... όπως κάθε απόγευμα...

Απλά επέστρεψα απ' τη δουλειά...

Η ημέρα ήταν δύσκολη...
Η εκπαίδευση εξαντλητική...
Ο κόσμος πολύς...
Η ματαιότητα περισσότερη...

Στο πρωινό λεωφορείο, αλλά και στο απογευματινό είχα την Ρίτα να μου τραγουδάει στο αφτί "Πάντα θα κλαις τις Κυριακές" και "Πίσω μ' αφήνεις"... Ευτυχώς...

Άδεια η Παραλιακή... γεμάτο το φεγγάρι... κάπου στη μέση συνάντησαν το μέσα μου... και έμεινα εκκρεμές να αιωρούμαι στο "Αν" και στο "Ίσως"... μα ήταν τόσο όμορφο το τάχα μου αδιάφορο στο δρόμο...