Κυριακάτικες ιστορίες/ #3

Πόσες ακόμα Κυριακές θα' ρουν;
Είθε να είναι πολλές... μα όλες με τον ίδιο χαρακτήρα;
Αυτά τα κακομαθημένα κορίτσια της εβδομάδας... που δεν ξέρουν τι θέλουν... δεν καταφέρνουν να αποφασίσουν τίποτα... πάντα στο κάπου ανάμεσα και στο περίπου...
Μπορεί να τις μαλώνω αλλά τις αγαπώ... και σαν τον "καλό" γονιό πάντα τους δίνω και το κάτι παραπάνω σαν κίνητρο για να τις ωθήσω στο να βελτιώσουν την στάση τους... αλλά απλά τις κακομαθαίνω περισσότερο... σαν κάθε "καλός" γονιός...
Κάθομαι και τις κάνω χάζι να χαϊδεύονται μες τα νάζια τους... τις κρυφοκοιτάζω να παίζουν τάχα μου αδιάφορος και συλλέγω καθένα από τα καμώματα τους.
Μετά στη προσπάθειά μου να αποκωδικοποιήσω τον δικό τους μοναδικό μυστικό κώδικα μία τους θυμώνω... μία τους σκέφτομαι όλο τρυφερότητα... και πάντα μα πάντα στο τέλος τους αφήνομαι...
Σήμερα η Κυριακή μου ξεκίνησε πριν να την καταλάβω... και όπως κάθε Κυριακή που σέβεται τον εαυτό της και τον μύθο που έχει καταφέρει να φτιάξει γύρω από το όνομά της με πέταξε, με ανέβασε, με τσάκισε, με πήρε αγκαλιά, με ποδοπάτησε... με γέμισε... και με άδειασε στο εδώ λίγο πριν το φινάλε...
Μην με βάλετε να μαντέψω το φινάλε... δεν ξέρω ποιο θα είναι... μέχρι να κλείσει τα μάτια της και να κοιμηθεί μπορεί να έχει πολλά ακόμα να μου δείξει...
Μα πάντα θα κάθομαι και θα την σκέφτομαι... και θα της γράφω... και θα την κακομαθαίνω... κι ας έχει εικόνα άξεστης... κι ας έχει ύφος υπεροπτικό... εγώ θα την έχω πάντα μυστική αγαπημένη... είναι η μόνη που μου αφήνει το περιθώριο να βγάλω τον κόσμο εκείνο που κρύβω στο κάτω συρτάρι του γραφείου καθημερινά και να τον ζήσω.
Μα θα στα πω άλλη φορά... πάω να την προλάβω πριν κοιμηθεί... να μου πει το τέλος της ιστορίας πριν κλείσει τα μάτια της... ήδη χασμουριέται και...