... πρίν την καληνύχτα...

Ένα μπάνιο, επιστροφή στο φυσικό στοιχείο, να φύγει από πάνω μου οτιδήποτε παλιό από την προηγούμενη εβδομάδα... τα υπολείμματα κακής ενέργειας χάθηκαν στο σιφόνι...
Με ένα τηλεφώνημα τρύπωσε μέσα μου και η γαλήνη της οικογένειας... η σιγουριά που έχει το παιδί κάτω από τις φτερούγες του γονιού...
Πάμε για άλλα... από ένα αεράκι περιμένω τώρα συντροφιά και συμπάθεια να μου συμμορφώσει την νύχτα ετούτη τη ζεστή και να ολοκληρώσει τον κύκλο της εβδομάδας...


Απόψε ο ύπνος θα είναι ελαφρύς γιατί πολύ το έχω πεθυμήσει... από αυτούς που σε ξεκουράζουν αληθινά...
Ο κόσμος στα μπαλκόνια θα τρώει καρπούζι ως αργά... στην παλιά μου αυλή στο νησί θα παραβγαίνει σε μυρωδιά το αγιόκλημα το γιασεμί... και οι ερωτευμένοι ξεχασμένοι ακόμα στην παραλία θα ψηλαφίζουν σώματα...
Καληνύχτα λοιπόν... μέχρι αύριο που θα πάρω μια βαθιά ανάσα... θα σου δώσω κόσμε ένα φιλί και θα φύγω για δουλειά.

... Κυριακής το ανάγνωσμα...

Στην ζέστη δεν θα εστιάσω... απλά και μόνο είναι γεγονός... φορτικό μεν... δεδομένο δε... υγρή, Κυριακάτικη ζέστη του Ιουνίου.
Γεμάτη μπλοκάκια η ζωή μου... αυτά που θέλω και αυτά που απλά πρέπει για να μπορώ να συγκρατώ την πληροφορία μέχρι να υλοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο.
Περισσότερο από κάθε φορά έχει γεμίσει η ζωή μου χαρτάκια και σημειώσεις... η διαφορά είναι ότι παλιότερα περιείχαν μόνο αυτά που ήθελα... τώρα περιέχουν κατά κύριο λόγο αυτά που πρέπει να θυμάμαι.

Σαββατόβραδο χθες και συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία τρία στη σειρά τα έχω ζήσει γιορτάζοντας την ίδια γιορτή... "Ευτυχίας και Εύας"... εμπλουτισμένα πλέον με λίγο άρωμα καρύδας ένεκα καλοκαίρι...
Δεν μετράω πλέον τις μονάδες... ήταν εσύ, εγώ, εσύ κι εσύ... τώρα είναι απλά εμείς κι εμείς... δυάδες σε αντιστοιχίες με όλους τους συνδυασμούς.. για ψυχές μιλώ και κώδικες που κάνουν ζεύγη... που φτιάχνουν εικόνες ολοκληρωμένες.

Κυριακή τεμπέλα... ώρες μασουλάς και πίνεις καφέδες τον έναν μετά τον άλλο... αναμονές μετράς αντίστροφα μέχρι το πρωινό της Δευτέρας...
Στο βάθος λίγο το άγχος για όσα πρέπει να προλάβεις την εβδομάδα που έρχεται λογαριάζοντας τα όσα δεν πρόλαβες σε αυτήν που έφυγε...
Πάντα χαρακτήρα ενδιάμεσου θα έχει αυτή η μέρα... σαν χρόνος μη μετρήσιμος...

Ψάχνω να βρω τραγούδι να ταιριάξει... βρήκα ένα... ήρθε μόνο του... "Just Hold Me" Maria Mena...

Βέρα μου δεν προλάβαμε ή μας πρόλαβε η Κυριακή;
Είναι που το λίγο ακόμα που ζητήσαμε κρατάει πάντα περισότερο τις Κυριακές που δεν έχουν κλήμακα μέτρησης σε τίποτα.
Ούτε Batida, ούτε μπάνιο, ούτε ήλιος, ούτε λογάκια, ούτε μικρές αγάπες της στιγμής με χαρακτήρα παντοτινό... έχουμε όμως την ουσία εεε;

θα κλέισω μόνο με κενό... ... ... ... ...

... a little bit of happiness...

... σαν Κυριακή...

Σαν Κυριακή την έζησα την σήμερον...

Την χθεσινή σαν μέρα ηρεμίας...

Ευτυχίας και Εύας των αγαπημένων θα έγραφε στο χαρτάκι του ημεροδείκτη... αν είχα... και στο πίσω μέρος "Πάρε μια χούφτα θάλασσα, πάρε μια χούφτα ήλιο και πλύνε μου το πρόσωπο".
Αν ζωγράφιζα την εικόνα τους σε συμβολισμό θα ήταν το Ying & Yang σε απόχρωση τσιχλόφουσκας με γεύση φράουλα... γλυκιά... "λίγο πιό γλυκιά να ήταν θα ήταν καλύτερη..."
Τσιχλόφουσκα μπαλίτσα από αυτές που βγάζαμε από το μηχάνημα με τα κέρματα στις διακοπές μας όταν ήμασταν παιδιά... που έχουν πάντα ίδια γεύση... αλλά εμείς φτιάχναμε διαφορετικές γεύσεις στο κεφάλι μας ανάλογα με το χρώμα που είχαν... το να πραγματοποιήσεις το πρώτο δάγκωμα ήταν άθλος... σκληρή... οπότε ερήμην σου μάθαινες θεωρίες όπως το "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός"... αλλά δεν σε ένοιαζε καθόλου η θεωρία... μόνο η τσίχλα είχε σημασία... μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να αντιστραφούν οι προτεραιότητες.

Σπάζω την εικόνα σε χιλιάδες κομματάκια παζλ.
Λίγο από σκούρο νυχτερινό εδώ...
Ένα φωτάκι βραδινού αεροπλάνου εκεί...
Η κόρη του ματιού χαμένη στο πράσινο που γυαλίζει...
Ένα χαμόγελο που κι ας αποτυπώνεται μισό στο κομματάκι εδώ μαντεύεις το μέγεθος του...
Το φεγγάρι που το βλέπουμε λοξά...
Το σιωπηλό νυχτερινό καράβι...
Δροσιά από τάχα μου καρπούζι...
Ένα αληθινό αεράκι... διόλου τάχα μου αυτό...
Κι αν από πίσω μας κοιτάζει η βρωμιά, εμείς πεισματικά θα κοιτάζουμε μπροστά, ορίζοντα... κι ας είναι νυχτωμένος.
Θα προλάβουμε το πορτοκαλί φεγγάρι πριν κρυφτεί... για να εικάσουμε το αύριο.
- Εεεεεε... μην το μαλώνεις το φεγγάρι... Δεν το ήθελε... απλά είναι δειλό και ντροπαλό... είναι φίλος μου όμως και το αγαπώ...

Κάτι σε σοκολάτα βρίσκεται εύκαιρο να ολοκληρώσουμε την ευτυχία;
Όχι δεν είπα Ευτυχία... ευτυχία είπα... αν αναφερόμουν σε πρόσωπο τότε θα έλεγα μόνο Εύα... συμπληρωματικό της σοκολάτας.

Κυριακή μεταλλαγμένη... διόλου σαν Κυριακή...
Κυριακή σαν ευτυχία... τάχα μου γιορτή...
Ακόμα κι έτσι πάλι μυστηριακό αυτό το κορίτσι...
Κυριακή, πάντα κακομαθημένη... αλλά το θέμα αυτό το έχουμε ήδη αναλύσει...
Μα σαν γονιός γυρίζω πάντα γύρω από την συμπεριφορά του κακομαθημένου μου παιδιού...
Και πάντα θα γυρίζω εκεί, συμπαθάτε με...

Και μια Δευτέρα κυριακάτικη...
Με στιγμές μικρές... γρήγορες, διακεκομμένες...
Άγιε μου Αλέξανδρε στιγμές χαράς, μικρές μικρές, απλές μην της αφαιρέσεις από την καθημερινότητά μου... κερί σου ανάβω... όχι να ανέβω στην εκτίμησή σου... ταπεινό ευχαριστώ σου λέω...

Προχθές εκεί... απλά εκεί... ήσυχα εκεί... ήρεμα στο σπίτι... ξεκούραστα...
Σήμερα εδώ... απλά και πάλι εδώ...
Πάντα εδώ και πάντα εκεί... πάντα απλά... παρήχηση σαν ακόμα ένα ευχαριστώ!

Πρόλαβα άραγε αυτή τη φορά;
Νομίζω πως ναι...

... because...

... καθημερινά...

Δεν αντιπαλεύω τίποτα...
Έρχονται... τα καλοδέχομαι... τα βιώνω... τα φιλτράρω... τα αποκωδικοποιώ... παίρνω το μάθημα... κρατάω αυτά που δεν με βρομίζουν... τα ομορφαίνω λίγο μέσα μου... τέλος διαδικασίας.
Ναι... με είπατε τετράγωνο... από αυτά που έδωσα, αυτό μου αναγνωρίζετε... καλά κάνετε.
Αυτό ήθελα να μου αναγνωρίσετε... τα υπόλοιπα απλά δεν τα αντιληφθήκατε και καλά κάνατε γιατί είναι μόνο αυτά που δεν καταφέρνω να συγκρατώ...
Τους κύκλους μου... τα καμπυλόγραμμα μου και ακόμα ακόμα σε στιγμές αδυναμίας τα ημιτελή τρίγωνα και τις μουτζούρες μου... αυτά τα προσπεράσατε...
Μόνο εκεί δίπλα που κοιτώ, βλέπω να αναγνωρίζουν τα μικρά μικρά κομματάκια που προεξέχουν από την εικόνα του πλήρως ευθυγραμμισμένου μου τετραγώνου.
Τα ξέφτια που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο και τον κάνουν μοναδικό και εν τέλει ολοκληρωμένο.
Μετράτε τον χρόνο μου... ερήμην μου...
Μετράω τον δικό σας... εν αγνοία μου...
Με συγχωρείτε... σας χωρώ...
Το παιχνίδι μας με κουράζει πολλές φορές και ας έχει ενδιαφέρον.
Μου τρώει ενέργεια που θα ήθελα να την διοχετεύω αλλού...
Επιλογή μου... επιλογή μας...
Όλα δικά μας είναι... το είδες;
"Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός, για να' χει όνειρα να κάνει ο ενικός"
Το είπες Λίνα... κι εγώ πάντα σε ακούω...

... θυμός...

... θα τα πετάξω στην πόρτα σας...
καθώς θα φεύγω για τη δουλειά...

... μικρές ελευθερίες...

Ελευθερία...
... να περπατάς μόνος και ανέμελος, ξένος σε έναν ξένο τόπο...
... να γελάς με ένα αστείο που είχες καιρό να ακούσεις κι ας μην είναι κάτι καινούριο...
... να ξεκινάς την μέρα σου με τις μουσικές που χθες σε πονούσαν και σήμερα απλά σου θυμίζουν ότι χθες ήταν μια άλλη μέρα...
... να κολλάει η άμμος και να μπερδεύονται τα φύκια στα δάχτυλα τον ποδιών σου...
... να πάιζει μουσική στο iPod και ο δρόμος μπροστά ανοιχτός, μακρύς κι εσύ αποφασισμένος να λιώσεις σόλες...
... να κοιμάσε με το παράθυρο ορθάνοιχτο, οι κουρτίνες να ανεμίζουν στην νυχτερινή αύρα, η δροσιά να μπαίνει στο δωμάτιο και μαζί οι μνήμες και τ' αερικά...
... να γίνεται γύρω σου πανικός με όσα εσένα δεν θα σε αγγίξουν ποτέ...
... να λες καλημέρα και να κοιτάς την ανατολή χαμογελώντας κρυφά για εκείνα που οι άλλοι δεν κατάφεραν να δούν στο χθες και που ίσως τα προσπεράσουν και σήμερα...
... να ζεις τον προσωπικό σου μύθο όταν όλα γύρω σου διέπονται από ένα πρέπει...
... να υποστηρίζεις με κάθε τρόπο τον κόσμο που έχεις μέσα σου...
... να ξέρεις ότι αύριο μέσα σε όλα θα έχεις ένα χαμόγελο να σε περιμένει στο δίπλα γραφείο...

Όσο μικρές κι αν είναι οι ελευθερίες μου, ξέρω ότι μπορώ να βρω κι άλλες να σου γράψω...
κι έτσι στο σύνολο να είναι μεγαλύτερες από την ελευθερία εκείνη που ίσως σου έμαθαν να αποζητάς κι που πιέζεσε που ακόμα δεν την έφτασες...
Θα ξανάρθω να σου πω για ελευθερίες...
... γιατί ελευθερία είναι και το να γράφω σε σένα και κάθε εσένα...