Κάπου ανάμεσα σε Δευτέρα με Παρασκευή και μεταξύ 09:00 με 17:00 πιάνω τον εαυτό μου να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα χορό ελεφάντων.
"Δεν είμαι ελέφαντας" λέει μία φωνή μέσα μου, αδυνατώντας να το εκφράσει με λέξεις σε μία γλώσσα που μοιάζει άγνωστη πλέον...
Και είναι δύσκολο να χορεύεις με ελέφαντες... ένα λάθος βήμα και έχεις ισοπεδωθεί.
Μόνος κανόνας να ξέρεις καλά τα βήματα... και προσπαθώ... να μην κάνω ούτε ένα βήμα λανθασμένο... να μη χάσω στιγμή το ρυθμό μου και φυσικά να μην παραπατήσω καθώς ελέφαντας λογίζομαι κι εγώ από τους άλλους...
Όταν βγαίνω από το τσίρκο όλα φαντάζουν όνειρο... και έχουν μία απόκοσμη θολούρα... παραπατάω σε σταθερό έδαφος... βηματίζω ανάλαφρα... αθόρυβα... και μόνο μέσα μου ακούω αυτόν τον ήχο των ελεφάντινων βημάτων να με συνοδεύει... για να μην τα ξεχάσω όταν τα ξαναχρειαστώ...
