Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

... εδώ και μέρες...

Μέρες που όσο και άν δεν το θες τις μετράς αντίστροφα...

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η μίζερη συνήθεια διότι προτιμούσα πάντα την υπερίφανη αντιμετώπιση του να μετράς το χρόνο με συναισθήματα, με ανάσες, με αγάπες, με βλέμματα... με ζωή!

Μετρώ το χρόνο με νούμερα τελευταία και φοβάμαι ότι καταλήγω να είμαι εγώ το μεγαλύτερο απ’ όλα... που σπαταλάω το μέσα μου στο αδιφάγο έξω... στο επιφανειακό, στο λίγο που μου ζητείται και είναι απλά διεκπαιρεωτικό.

Διαδικασία στείρα... ίδια ή σχεδόν ίδια κάθε μέρα... αυτό που αλλάζει είναι τα νούμερα.

Δεν τα βάζω με τα νούμερα... αλλά με αυτούς που τελικά τα πιστεύουν και ζουν μόνο μέσα από αυτα... και κάπου εδώ γαλάμε γιατί εγώ είμαι αυτός που τους τα προσφέρω για να εξασφαλήσω την ανάσα της ημέρας τους... γιατί δεν παίρνουν παραπάνω από μία...

Μέσα σε όλα αυτά που τους προκαλούν και πανικό, εγώ ψάχνω να βρω ένα κάτι τόσο δα αληθινό και... δεν το βρίσκω...

Ευτέλεια... πλεονάζει αυτή...

Και ξαναψάχνω... και απογοητεύομαι... αλλά το διασκεδάζω... που ενώ όλα τους τα δίνεις μασιμένα αδυνατούν να αντιληφθούν έστω και ένα ψέγμα αλήθειας.

Κοιτάζω γύρω μου... ευχαριστώ που μπορώ τουλάχιστον να βλέπω ανθρώπους που μπορούν να συμπλέυσουν... που θα με κοιτάξουν με αλήθεια... που θα πάρουμε μαζί ανάσα και θα ταιριάξουμε δυό σκέψεις.

Αισθάνομαι ευεργετημένος που στο δίπλα γραφείο, στα πίσω γραφεία, στο κλειστό γραφείο... και στο γραφείο εκεί στο βάθος του διαδρόμου υπάρχουν βλέμματα καθαρά... αναπνοές αληθινές... που αυτές τις ημέρες που ζω μαζί τους τόσες πολλές ώρες δεν πόνεσε η ψυχούλα μου από έλλειψη συναισθήματος... μόνο που να... ένα μικρό παράπονο φωλιάζει που και που από κούραση περσσότερο και από το ανικανοποιήτο των άλλων... μα, αυτά τα γραφεία, τα διάσπαρτα τριγύρω μου παίρνουν με μιάς την πικρή αυτή γεύση απ’ το παράπονο.

Δεν έχω προλάβει να σκεφτώ ακόμα πόσο καλά είμαι μέσα στον «κόσμο» που μου φτιάχνετε... γιατί πραγματικά αισθάνομαι πολύ καλά με μία αίσθηση που φτάνει μέσα... αλλά ελπίζω να ταίριαξα σε αυτό... να πρόσθεσα μιά νότα στο τραγούδι σας...

Δεν θέλω άλλο να γράψω τώρα... θέλω να κρατήσω λίγο ακόμα την αίσθηση του ξαφνιάσματος που μου φέρατε...

Θα πω μόνο ένα χαίρομαι... κι όσο για εκείνη τη στιγμή που δεν ταίριαξε στο εδώ αλλά μόνο στο μέσα μου, θα κρεμάσω ακόμα ένα αστέρι στον ουρανό μου... χωρίς να κάνω ευχή... για να μην πέσει ποτέ κάτω...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

... ένα, δύο, τρία...

Σε πέντε λεπτά θα έχεις κοιμηθεί... και θα γλιστρήσω κρυφά από το κρεβάτι... θα έρθω πάλι εδώ... θα ψάχνω να σε βρω στα παλιά... τότε που υπήρχε το κάτι... τότε που τις Κυριακές δεν ματώναμε από αγκάθια... τότε που οι Κυριακές ήταν ταξίδια...
Το πιάνω από την μία άκρη και το ψηλαφίζω μέχρι την άλλη... ψάχνω να βρω που έχει φθαρεί το νήμα... μετράω... ένα, δύο, τρία... στο εκατό θα σταματήσω... θα έχω διανύσει το πρώτο μέτρο μας... θα πάρω μια ανάσα... θα συνεχίσω... και θα εύχομαι να βρω τη φθορά στα μέτρα που μου αναλογούν για να μπορέσω να πλέξω πάλι το σημείο... αν είναι προς την άλλη άκρη, την δική σου, δεν θα φτάνουν τα χέρια μου και όσο και να προσπαθώ από εδώ που είμαι δεν θα τα καταφέρω.
- Θες να μετρήσεις μαζί μου; Θα μπορούσα να σου πω... αλλά δεν στο λέω πια... όσες φορές σου είπα να μετρήσουμε παρέα έβρισκες μία δικαιολογία και το παρατούσες... σαν να μην έχει σημασία για σένα... κι έτσι δεν σου το λέω μετράω μόνος μου... και συγχρονίζω τους αριθμούς με την ανάσα μου μήπως με πάρει κι εμένα ο ύπνος... τέσσερα, πέντε, έξι...
Έχω μετρήσει το χρόνο μας πολλές φορές... χάνω το μέτρημα όταν χαζεύω σε στιγμές μας αγαπημένες... και ψάχνω στα κουτάκια με τα μπιζουδάκια... ένα εισιτήριο, ένα χαρτί από καραμέλα, το περιτύλιγμα από το δώρο, μία ζαχαρίτσα από το καφέ, ένα σημείωμα... κι εκεί μπερδεύω τις στιγμές γιατί δεν εστιάζω πλέον σε αυτό που με πονάει αλλά σε αυτό που αγαπώ σε όλο αυτό σαν σύνολο...
Και σου χαμογελάω την επόμενη το πρωί... κι ας ξέρω ότι πάλι θα μετράω μόνος το βράδυ...
Που να πιαστώ απόψε; Το παιχνίδι με τα χρώματα δεν είχε αποτέλεσμα... τα αστέρια σώπασαν... η μουσικές μου θα σε ξυπνήσουν... το να δουλέψω τέτοια ώρα είναι αδύνατον... από το δρόμο τώρα γύρισα... για βιβλίο τώρα αδυνατώ μετά από τρεις ώρες excel... μόνο οι ταινίες μου μένουν...
Μα δεν είναι ότι θέλω να ξεχαστώ...
Ουφφφφ.... κουράστηκα... κι εσύ κοιμάσαι κάπου... δίπλα μα τόσο μακριά... και σήμερα μου είπες ότι από πείσμα θα μείνεις εκεί δίπλα κι ας μην έχεις τίποτα να κάνεις... μα πόσο καλά σε ξέρω;...
Καληνύχτα σου... θα σε στολίζω αστέρια όσο κοιμάσαι με την ελπίδα να βρεις ένα όταν ξυπνήσεις και να σου θυμίσει να πλέξεις το νήμα από την πλευρά σου... να καταφέρεις να δεις το όλον... κι όχι σκόρπια το εδώ και το εκεί... και τότε θα μάθεις να μιλάς κι εσύ με το εμείς και όχι το εγώ...
Δεν έχω άλλο... μου τα έφαγε όλα κι αυτή η Κυριακή... χίλιες φορές χαλάλι...

Κυριακάτικες ιστορίες/ #3

Πόσες ακόμα Κυριακές θα' ρουν;
Είθε να είναι πολλές... μα όλες με τον ίδιο χαρακτήρα;
Αυτά τα κακομαθημένα κορίτσια της εβδομάδας... που δεν ξέρουν τι θέλουν... δεν καταφέρνουν να αποφασίσουν τίποτα... πάντα στο κάπου ανάμεσα και στο περίπου...
Μπορεί να τις μαλώνω αλλά τις αγαπώ... και σαν τον "καλό" γονιό πάντα τους δίνω και το κάτι παραπάνω σαν κίνητρο για να τις ωθήσω στο να βελτιώσουν την στάση τους... αλλά απλά τις κακομαθαίνω περισσότερο... σαν κάθε "καλός" γονιός...
Κάθομαι και τις κάνω χάζι να χαϊδεύονται μες τα νάζια τους... τις κρυφοκοιτάζω να παίζουν τάχα μου αδιάφορος και συλλέγω καθένα από τα καμώματα τους.
Μετά στη προσπάθειά μου να αποκωδικοποιήσω τον δικό τους μοναδικό μυστικό κώδικα μία τους θυμώνω... μία τους σκέφτομαι όλο τρυφερότητα... και πάντα μα πάντα στο τέλος τους αφήνομαι...
Σήμερα η Κυριακή μου ξεκίνησε πριν να την καταλάβω... και όπως κάθε Κυριακή που σέβεται τον εαυτό της και τον μύθο που έχει καταφέρει να φτιάξει γύρω από το όνομά της με πέταξε, με ανέβασε, με τσάκισε, με πήρε αγκαλιά, με ποδοπάτησε... με γέμισε... και με άδειασε στο εδώ λίγο πριν το φινάλε...
Μην με βάλετε να μαντέψω το φινάλε... δεν ξέρω ποιο θα είναι... μέχρι να κλείσει τα μάτια της και να κοιμηθεί μπορεί να έχει πολλά ακόμα να μου δείξει...
Μα πάντα θα κάθομαι και θα την σκέφτομαι... και θα της γράφω... και θα την κακομαθαίνω... κι ας έχει εικόνα άξεστης... κι ας έχει ύφος υπεροπτικό... εγώ θα την έχω πάντα μυστική αγαπημένη... είναι η μόνη που μου αφήνει το περιθώριο να βγάλω τον κόσμο εκείνο που κρύβω στο κάτω συρτάρι του γραφείου καθημερινά και να τον ζήσω.
Μα θα στα πω άλλη φορά... πάω να την προλάβω πριν κοιμηθεί... να μου πει το τέλος της ιστορίας πριν κλείσει τα μάτια της... ήδη χασμουριέται και...

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Επιστροφή

Το έφυγα... παρέμεινε έφυγα μόνο σαν ανάρτηση στο ιστολόγιό μου... παρόλα αυτά εγώ ήδη την επόμενη γύρισα...
Αφού πρώτα έκανα χιλιόμετρα με τα πόδια... αφού άκουσα όλες τις παλιές αγαπημένες μουσικές... αφού τοποθέτησα όλα τα ενδεχόμενα στο κεφάλι μου φτιάχνοντας σενάρια δαιδαλώδη... ... και φυσικά αφού πρώτα κατάφερα να τακτοποιήσω σκέψεις, να τους βάλω ταμπελάκια και να τις στολίσω με δύο τρία ξεθωριασμένα αστεράκια από την παλιά μου συλλογή.
Μετά πλύθηκα πρόχειρα με λίγο φεγγαρόφωτο που βρήκα πρόχειρο στο παράθυρό μου (καθ' ότι νύχτα κλήθηκα να βγω στη σκηνή) και έκανα μία έξοδο που κι εγώ ακόμα βρέθηκα στα πρόθυρα του να πιστέψω ότι πραγματικά έλαμψα για λίγο.
Κοίταξα γύρω... από μέσα δειλά, απ' έξω υπερήφανα. Όλοι είχαν κάτι διττό... κανένας ακέραιο συναίσθημα. Δεν εστίασα στα μάτια κανενός για να μην χάσω το μέτρημα στις αναπνοές μου... μία μία τις μέτρησα μήπως και ισορροπήσω... δεν αφομοιώθηκα αλλά ταίριαξα λιγάκι...
Τους έπεισα!!! ... και παραμυθιάστηκα... και το ευχαριστήθηκα... και ίσως να το ξανακάνω!
Απόψε πάλι... βλέπω καθαρά... όσο καθαρά μπορεί να δει ένας αδιόρθωτος ονειροπόλος... που καταφέρνει να τακτοποιεί τα πάντα για τους άλλους... να δίνει λύσεις σε όλα... πλην αυτών που έχουν να κάνουν με τον ίδιο...
Είναι που δεν μπορώ να βγω από το παραμύθι... είναι που το παραμύθι είναι η δική μου αλήθεια... είναι που μόνο μέσα από αυτό και μέσα σε αυτό ζω ουσιαστικά...
Και στο υπόσχομαι αύριο πάλι να μου έχει περάσει και να γελάω όπως πάντα με αυτά που γράφω... κι ας είναι η αλήθεια μου συμπυκνωμένη... μία ζωή στην πλάκα... για να πείθονται οι πολλοί... κι εσύ καμιά φορά...
Θα έχει πάλι λιακάδα αύριο... όπως και σήμερα... και θα περπατάμε ανέμελοι μέχρι να έρθει η ώρα να πάω εκτάκτως στη δουλειά... κι εκεί θα μπω στον άλλο κόσμο... σε εκείνον που είμαι δυνατός... που δίνω μάχες και κερδίζω... που δείχνω να είμαι απαραίτητος... που αν σταματήσω την ένταση και πάρω μία αληθινή ανάσα μια αλυσιδωτή αντίδραση θα μπερδέψει τους δύο μου κόσμους και θα δημιουργήσει ένα νέο είδος ανθρώπου (εαυτού) που τρομάζω να σκεφτώ πως θα είναι.
Η αληθινή ανάσα θα ανεβάσει τους σφυγμούς, το αίμα θα ταξιδέψει ανανεωμένο σε όλο μου το σώμα, θα οξυγονώσει τον εγκέφαλό μου, θα σκεφτώ καθαρά, θα δω τους δύο παράλληλους κόσμους μου να συγκρούονται... μα πως γίνεται να συγκρουστούν τα άτμητα;
Ακόμα και η θεωρεία που θέλει τα παράλληλα να τέμνονται στο άπειρο δεν με καλύπτει... θα χρειαστώ πολύ χρόνο για το άπειρο και δεν προλαβαίνω...
Απλά δεν θα πάρω ανάσα...