Επιστροφή

Το έφυγα... παρέμεινε έφυγα μόνο σαν ανάρτηση στο ιστολόγιό μου... παρόλα αυτά εγώ ήδη την επόμενη γύρισα...
Αφού πρώτα έκανα χιλιόμετρα με τα πόδια... αφού άκουσα όλες τις παλιές αγαπημένες μουσικές... αφού τοποθέτησα όλα τα ενδεχόμενα στο κεφάλι μου φτιάχνοντας σενάρια δαιδαλώδη... ... και φυσικά αφού πρώτα κατάφερα να τακτοποιήσω σκέψεις, να τους βάλω ταμπελάκια και να τις στολίσω με δύο τρία ξεθωριασμένα αστεράκια από την παλιά μου συλλογή.
Μετά πλύθηκα πρόχειρα με λίγο φεγγαρόφωτο που βρήκα πρόχειρο στο παράθυρό μου (καθ' ότι νύχτα κλήθηκα να βγω στη σκηνή) και έκανα μία έξοδο που κι εγώ ακόμα βρέθηκα στα πρόθυρα του να πιστέψω ότι πραγματικά έλαμψα για λίγο.
Κοίταξα γύρω... από μέσα δειλά, απ' έξω υπερήφανα. Όλοι είχαν κάτι διττό... κανένας ακέραιο συναίσθημα. Δεν εστίασα στα μάτια κανενός για να μην χάσω το μέτρημα στις αναπνοές μου... μία μία τις μέτρησα μήπως και ισορροπήσω... δεν αφομοιώθηκα αλλά ταίριαξα λιγάκι...
Τους έπεισα!!! ... και παραμυθιάστηκα... και το ευχαριστήθηκα... και ίσως να το ξανακάνω!
Απόψε πάλι... βλέπω καθαρά... όσο καθαρά μπορεί να δει ένας αδιόρθωτος ονειροπόλος... που καταφέρνει να τακτοποιεί τα πάντα για τους άλλους... να δίνει λύσεις σε όλα... πλην αυτών που έχουν να κάνουν με τον ίδιο...
Είναι που δεν μπορώ να βγω από το παραμύθι... είναι που το παραμύθι είναι η δική μου αλήθεια... είναι που μόνο μέσα από αυτό και μέσα σε αυτό ζω ουσιαστικά...
Και στο υπόσχομαι αύριο πάλι να μου έχει περάσει και να γελάω όπως πάντα με αυτά που γράφω... κι ας είναι η αλήθεια μου συμπυκνωμένη... μία ζωή στην πλάκα... για να πείθονται οι πολλοί... κι εσύ καμιά φορά...
Θα έχει πάλι λιακάδα αύριο... όπως και σήμερα... και θα περπατάμε ανέμελοι μέχρι να έρθει η ώρα να πάω εκτάκτως στη δουλειά... κι εκεί θα μπω στον άλλο κόσμο... σε εκείνον που είμαι δυνατός... που δίνω μάχες και κερδίζω... που δείχνω να είμαι απαραίτητος... που αν σταματήσω την ένταση και πάρω μία αληθινή ανάσα μια αλυσιδωτή αντίδραση θα μπερδέψει τους δύο μου κόσμους και θα δημιουργήσει ένα νέο είδος ανθρώπου (εαυτού) που τρομάζω να σκεφτώ πως θα είναι.
Η αληθινή ανάσα θα ανεβάσει τους σφυγμούς, το αίμα θα ταξιδέψει ανανεωμένο σε όλο μου το σώμα, θα οξυγονώσει τον εγκέφαλό μου, θα σκεφτώ καθαρά, θα δω τους δύο παράλληλους κόσμους μου να συγκρούονται... μα πως γίνεται να συγκρουστούν τα άτμητα;
Ακόμα και η θεωρεία που θέλει τα παράλληλα να τέμνονται στο άπειρο δεν με καλύπτει... θα χρειαστώ πολύ χρόνο για το άπειρο και δεν προλαβαίνω...
Απλά δεν θα πάρω ανάσα...