Ο χρόνος... ο μεγάλος κανόνας στο παιχνίδι της ζωής

Γράφω... γράφω στη λιακάδα που μου χάρισε σήμερα η ζωή.
Με εκτίμηση δέχτηκα το δώρο της και με ευλάβεια το ζω.
Σήμερα δεν δουλεύω... ή μάλλον δεν εργάζομαι...
Η δουλειά είναι φορτική, η εργασία κρύβει μέσα της δημιουργία και ικανοποίηση.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας μας, τουλάχιστον χρονικά, που είναι η εργασία... έτσι ώστε να μην χάνουμε την ζωή μας...
Μην σπαταλάμε το χρόνο μας... ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά που μας δόθηκαν. Δεν λέω μας χαρίστηκαν γιατί θα ήμουν άδικος. Ο χρόνος μας δόθηκε για να τον εκμεταλλευτούμε... να τον ζήσουμε... στο χέρι μας είναι να μην τον καταναλώνουμε άσκοπα ώστε να μην μας προσπερνάει η ζωή. Αυτός είναι λοιπόν και ο μοναδικός κανόνας του παιχνιδιού. Η σωστή χρήση του χρόνου και η πλήρης εκμετάλλευσή του. Αν τον χάσεις δεν αναπληρώνεται... γι’ αυτό και δεν αγοράζεται ο χρόνος.
Προσπάθησες ποτέ να αγοράσεις χρόνο σε κάποια του μορφή; Η τιμή του είναι απλησίαστη... απαγορευτική.
Ένας καλός μου φίλος κάποτε αγόραζε κάκτους μεγάλους με πολύ ακριβό αντίτιμο. Τον ρώτησα τον λόγο που σπαταλάει τόσα χρήματα για κάτι τέτοιο. Η απάντησή του με άφησε εμβρόντητο.
«Ξέρεις πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να μεγαλώσει τόσο αυτός ο κάκτος; Χρόνο προσπαθώ να αγοράσω... αλλά δεν τα καταφέρνω... απλά παρηγοριά αγοράζω...».
Όλα αυτά όμως είναι παιχνίδια με τις λέξεις... παιχνίδια του μυαλού μου που προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την καθημερινότητα μήπως και καταφέρω να ζήσω όσα με προσπέρασαν.
Να κερδίσω χρόνο προσπαθώ κι εγώ...
Κι εγώ όπως όλοι!
Ένας αγώνας που ενώ τον νικητή όλοι τον γνωρίζουμε εξ αρχής μαζοχιστικά συνεχίζουμε να παίζουμε προσδοκώντας την μεγάλη ανατροπή του κανόνα.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η απώλεια ακόμα περισσότερου χρόνου. Τουλάχιστον ελπίζω αυτό που κατασταλάζει μέσα μας από όλη αυτή την προσπάθεια να αξίζει την θυσία.
Αυτοαναιρούμαι και το απολαμβάνω... επιπλέω στην ρευστότητα των πραγμάτων και στην σχετικότητά τους.
Ας κρατήσει το παιχνίδι...

Κι ακόμα ένα βήμα...

Και όσα πιστέψαμε μας πρόδωσαν...
Καλά έκαναν!
Σε αντίθετη περίπτωση, επαναπαυμένοι στις «δάφνες» μας θα αφήναμε το χρόνο να μας προσπερνά και οι μόνες νίκες μας θα ήταν εκείνες οι φαιδρές τάχαμου «άπιαστες , βαθύτερες».
Βολέματα καθημερινά που μας οδηγούν στην λήθη.
Βολέματα με περίτεχνο ιλουστρασιόν περιτύλιγμα…
Ένα βήμα έξω από την πόρτα περιμένει η ζωή και την ξεχνάμε δυστυχώς απ’ έξω.
Μην της ανοίξεις να μπει… βγες να την συναντήσεις!
Τα λέω σε σένα… σε ΜΕΝΑ!
Τα λέω για να τα πω… να τα ακούσω… μήπως και τα φτάσω.
Προσπαθώ… προσπαθώ.
Προσπαθώ!
Ένα βήμα την φορά.
Σαν τα μωρά… μην τύχει και τρομάξω και παραιτηθώ της προσπάθειας.
Στράτα στρατούλα…
Πάμε άτα να συναντήσουμε την Ζωή.
Μια κυρία όμορφη, λαμπερή… μα δύστροπη και κακομαθημένη. Με χαρακτήρα απόλυτο και στάση απαιτητική.
Την αγαπώ… να την κερδίσω θέλω…

Σαν δέντρο μοναχό... ΖΩΗ...

Χαμογέλα μου να στολίσω την ζωή...

Κάπου εκεί ανάμεσα στις ώρες που θέλω και σε εκείνες που πρέπει ψάχνω να βρω μικρά μικρά κομματάκια να συλλέξω και να τα κρεμάσω στολίδια στην ζωή μου.
Το θέλω ένα πέλαγος απλώνεται μπροστά μου, φουρτουνιασμένο. Να το λατρέψεις; Δεν μπορείς... μόνο δέος μπορεί να σου προκαλέσει και να σε αφήσει με το ανικανοποίητο που δεν μπορείς να το δαμάσεις. Αιτία δυστυχίας!
Το πρέπει είναι χρονοβόρο και απαιτεί κόπο. Μου ταιριάζει περισσότερο κι ας είναι δύσκολο. Τουλάχιστον στο τέλος αν δεν τα καταφέρεις ξέρεις ποιόν να χρεώσεις. Δεν είναι αόριστο, δεν κρέμεται ξεκάρφωτο στο πουθενά. Το πρέπει σου το υποβιβάζεις σε θέμα, το προγραμματίζεις και από εκεί και έπειτα το «δουλεύεις».
Τα κομματάκια που συλλέγω μοιάζουν ανούσια... που ίσως και να είναι... αφελή... που σίγουρα είναι... μα είναι συμπαθητικά και έχουν δύναμη γιατί είναι απλά και αληθινά. Είναι αυθεντικά σκουπιδάκια της καθημερινότητας μου που ορίζουν και χαρακτηρίζουν εντέλει την ουσία. Αυτά είναι που εν αγνοία μας χτίζουν την ύπαρξή μας. Ας τους αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την ομορφιά που διαθέτουν. Ας τα ξεχωρίσουμε από τα μεγάλα σκουπίδια που με όψη σπουδαία μας οδηγούν στην πλασματική εικόνα της ευτυχίας που τελικά ποτέ δεν θα καταφέρει να μας ικανοποιήσει.
- Έλα να πιούμε έναν καφέ μαζί να ευτυχίσουμε λοιπόν...
Κι εγώ θα κρατήσω από όλο αυτό τη στιγμή που αμήχανα με κοίταξες και χαμογέλασες γιατί δεν βρήκες τίποτα να μου πεις.

Ο Χρόνος Θα Δείξει...

Και η ΖΩΗ χαμογέλασε για λίγο...
Ήρθα και σε βρήκα.
Δεν ξέρω τι κάνεις... μοιάζεις με παιχνίδι που δεν γνωρίζω πως λειτουργεί.
Σου κλείνω δειλά το μάτι, σου σκάω ένα αμήχανο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που ζωγραφίζει μια απορία στο πρόσωπό μου.
-Θα μείνω κοντά σου για όσο αντέξουμε το αλισβερίσι. Τι λες;
... ... ... ...
- Καλά... μην πεις τίποτα