Είδα τη σιχαμένη μηχανή που με συνέθλιβε υποχθόνια τόσα χρόνια να παραλύει σιγά-σιγά και να τρίζει ξεχαρβαλωμένη καθώς άρχισε να μασάει τα ιδία της τα γρανάζια.
Είχα καταφέρει να ξεκολλήσω από αυτή και σαν απότομα από ύπνο ξυπνητός, με την ταραχή ακόμα να τραντάζει το στήθος μου, παρατηρούσα ένα τοπίο που τόσα χρόνια, σαν υπνωτισμένος, παρέβλεπα.
Είχα απλά τσακωθεί με τον προϊστάμενό μου.... ακόμα χειρότερα. .. στον ύπνο μου.
Ξυπνάς από την πτώση. Βρίσκεσαι όρθιος δίπλα στο κρεβάτι του Προκρούστη που από την πτώση σου έχει αναποδογυρίσει.
Παρατηρείς τον απεχθή μηχανισμό από κάτω να συρρικνώνεται καθώς τσαλακώνει τη δομή του και σου προκαλεί αηδία.
Η καρδιά σου τρέμει στο στήθος. Έχεις γλυτώσει κι όμως πενθείς.
Χρόνια πάνω στο κρεβάτι περιορισμένος, προστατευμένος από τη δύναμη της άγνοιας, στρωμένος, ίδιο γεύμα, στο τραπέζι που αναγνώριζες κρεβάτι.
Πόσο άθλιος μηχανισμός! Παραλύει, φτύνει το ίδιο του το γράσο.
Πισωπατώ, δε μου αρέσει να στιγματίζομαι με ανεξίτηλους λιπαρούς λεκέδες.
Αηδία.
Μια υποψία υπεροψίας που χαράσσεται αμυδρά σε ένα καλοσχηματισμένο σφυρήλατο ύφος. Δικό μου.
Όχι αλώβητος, αλλά νικητής με γρατζουνιές και ξένο αίμα, διάφανο, ξερό σχεδόν εξ' αρχής, πασαλειμμένο στις παλάμες μου. Ορθάνοιχτες, από αηδία, απουσία δαφνών και άδειες τιμών αλλά καθαρές ατιμώσεων.
Υπέρβαση, σαν κεκτημένο, που χάνει την αξία του πριν καν προλάβεις να το αντιληφθείς.
Πλησιάζω τη ρίζα και απομακρύνομαι από το ζουμερό, στυφό λωτό.
Στείρος καρπός, δίχως πυρήνα, που καταπίνει λαίμαργα τον ήλιο και χυμούς.
Η ρίζα αγόγγυστη τροφός. Ο ήλιος ζωοδόχος μετουσιωτής. Δεδομένες ουσίες αόρατες να προσπερνάς.
Διαλέγεις το εφήμερο με πορεία προδιαγεγραμμένη στο σάπιο.
Δεύτερο πρόσωπο από επιλογή, απαλλαγμένο ποιητικής αδείας και μύχιας έκφρασης.
Φθορά που φθίνει όσο απομακρύνομαι.
Απομακρύνομαι, μακραίνω. Αναγνωρίζω την εικόνα ολόκληρη.
Πρώτο πρόσωπο, σαν μόνη επιλογή, ντυμένο ποιητική αηδία.
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014
02:30 x 2
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014
Ήρωες... εμείς!
«Ψυχουδάκι μου μη φύγεις» έτσι έκλεισε κι εχθές ο καβγάς μας, μ’ εσένα να έχεις ακόμα μία φορά τον τελευταίο λόγο. Σαν φράση κάποιας ηρωίδας σου που προτιμάει να διατηρεί το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει γιατί δεν αντέχει στην ιδέα να εγκαταλειφθεί.
Αυτό που μ’ ενοχλεί περισσότερο είναι που τώρα περπατώ στους δρόμους και ξαναπαίζω τους διαλόγους μας μέσα στο κεφάλι μου σε κάθε πιθανή τους εκδοχή. Όπως οι ήρωες των ιστοριών μου κι εγώ, που κατηγορούσες χθες, και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, ότι τους παρατάω να βασανίζονται.
Θα μπορούσα να στο έχω πει λιγότερο έντονα αλλά η ουσία είναι ότι με ενοχλεί πάρα πολύ που εσύ όλους τους ήρωες των δικών σου ιστοριών τους σκοτώνεις για να λυτρωθούν.
Στο ίδιο καταλήγω και τώρα μετά από άπειρες διασκευές της δικής μας ιστορίας. Δεν είναι λύτρωση ο θάνατος καλή μου. Είναι κάτι άλλο αλλά όχι λύτρωση.
Αυτή την πάλη των δύο εαυτών σου, μόνο ένας ήρωας που έχει συνηθίσει να βασανίζεται θα την άντεχε ώστε να παραμένει στο πλάι σου. Να συνεχίζει να είναι το Ψυχουδάκι σου.
Έφτασα μπροστά στην πόρτα μας και δεν ξέρω ποια θα συναντήσω αυτή τη φορά. Αυτή που όλο δύναμη σκοτώνει με την πένα της ότι δεν αναγνώρισε ποτέ ή κάποια ηρωίδα σου που φλερτάρει με το θάνατο γεμάτη αίσθημα αδικίας κι ανικανοποίητου;
Πάνω στο έπιπλο που αφήνουμε τα κλειδιά ένα σημείωμα με τα υπέροχα, στρογγυλά σου γράμματα.
Ψυχουδάκι μου φεύγω.
Με αυτό το σημείωμα κλείνω ένα ακόμα κεφάλαιο και μαζί την ιστορία.
Μόνο ένας βασανισμένος ήρωας, όπως εσύ, θα μπορούσε να αποδέχεται ότι όλα όσα μας χωρίζουν είναι τα ίδια που μας κρατούν μαζί. Φοβάμαι ότι αρχίζω να το αναγνωρίζω κι εγώ... και βασανίζομαι.
Τώρα, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ξέρω! Δεν είσαι εσύ αυτός με τον οποίο παλεύω κάθε μέρα, ούτε οι ήρωες σου που τόσο με ενοχλούν. – Κατά κύριο λόγο τους μισώ, τόσα που αντέχουν. Μισώ κι εσένα πολλές φορές που τους μοιάζεις. – Είναι είτε η δύναμη του να αντέχεις, είτε η δειλία να το τελειώνεις αυτό που σου αναγνωρίζω και μάχομαι.
Νιώθω αδύναμη και τολμηρή. Φεύγω για να μείνω πιστή σε όσα με κόπο έφτιαξα ώστε να με χαρακτηρίζουν. Έτσι θα μείνω πιστή και σε σένα. Η κύρια αιτία να είσαι ο ήρωας που επέλεξες.
Τόσο ο καβγάς μας χθες, όσο και κάθε προηγούμενος, από όποια οπτική κι αν τον έψαξα καταλήγω ότι ήταν μια ιστορία που γράφαμε παράλληλα ο καθένας με το δικό του γνώριμο ύφος.
Να θυμάσαι, σε αγαπώ τόσο που μέσα στο κεφάλι μου σε έχω σκοτώσει χιλιάδες φορές για να γλυτώσεις.
Όταν επιστρέψεις, δεν ξέρω αν θα νιώσεις νικητής ή ηττημένος, φταίχτης ή δικαιωμένος, θέλω να νιώσεις αγαπητός και βασανισμένος.
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014
535
535 δημοσιεύσεις. Κάποιες από αυτές ακόμα με την ένδειξη μηδενικής αναγνωσιμότητας.
Αν προσπαθήσω να μετρήσω, κατά το κακό μου συνήθειο, το χρόνο που τους αφιέρωσα σε λεπτά, το νούμερο μάλλον δε θα με συμφέρει ιδιαίτερα.
Είναι από τις στιγμές που στέκεσαι μπροστά στη ζωή σου και αναζητάς την ουσία των επιλογών σου.
Θα μείνω όμως σε εκείνες τις λίγες δημοσιεύσεις που έπιασαν τριψήφιο απευθυνόμενες σε αληθινούς ανθρώπους, σχεδόν «κανονικούς». Απ’ την αγάπη τους ετράφησαν αυτές. Μέσα από αυτή κι εγώ, που όση κι αν μοιάζει η σπατάλη, επένδυση είναι τελικά.
Μονοψήφιος αριθμητής, τριψήφιος παρονομαστής. Γιατί να πιάσω τα μαθηματικά; Ποτέ δεν ήταν υπέρ μου. Με τη γεωμετρία τα βρήκα μόνο κάποια στιγμή, και μόνο για να οριοθετήσω σκέψεις. Θα μείνω στο αμέτρητο του συνδυασμού των λέξεων. Στο ατελείωτο των συναισθημάτων που γεννούν. Στο άπειρο των σκέψεων που παλεύουν να μπουν σε λέξεις.
Έμαθα… μαθαίνω… αλλά δεν ξέρω τίποτα. Ανακυκλώνω ότι με περιέχει και αρέσκομαι στην αναμέτρησή του με το άγνωστο.
Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014
Στο χρόνο...
Όταν ήμουν στο στρατό μου έλεγαν «να κοιμάσαι πολύ, να μικραίνει η θητεία».
