... καθημερινά...

Δεν αντιπαλεύω τίποτα...
Έρχονται... τα καλοδέχομαι... τα βιώνω... τα φιλτράρω... τα αποκωδικοποιώ... παίρνω το μάθημα... κρατάω αυτά που δεν με βρομίζουν... τα ομορφαίνω λίγο μέσα μου... τέλος διαδικασίας.
Ναι... με είπατε τετράγωνο... από αυτά που έδωσα, αυτό μου αναγνωρίζετε... καλά κάνετε.
Αυτό ήθελα να μου αναγνωρίσετε... τα υπόλοιπα απλά δεν τα αντιληφθήκατε και καλά κάνατε γιατί είναι μόνο αυτά που δεν καταφέρνω να συγκρατώ...
Τους κύκλους μου... τα καμπυλόγραμμα μου και ακόμα ακόμα σε στιγμές αδυναμίας τα ημιτελή τρίγωνα και τις μουτζούρες μου... αυτά τα προσπεράσατε...
Μόνο εκεί δίπλα που κοιτώ, βλέπω να αναγνωρίζουν τα μικρά μικρά κομματάκια που προεξέχουν από την εικόνα του πλήρως ευθυγραμμισμένου μου τετραγώνου.
Τα ξέφτια που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο και τον κάνουν μοναδικό και εν τέλει ολοκληρωμένο.
Μετράτε τον χρόνο μου... ερήμην μου...
Μετράω τον δικό σας... εν αγνοία μου...
Με συγχωρείτε... σας χωρώ...
Το παιχνίδι μας με κουράζει πολλές φορές και ας έχει ενδιαφέρον.
Μου τρώει ενέργεια που θα ήθελα να την διοχετεύω αλλού...
Επιλογή μου... επιλογή μας...
Όλα δικά μας είναι... το είδες;
"Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός, για να' χει όνειρα να κάνει ο ενικός"
Το είπες Λίνα... κι εγώ πάντα σε ακούω...