Χαμογέλα μου να στολίσω την ζωή...

Κάπου εκεί ανάμεσα στις ώρες που θέλω και σε εκείνες που πρέπει ψάχνω να βρω μικρά μικρά κομματάκια να συλλέξω και να τα κρεμάσω στολίδια στην ζωή μου.
Το θέλω ένα πέλαγος απλώνεται μπροστά μου, φουρτουνιασμένο. Να το λατρέψεις; Δεν μπορείς... μόνο δέος μπορεί να σου προκαλέσει και να σε αφήσει με το ανικανοποίητο που δεν μπορείς να το δαμάσεις. Αιτία δυστυχίας!
Το πρέπει είναι χρονοβόρο και απαιτεί κόπο. Μου ταιριάζει περισσότερο κι ας είναι δύσκολο. Τουλάχιστον στο τέλος αν δεν τα καταφέρεις ξέρεις ποιόν να χρεώσεις. Δεν είναι αόριστο, δεν κρέμεται ξεκάρφωτο στο πουθενά. Το πρέπει σου το υποβιβάζεις σε θέμα, το προγραμματίζεις και από εκεί και έπειτα το «δουλεύεις».
Τα κομματάκια που συλλέγω μοιάζουν ανούσια... που ίσως και να είναι... αφελή... που σίγουρα είναι... μα είναι συμπαθητικά και έχουν δύναμη γιατί είναι απλά και αληθινά. Είναι αυθεντικά σκουπιδάκια της καθημερινότητας μου που ορίζουν και χαρακτηρίζουν εντέλει την ουσία. Αυτά είναι που εν αγνοία μας χτίζουν την ύπαρξή μας. Ας τους αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την ομορφιά που διαθέτουν. Ας τα ξεχωρίσουμε από τα μεγάλα σκουπίδια που με όψη σπουδαία μας οδηγούν στην πλασματική εικόνα της ευτυχίας που τελικά ποτέ δεν θα καταφέρει να μας ικανοποιήσει.
- Έλα να πιούμε έναν καφέ μαζί να ευτυχίσουμε λοιπόν...
Κι εγώ θα κρατήσω από όλο αυτό τη στιγμή που αμήχανα με κοίταξες και χαμογέλασες γιατί δεν βρήκες τίποτα να μου πεις.