Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Ο χρόνος... ο μεγάλος κανόνας στο παιχνίδι της ζωής

Γράφω... γράφω στη λιακάδα που μου χάρισε σήμερα η ζωή.
Με εκτίμηση δέχτηκα το δώρο της και με ευλάβεια το ζω.
Σήμερα δεν δουλεύω... ή μάλλον δεν εργάζομαι...
Η δουλειά είναι φορτική, η εργασία κρύβει μέσα της δημιουργία και ικανοποίηση.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας μας, τουλάχιστον χρονικά, που είναι η εργασία... έτσι ώστε να μην χάνουμε την ζωή μας...
Μην σπαταλάμε το χρόνο μας... ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά που μας δόθηκαν. Δεν λέω μας χαρίστηκαν γιατί θα ήμουν άδικος. Ο χρόνος μας δόθηκε για να τον εκμεταλλευτούμε... να τον ζήσουμε... στο χέρι μας είναι να μην τον καταναλώνουμε άσκοπα ώστε να μην μας προσπερνάει η ζωή. Αυτός είναι λοιπόν και ο μοναδικός κανόνας του παιχνιδιού. Η σωστή χρήση του χρόνου και η πλήρης εκμετάλλευσή του. Αν τον χάσεις δεν αναπληρώνεται... γι’ αυτό και δεν αγοράζεται ο χρόνος.
Προσπάθησες ποτέ να αγοράσεις χρόνο σε κάποια του μορφή; Η τιμή του είναι απλησίαστη... απαγορευτική.
Ένας καλός μου φίλος κάποτε αγόραζε κάκτους μεγάλους με πολύ ακριβό αντίτιμο. Τον ρώτησα τον λόγο που σπαταλάει τόσα χρήματα για κάτι τέτοιο. Η απάντησή του με άφησε εμβρόντητο.
«Ξέρεις πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να μεγαλώσει τόσο αυτός ο κάκτος; Χρόνο προσπαθώ να αγοράσω... αλλά δεν τα καταφέρνω... απλά παρηγοριά αγοράζω...».
Όλα αυτά όμως είναι παιχνίδια με τις λέξεις... παιχνίδια του μυαλού μου που προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την καθημερινότητα μήπως και καταφέρω να ζήσω όσα με προσπέρασαν.
Να κερδίσω χρόνο προσπαθώ κι εγώ...
Κι εγώ όπως όλοι!
Ένας αγώνας που ενώ τον νικητή όλοι τον γνωρίζουμε εξ αρχής μαζοχιστικά συνεχίζουμε να παίζουμε προσδοκώντας την μεγάλη ανατροπή του κανόνα.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η απώλεια ακόμα περισσότερου χρόνου. Τουλάχιστον ελπίζω αυτό που κατασταλάζει μέσα μας από όλη αυτή την προσπάθεια να αξίζει την θυσία.
Αυτοαναιρούμαι και το απολαμβάνω... επιπλέω στην ρευστότητα των πραγμάτων και στην σχετικότητά τους.
Ας κρατήσει το παιχνίδι...