τόσα χρόνια μας τρέφεις. Γιατί;"
Δεν έχω τίποτα να τους απαντήσω... Τίποτα...
"Ψάχνω χρόνο..." τους απαντώ... αλλά γνωρίζω ότι είναι δικαιολογία...
"Απλά σας δίνω χώρο. Γιατί εσείς μπορείτε να αντέξετε αν έχετε λίγο χώρο ακόμα και μοναχά σας. Ασχολούμαι με εκείνα τα αδύναμα που αν τα αφήσω θα χαθούν..." συνεχίζω απολογητικά...
Δεν μου δίνουν απάντηση... δεν τοποθετούνται... κι ας ξέρω ότι έχουν χιλιάδες απαξιωτικά να μου καταλογίσουν ακόμα... κι όλα σωστά...
"Θα...όχι δεν θέλω να σας δώσω άλλες υποσχέσεις... οφείλω να τηρήσω τις παλιές ακόμα κι αν έχουν εξασθενήσει πλέον..."
Με κοιτούν μα άλλο βλέμμα τώρα... λίγο πιο γλυκό... αλλά πονάει περισσότερο...