Σε μία κουβέντα συνηθισμένη, παρότι τα χρόνια έχουν περάσει, μου είπε η Μ. ότι όταν ανακοίνωνε τις αποφάσεις της, για το να γίνει δασκάλα ας πούμε, την ειρωνεύονταν.
Δεν θα σκεφτώ σαν μικρός που μου το λένε... γιατί απλά δεν είμαι πλέον... ούτε κι εσύ είσαι καλή μου...
Απλά αυτοί οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους στα όνειρα να το πεις; Εγώ θα πω στην προσπάθεια... και επαναπαύθηκαν στο λίγο... ή το λιγότερο... ή και το τίποτα.
Θα σου το είχα ελαφρυντικό στα νεανικά σου χρόνια αλλά όχι τώρα.
Τώρα παλεύουμε να απαλλαγούμε από δεκανίκια... αν ακόμα χρεώνεις σε κάποιους το ανεκπλήρωτο των ονείρων σου... θλίβομαι...
Πού είναι η αποκόλλησή από τα στοιχειά του «ανθρώπινου»; Το θεϊκό δεν ψάχνουμε;
Δε στο χρεώνω τώρα που το γράφω... υπενθύμιση σου κάνω γιατί δεν χάνω ποτέ το ρόλο μου...
Κι αν δεν έδωσα έκταση για να στο κάνω αντιληπτό, τουλάχιστον στο είπα σαν θέση κι ας μην του έδωσες σημασία... γιατί είχες ξεχαστεί απόψε...
Και σήμερα η θέση αυτή πήρε σχήμα μετά από μια άλλη σκέψη – απολογισμό του δρόμου που ήρθε καθώς ο ουρανός δεν αποφάσιζε τι θα μας δώσει... σήμερα αποφάσισε... και έριξε τη σταγόνα που περίμενα...
Καθώς το κοντέρ έγραφε χιλιόμετρα και η καρδιά μου χτύπους... σκέφτηκα για λίγο το σημείο εκκίνησης του κύκλου μου #29... και μην με ρωτήσεις που βρήκα αρίθμηση...
Κάποια στιγμή ζητάς την αλλαγή... ή μπορεί και να μην τη θες αλλά να επιβάλλεται δεδομένων καταστάσεων...
Και τότε καλείσαι να αδειάσεις τον κόσμο σου όλο για να έχεις χώρο να τον φτιάξεις από την αρχή...
Λες δεν θα κρατήσω τίποτα... μα όλο ψάχνεις στα σκουπίδια που στοιβάζεις...
Και ξεκινάς με διάθεση να φτιάξεις κάτι ολότελα καινούριο... μέσα κι έξω...
Αναλόγως την περίπτωση, τα απορρίπτεις όλα ή μετά από πολύ σκέψη αποφασίζεις να επανατοποθετήσεις κάποια κομμάτια και πάλι πίσω στη ζωή σου... ίσως όχι στην ίδια θέση και σίγουρα λίγο πιο καλλωπισμένα... ένα ξεσκόνισμα και ένα γυάλισμα το έκανες πριν τους ξαναδώσεις θέση...
Συνήθως αυτά που δεν μπορείς να αποχωριστείς είναι τα στολίδια που πάσχισες να μαζέψεις και έτσι τα αγάπησες πολύ... τα παράσημά σου...
Και γεμίζεις από την αρχή... κόσμο, συνήθειες, στιγμές, αντικείμενα... αέρα, φως... ζωή;
Την απόφαση της αλλαγής την πήρες και μπράβο... τώρα νομίζεις ότι το παραμύθι δεν θα έχει λύκους από εδώ και πέρα... ούτε δράκους και μάγισσες; Κι όμως ακόμα κι αν αρνείσαι να το δεχτείς έχει αρκετό σκοτάδι... απλά είσαι στη λιακάδα της απόφασης ακόμα...
Το γέμισμα φοβάμαι λίγο... το βλέπω μονόπλευρα να συσσωρεύει... πολύ από τον κόσμο του έξω έχω ήδη μαζεμένο και είμαι ακόμα στο +2... για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ...
Πάρε με απ’ το χέρι και πάμε σε όνειρα όπως παλιά... ανάμεσα σε αστέρια και ευχές... σε όλα όσα έρχονταν και προσγειώνονταν απαλά σαν το φτερό πάνω στην ψυχή μας... απλά πάμε... όπως παλιά... Ναι, αυτό θα το κρατήσω!
Κι ας με πήγες μέχρι το παράθυρο... μέχρι το μπαλκόνι... με πήγες σε όσα ξέχναγα...
