Μέρες που όσο και άν δεν το θες τις μετράς αντίστροφα...
Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η μίζερη συνήθεια διότι προτιμούσα πάντα την υπερίφανη αντιμετώπιση του να μετράς το χρόνο με συναισθήματα, με ανάσες, με αγάπες, με βλέμματα... με ζωή!
Μετρώ το χρόνο με νούμερα τελευταία και φοβάμαι ότι καταλήγω να είμαι εγώ το μεγαλύτερο απ’ όλα... που σπαταλάω το μέσα μου στο αδιφάγο έξω... στο επιφανειακό, στο λίγο που μου ζητείται και είναι απλά διεκπαιρεωτικό.
Διαδικασία στείρα... ίδια ή σχεδόν ίδια κάθε μέρα... αυτό που αλλάζει είναι τα νούμερα.
Δεν τα βάζω με τα νούμερα... αλλά με αυτούς που τελικά τα πιστεύουν και ζουν μόνο μέσα από αυτα... και κάπου εδώ γαλάμε γιατί εγώ είμαι αυτός που τους τα προσφέρω για να εξασφαλήσω την ανάσα της ημέρας τους... γιατί δεν παίρνουν παραπάνω από μία...
Μέσα σε όλα αυτά που τους προκαλούν και πανικό, εγώ ψάχνω να βρω ένα κάτι τόσο δα αληθινό και... δεν το βρίσκω...
Ευτέλεια... πλεονάζει αυτή...
Και ξαναψάχνω... και απογοητεύομαι... αλλά το διασκεδάζω... που ενώ όλα τους τα δίνεις μασιμένα αδυνατούν να αντιληφθούν έστω και ένα ψέγμα αλήθειας.
Κοιτάζω γύρω μου... ευχαριστώ που μπορώ τουλάχιστον να βλέπω ανθρώπους που μπορούν να συμπλέυσουν... που θα με κοιτάξουν με αλήθεια... που θα πάρουμε μαζί ανάσα και θα ταιριάξουμε δυό σκέψεις.
Αισθάνομαι ευεργετημένος που στο δίπλα γραφείο, στα πίσω γραφεία, στο κλειστό γραφείο... και στο γραφείο εκεί στο βάθος του διαδρόμου υπάρχουν βλέμματα καθαρά... αναπνοές αληθινές... που αυτές τις ημέρες που ζω μαζί τους τόσες πολλές ώρες δεν πόνεσε η ψυχούλα μου από έλλειψη συναισθήματος... μόνο που να... ένα μικρό παράπονο φωλιάζει που και που από κούραση περσσότερο και από το ανικανοποιήτο των άλλων... μα, αυτά τα γραφεία, τα διάσπαρτα τριγύρω μου παίρνουν με μιάς την πικρή αυτή γεύση απ’ το παράπονο.
Δεν έχω προλάβει να σκεφτώ ακόμα πόσο καλά είμαι μέσα στον «κόσμο» που μου φτιάχνετε... γιατί πραγματικά αισθάνομαι πολύ καλά με μία αίσθηση που φτάνει μέσα... αλλά ελπίζω να ταίριαξα σε αυτό... να πρόσθεσα μιά νότα στο τραγούδι σας...
Δεν θέλω άλλο να γράψω τώρα... θέλω να κρατήσω λίγο ακόμα την αίσθηση του ξαφνιάσματος που μου φέρατε...
Θα πω μόνο ένα χαίρομαι... κι όσο για εκείνη τη στιγμή που δεν ταίριαξε στο εδώ αλλά μόνο στο μέσα μου, θα κρεμάσω ακόμα ένα αστέρι στον ουρανό μου... χωρίς να κάνω ευχή... για να μην πέσει ποτέ κάτω...
