... σαν Κυριακή...

Σαν Κυριακή την έζησα την σήμερον...

Την χθεσινή σαν μέρα ηρεμίας...

Ευτυχίας και Εύας των αγαπημένων θα έγραφε στο χαρτάκι του ημεροδείκτη... αν είχα... και στο πίσω μέρος "Πάρε μια χούφτα θάλασσα, πάρε μια χούφτα ήλιο και πλύνε μου το πρόσωπο".
Αν ζωγράφιζα την εικόνα τους σε συμβολισμό θα ήταν το Ying & Yang σε απόχρωση τσιχλόφουσκας με γεύση φράουλα... γλυκιά... "λίγο πιό γλυκιά να ήταν θα ήταν καλύτερη..."
Τσιχλόφουσκα μπαλίτσα από αυτές που βγάζαμε από το μηχάνημα με τα κέρματα στις διακοπές μας όταν ήμασταν παιδιά... που έχουν πάντα ίδια γεύση... αλλά εμείς φτιάχναμε διαφορετικές γεύσεις στο κεφάλι μας ανάλογα με το χρώμα που είχαν... το να πραγματοποιήσεις το πρώτο δάγκωμα ήταν άθλος... σκληρή... οπότε ερήμην σου μάθαινες θεωρίες όπως το "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός"... αλλά δεν σε ένοιαζε καθόλου η θεωρία... μόνο η τσίχλα είχε σημασία... μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να αντιστραφούν οι προτεραιότητες.

Σπάζω την εικόνα σε χιλιάδες κομματάκια παζλ.
Λίγο από σκούρο νυχτερινό εδώ...
Ένα φωτάκι βραδινού αεροπλάνου εκεί...
Η κόρη του ματιού χαμένη στο πράσινο που γυαλίζει...
Ένα χαμόγελο που κι ας αποτυπώνεται μισό στο κομματάκι εδώ μαντεύεις το μέγεθος του...
Το φεγγάρι που το βλέπουμε λοξά...
Το σιωπηλό νυχτερινό καράβι...
Δροσιά από τάχα μου καρπούζι...
Ένα αληθινό αεράκι... διόλου τάχα μου αυτό...
Κι αν από πίσω μας κοιτάζει η βρωμιά, εμείς πεισματικά θα κοιτάζουμε μπροστά, ορίζοντα... κι ας είναι νυχτωμένος.
Θα προλάβουμε το πορτοκαλί φεγγάρι πριν κρυφτεί... για να εικάσουμε το αύριο.
- Εεεεεε... μην το μαλώνεις το φεγγάρι... Δεν το ήθελε... απλά είναι δειλό και ντροπαλό... είναι φίλος μου όμως και το αγαπώ...

Κάτι σε σοκολάτα βρίσκεται εύκαιρο να ολοκληρώσουμε την ευτυχία;
Όχι δεν είπα Ευτυχία... ευτυχία είπα... αν αναφερόμουν σε πρόσωπο τότε θα έλεγα μόνο Εύα... συμπληρωματικό της σοκολάτας.

Κυριακή μεταλλαγμένη... διόλου σαν Κυριακή...
Κυριακή σαν ευτυχία... τάχα μου γιορτή...
Ακόμα κι έτσι πάλι μυστηριακό αυτό το κορίτσι...
Κυριακή, πάντα κακομαθημένη... αλλά το θέμα αυτό το έχουμε ήδη αναλύσει...
Μα σαν γονιός γυρίζω πάντα γύρω από την συμπεριφορά του κακομαθημένου μου παιδιού...
Και πάντα θα γυρίζω εκεί, συμπαθάτε με...

Και μια Δευτέρα κυριακάτικη...
Με στιγμές μικρές... γρήγορες, διακεκομμένες...
Άγιε μου Αλέξανδρε στιγμές χαράς, μικρές μικρές, απλές μην της αφαιρέσεις από την καθημερινότητά μου... κερί σου ανάβω... όχι να ανέβω στην εκτίμησή σου... ταπεινό ευχαριστώ σου λέω...

Προχθές εκεί... απλά εκεί... ήσυχα εκεί... ήρεμα στο σπίτι... ξεκούραστα...
Σήμερα εδώ... απλά και πάλι εδώ...
Πάντα εδώ και πάντα εκεί... πάντα απλά... παρήχηση σαν ακόμα ένα ευχαριστώ!

Πρόλαβα άραγε αυτή τη φορά;
Νομίζω πως ναι...