Όλα είναι θέμα συγχρονισμού... και να που ήρθες...
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική...
Αν συνάντησες εδώ τον εαυτό σου απλά σκέψου το...
Ένα φως που παίζει με την φύση μέσα μου που δεν ξέχασα ποτε... Ανάλαφρα... βήματα απρόβλεπτα... κίνηση κυκλική... ολοκληρομένη αλλά και σύντομη... Στο πάτωμα... δίπλα στο παράθυρο... πλάι στο κρεβάτι... μας παίρνει για χορό... για αυτό το λίγο... παρέα με τα παιδικά παιχνίδια μου... απ' το γαλάζιο μου δωμάτιο... απ' τα παραμύθια...
Σε μία κουβέντα συνηθισμένη, παρότι τα χρόνια έχουν περάσει, μου είπε η Μ. ότι όταν ανακοίνωνε τις αποφάσεις της, για το να γίνει δασκάλα ας πούμε, την ειρωνεύονταν.
Δεν θα σκεφτώ σαν μικρός που μου το λένε... γιατί απλά δεν είμαι πλέον... ούτε κι εσύ είσαι καλή μου...
Απλά αυτοί οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους στα όνειρα να το πεις; Εγώ θα πω στην προσπάθεια... και επαναπαύθηκαν στο λίγο... ή το λιγότερο... ή και το τίποτα.
Θα σου το είχα ελαφρυντικό στα νεανικά σου χρόνια αλλά όχι τώρα.
Τώρα παλεύουμε να απαλλαγούμε από δεκανίκια... αν ακόμα χρεώνεις σε κάποιους το ανεκπλήρωτο των ονείρων σου... θλίβομαι...
Πού είναι η αποκόλλησή από τα στοιχειά του «ανθρώπινου»; Το θεϊκό δεν ψάχνουμε;
Δε στο χρεώνω τώρα που το γράφω... υπενθύμιση σου κάνω γιατί δεν χάνω ποτέ το ρόλο μου...
Κι αν δεν έδωσα έκταση για να στο κάνω αντιληπτό, τουλάχιστον στο είπα σαν θέση κι ας μην του έδωσες σημασία... γιατί είχες ξεχαστεί απόψε...
Και σήμερα η θέση αυτή πήρε σχήμα μετά από μια άλλη σκέψη – απολογισμό του δρόμου που ήρθε καθώς ο ουρανός δεν αποφάσιζε τι θα μας δώσει... σήμερα αποφάσισε... και έριξε τη σταγόνα που περίμενα...
Καθώς το κοντέρ έγραφε χιλιόμετρα και η καρδιά μου χτύπους... σκέφτηκα για λίγο το σημείο εκκίνησης του κύκλου μου #29... και μην με ρωτήσεις που βρήκα αρίθμηση...
Κάποια στιγμή ζητάς την αλλαγή... ή μπορεί και να μην τη θες αλλά να επιβάλλεται δεδομένων καταστάσεων...
Και τότε καλείσαι να αδειάσεις τον κόσμο σου όλο για να έχεις χώρο να τον φτιάξεις από την αρχή...
Λες δεν θα κρατήσω τίποτα... μα όλο ψάχνεις στα σκουπίδια που στοιβάζεις...
Και ξεκινάς με διάθεση να φτιάξεις κάτι ολότελα καινούριο... μέσα κι έξω...
Αναλόγως την περίπτωση, τα απορρίπτεις όλα ή μετά από πολύ σκέψη αποφασίζεις να επανατοποθετήσεις κάποια κομμάτια και πάλι πίσω στη ζωή σου... ίσως όχι στην ίδια θέση και σίγουρα λίγο πιο καλλωπισμένα... ένα ξεσκόνισμα και ένα γυάλισμα το έκανες πριν τους ξαναδώσεις θέση...
Συνήθως αυτά που δεν μπορείς να αποχωριστείς είναι τα στολίδια που πάσχισες να μαζέψεις και έτσι τα αγάπησες πολύ... τα παράσημά σου...
Και γεμίζεις από την αρχή... κόσμο, συνήθειες, στιγμές, αντικείμενα... αέρα, φως... ζωή;
Την απόφαση της αλλαγής την πήρες και μπράβο... τώρα νομίζεις ότι το παραμύθι δεν θα έχει λύκους από εδώ και πέρα... ούτε δράκους και μάγισσες; Κι όμως ακόμα κι αν αρνείσαι να το δεχτείς έχει αρκετό σκοτάδι... απλά είσαι στη λιακάδα της απόφασης ακόμα...
Το γέμισμα φοβάμαι λίγο... το βλέπω μονόπλευρα να συσσωρεύει... πολύ από τον κόσμο του έξω έχω ήδη μαζεμένο και είμαι ακόμα στο +2... για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ...
Πάρε με απ’ το χέρι και πάμε σε όνειρα όπως παλιά... ανάμεσα σε αστέρια και ευχές... σε όλα όσα έρχονταν και προσγειώνονταν απαλά σαν το φτερό πάνω στην ψυχή μας... απλά πάμε... όπως παλιά... Ναι, αυτό θα το κρατήσω!
Κι ας με πήγες μέχρι το παράθυρο... μέχρι το μπαλκόνι... με πήγες σε όσα ξέχναγα...
... και μετά νύχτωσε... και το φεγγάρι έστεκε ψηλά, γεμάτο στο στερέωμα... και άδειαζε την ψυχή μας που στέκει μόνη στη μέση του σπιτιού...
Η Ρίτα ακόμα τραγουδά και πατινάρει στην λεία επιφάνεια της καρδιάς μου... οι λεπίδες χαράζουν περίτεχνα σχέδια μονοκοντυλιά, καμπυλόγραμμα, ποτέ ευθείες... Ευθείες ζήσαμε πολλές... και τι μ' αυτό;
Δεν θέλω φώτα απόψε... θέλω σιωπές όταν η Ρίτα σταματήσει το τραγούδι... και αύριο μια μέρα φωτινή... ή μήπως βροχερή... ή μήπως να μου κάνει έκπληξη; Μία αληθινή συγκίνηση τελοσπάντων... και μια αγκαλιά... ένα βλέμα... κάτι...
Η ημέρα ήταν δύσκολη... Η εκπαίδευση εξαντλητική... Ο κόσμος πολύς... Η ματαιότητα περισσότερη...
Στο πρωινό λεωφορείο, αλλά και στο απογευματινό είχα την Ρίτα να μου τραγουδάει στο αφτί "Πάντα θα κλαις τις Κυριακές" και "Πίσω μ' αφήνεις"... Ευτυχώς...
Άδεια η Παραλιακή... γεμάτο το φεγγάρι... κάπου στη μέση συνάντησαν το μέσα μου... και έμεινα εκκρεμές να αιωρούμαι στο "Αν" και στο "Ίσως"... μα ήταν τόσο όμορφο το τάχα μου αδιάφορο στο δρόμο...
Οι νύχτες μου μακριά σου... τόσο δίπλα και μακριά... τελείωσαν... ... τώρα οι νύχτες θα είναι μόνο νύχτες... Το κοντά και το μακριά θα το διαπραγματευόμαστε ανάμεσα στο μέσα και στο έξω... όχι στην απόσταση. Blue... πάντα θα είναι το χρώμα μου... Blueberry το όνομά μου... με το οποίο πάντα θα υπογράφω όσα σου γράφω εδω μέσα... εκεί μέσα... μόνο με το μέσα... Ας το ξαναδούμε... μαζί... "My Blueberry Nights"
Είναι φορές που δεν το περιμένεις και στο φυλάει η ημέρα... έστω και στην χάση της...
Μία τόση δα μικρή διαφορά από το χτες, το προχτές και ίσως ακόμα πιο πίσω, γιατί αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι μέσα στον παραμυθένιο κώδικα της αφοσίωσης... εδώ και καιρό...
Ξαφνικά ξύπνησαν... και σαν μωράκια τέντωσαν τα χεράκια τους όλοι οι δικοί μας ήρωες... ο κώδικάς μας... και μέσα μου ξεχύλησε το αίσθημα του χουχουλιάσματος σε αφράτα σκεπάσματα...
