... και μετά νύχτωσε...και το φεγγάρι έστεκε ψηλά, γεμάτο στο στερέωμα...
και άδειαζε την ψυχή μας που στέκει μόνη στη μέση του σπιτιού...
Η Ρίτα ακόμα τραγουδά και πατινάρει στην λεία επιφάνεια της καρδιάς μου...
οι λεπίδες χαράζουν περίτεχνα σχέδια μονοκοντυλιά, καμπυλόγραμμα, ποτέ ευθείες...
Ευθείες ζήσαμε πολλές... και τι μ' αυτό;
Δεν θέλω φώτα απόψε... θέλω σιωπές όταν η Ρίτα σταματήσει το τραγούδι...
και αύριο μια μέρα φωτινή... ή μήπως βροχερή... ή μήπως να μου κάνει έκπληξη;
Μία αληθινή συγκίνηση τελοσπάντων... και μια αγκαλιά... ένα βλέμα... κάτι...
"Θα' ρθουν μέρες..."
