Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Always on a longs journey deep within...

"If you can't be good you can at least be careful."
Jamie

"None of us can help the things life has done to us."
Mary

Long Day's Journey into Night

Performing at Gjirokaster #3

Ένα έργο σε επανάληψη...
Και νόμιζα ότι αφού το είχα ξαναδεί θα μου ερχόταν πιο ελαφρύ...
Έχω ένα στυλ τύπου ανέμελο...
Με τεχνιτή υποστήριξη...
Αλλά ακόμα είναι η δεύτερη μέρα...
Και οι παραστάσεις συνεχίζονται...
Βαριέμαι και πλήττω απίστευτα!

Τελικά δεν είχα δήλωση να κάνω...
Αααα και σε προειδοποιώ ότι μέχρι το Gjirokaster μου κατάφερα να αντέξω... πρέπει να αντέξω και το Seattle σου παλιοφιλαράκι μου;

(Β+Π)@Gj

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Ακόμα μία φορά... θα γεμίσω τη βαλίτσα...

Πάλι να ετοιμάζω βαλίτσες... για την άλλη μία φορά που μας δίνει ο Θεός...
Και μετά;
Μετά... δεν το σκεφτόμαστε τώρα... γιατί τώρα έχουμε την παρούσα να μας απασχολεί...

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Τι δεν καταλαβαίνεις κύριέ μου;

Κι όμως υπάρχει σίγουρα κάτι που δεν καταλαβαίνω και μου δημιουργεί κενά...

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Moments...

A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp and the world seems so fresh. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.

George... A Single Man

Me Voy

Quiero olvidar el aroma de tu cuerpo.
Quiero olvidar el sabor de tus labios.
Quiero tener, por una vez,
Una vida feliz.
Por eso, me voy...

Gracias por todo lo que me diste.
Gracias por amarme.
Pero no tengo ilusión.
Que tú eres mi razón.

Por eso, me voy...

Dime qué es lo que tienes,
Que yo no puedo olvidarte.
Mira, mírame, mi niña,
Mira que mi alma sangra.

Yasmin Levy

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

... μεγαλώνω άρχοντα...;

Μεγαλώνω άρχοντα...
Ναι, το ξέρω... και θέλω ακόμα να κλείνω τα μάτια μου απέναντι απ' το φως για να 'χω ιδιωτική προβολή παραμυθιών μες το κεφάλι μου...
Κι όμως αισθάνομαι κάτι να γέρνει μέσα μου... να γερνάει... κι όλα να συνεχίζουν να μένουν θεωρίες και όνειρα...
Τραγούδα μου, να αποκοιμιέμαι...

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Γράμμα στην Ευτέρπη...

Αγαπημένη μου Ευτέρπη,

Δεν ξέρω πως μου ήρθες στο μυαλό κοριτσάκι μου...
Περίμενα μήνυμά σου σήμερα, χωρίς λόγο, και τελικά αναπάντεχα μου ήρθε...
Το βρήκα πολύ γλυκό, έτσι ξαφνικά που ήρθε και μου έκανε πολύ καλό...
Δεν σε πήρα τηλέφωνο...
Αντί αυτού κάλεσα τους φίλους μου για να γιορτάσω το γεγονός...
Το είπα και στη Ζ γιατί μόνο αυτή μπορεί να καταλάβει τη σχέση μας...

Σε φιλώ γλυκά ομορφιά μου και θέλω να θυμάσαι ότι για μένα είσαι πολύ σημαντική και ιδιαίτερη...

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Ερήμην...

Ερήμην σου το ζω... μόνος μέσα στο μυαλό μου... εκεί γίνονται όλα...

Ερήμην σου και αποφασίζω... να σε αποκαθηλώσω... και να σε αφήσω σε όσα διάλεξες...
Προχωράω όπως ξέρω χρόνια τώρα... χωρίς τα δεκανίκια... με το ίδιο βήμα του λύκου...
Μοιάζει ελευθερία... αλλά είναι;
Και τότε γιατί κάτι μέσα μου με βασανίζει;
Αύριο θα πιω καφέ και θα μοιράζω τα χαμόγελα που κανονικά σου είχα φυλαγμένα...
θα σπαταλώ αφειδώς όσα μου αναγνώρισες σαν αρετές... γιατί δεν έχω που να τα ξοδέψω και να πιάσουν τόπο...
θα είμαι ο αφελής που δεν καταλαβαίνει... κι ας μην τον κοροϊδέψατε ποτέ τελικά...
Από τώρα ετοιμάζω καλημέρες... μα, για την ώρα... καληνύχτα...

... a story... of great expectations...

"I'm not going to tell the story the way it happened. I'm going to tell it the way I remember it."

Finn... Great Expectations

... καραμέλα...

Πάντα στα ταξίδια, όταν μου δίνουν καραμέλα, δεν την τρώω... την κρατάω και όταν τελειώσει το ταξίδι, σε ανύποπτο χρόνο, την ανοίγω και ξαναζώ μέσα μου το ταξίδι...
Βρίσκω τα κομμάτια που έχασα σε Ενεστώτα και μπορώ και συμπληρώνω το παζλ.
Άνοιξα μία τώρα... και είχε γεύση βούτυρο... Olympic Airways ένα μικρο διακριτικό στο χαρτάκι... και είδα μπροστά μου ξεκάθαρα μία λιακάδα, πάνω από τα σύννεφα...
Όταν είσαι πάνω από τα σύννεφα μπορείς να δεις πιο καθαρά...
κατέληξα ότι "δεν πρέπει να δίνεις στους ανθρώπους περισσότερα από όσα μπορούν να αντέξουν"...
Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημά μου... η υπερβολή μου... να τα δίνω όλα, σε όλους... παντού και πάντα...
Στο τέλος περιμένω να δω την χαρά στο πρόσωπό τους όταν δέχονται τα δώρα μου... κι όταν αυτή δεν έρχεται, είτε γιατί δεν ήταν έτοιμοι, είτε γιατί δεν μπορούσαν να τα χωρέσουν... τότε απογοητεύομαι...
Απογοητεύομαι γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τα συναισθήματά τους... τρέμουν μήπως και κάτι συμβεί και εκτεθούν... ίσως γιατί στο παρελθόν πληγώθηκαν... αλλά πόσα αστέρια ακόμα θα σκοτώσεις για να ικανοποιήσεις το αίσθημα "περηφάνιας" του πληγωμένου ζώου μέσα σου;
Οι πλειοψηφία των ανθρώπων πεισμώνει και επιμένει... και καταλήγουμε στο "μυστήριο" που δημιουργείται και που εκλύει μαγικά σε αυτούς που φτύνουν..
Κι εγώ μαζί με όλους κόλλησα πολλάκις... αλλά όχι πια...
Όταν αυτό γίνεται συνείδηση, απλά φεύγω πλέον... γιατί ξέρω ότι σε τελειωμένες καταστάσεις δεν μπορώ να αναλώνω περισσότερη ενέργεια... αφού δεν μου έμεινε πολύ, μετά τα απανωτά όμοια λάθη...
Δεν είμαι θεός, ούτε σε θέση να ανατρέψω όσα για χρόνια μαζεύει μέσα του καθείς... γιατί καλή τη πρόθεση το έζησα επανειλημμένα το ρόλο του ιεραπόστολου...
"Μεταξύ πρώτης και δευτέρας νουθεσίας, παραιτού"... τις πέρασα και τις δύο... δεν είναι καιρός να παραιτηθώ;
Το μόνο που μένει είναι να γίνω "το θύμα"... σε όμοια κατάσταση συμπάσχον...
Και θύτης που προκάλεσα στον εαυτό μου τέτοια αλλοτρίωση...
Ίσως να είναι λόγια... και μόνο λόγια... από μια πίκρα που γλύκανε η καραμέλα...
Αλλά έχω κι εγώ ανάγκη από γλύκα που να μην προκαλέιται τεχνιτά από γλυκαντικά...

Illusion... Human after all...

I know its hard to tell
How mixed up you feel
Hoping what you need
Is behind every door
Each time you get hurt
I don't want you to change
Cuz everyone has hopes
You're human after all

The feeling sometimes
Wishing you were someone else
Feeling as though
You never belong
This feeling is not sadness
This feeling is not joy
I truly understand
Please don't cry now

Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Please don't leave here
I don't want you to hate
For all the hurt that you feel
The world is just illusion
Trying to change you

Being like you are
Well this is something else
Who would comprehend
That some bad do lay claim
Divine purpose blesses them
Thats not what I believe
And it doesn't matter anyway

A part of your soul
Ties you to the next world
Or maybe to the last
But I'm still not sure
But what I do know
Is to us the world is different
As we are to the world
I guess you would know that

Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Please don't leave here
I don't want you to hate
For all the hurt that you feel
The world is just illusion
Trying to change you

Please don't go
Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Oh please don't leave here
I don't want you to change
For all the hurt that you feel
This world is just illusion
Always trying to change you

Vnv Nation

What's left...?

"When you're gone, all that is left behind are the memories you created in other people's lives or just a couple of items on a bill."

Elizabeth... My Blueberry Nights

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

I'm χάπι again...

Πρώτα απ' όλα να βρούμε ισορροπίες...
Πέταξα τις βαλίτσες και μπήκα στο μπάνιο μου... αυτό το κτητικό «μου» πόσο το αγαπώ... δεν χρησιμοποίησα το αφρόλουτρο με την τιμή επάνω 190 lekke, απόκτημα τις Διεθνούς Καριέρας μου, αλλά εκείνο που ευοδιάζει επιτυχίες του παρελθόντος...
Μετά παύση... πρέπει να αποκατασταθούν οι ορμόνες μου...
Όλα είναι εντάξει...
Σήμερα πήρα το happy της επόμενης μέρας και πήγα στον κουρέα να αναστήσει τον προγραμματισμό που κόντευα να ξεχάσω...
Περπάτησα και έκανα τα τηλεφωνήματά μου, to whom it may concern, και τώρα προσπαθώ να ανασύρω τις τεχνικές «επιβίωσης» από τα κατεστραμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα και να τις επανατοποθετήσω στην καθημερινότητά μου...
Πρώτα ανασύνταξη και μετά τα πρακτικά... οι βαλίτσες μπορούν να περιμένουν στο διάδρομο λίγο ακόμα...

Damaged...

"Damaged people are dangerous. They know they can survive."

Anna... DamageΠλάγια

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Έτοιμη η βαλίτσα...

Όλο μου το είναι χώρεσε σε μια βαλίτσα και είναι έτοιμο για αναχώρηση...
Ένα τέλος είναι η αρχή ενός νέου κύκλου έλεγα κάποτε για να μου γίνεται πιο ελαφρύ...
Και δεν μπορώ τους αποχωρισμούς... γιατί μάλλον τους μισώ περισσότερο από αυτούς που το δηλώνουν... ενώ πάντα έλεγα ότι τους αγαπώ για την δύναμη του συναισθήματος που κρύβουν... και το δραματικό τους ύφος...
Κουράστηκα... αλλά περισσότερο από την προσπάθεια να καλύψω τα ανικανοποίητά μου... που αύριο θα έχω βάλει απέναντί μου και θα έχω συμφιλιωθεί μαζί τους... έχωντας γίνει ξανά εκείνο το συμπαθητικό παιδί που πάντα χαμογελάει και λέει ναι... αυτός που προτιμούν όλοι γιατί δεν ζητάει τίποτα...
Όταν το παιδί ζητήσει είναι γκρινιάρικο και του γυρνάμε την πλάτη μέχρι να σωπάσει... γιατί δεν μάθαμε ποτέ να κοιτάμε κατευθείαν στα μάτια αυτό που μας ζορίζει...
Καλό ταξίδι... γιατί... πάντα φεύγω... κι ας μην είναι σωστό πάντα ότι σκεφτώ θα το λέω... για να σας κοιτώ στα μάτια οποτεδήποτε τύχει να σας ξανασυναντήσω...

Ευφημως μνεία... στο τέλος...

Last night I dreamt that somebody loved me...
Η τελευταία νύχτα εδώ είναι γεγονός.
Όλα τα πήρε το σιφόνι μαζί με το καυτό νερό που τα καθάρισε από πάνω μου...
Όλα... στιγμές μεγάλες, μικρές, τυχαίες, χαμένες ευκαιρίες...
Απλά εμπειρίες... για κάποιον που έχει μάθει σαν λύκος να χάνει και να αποχωρεί πάντα μόνος... με γεμάτο κεφάλι αλλά έχοντας αφήσει την ανάμνηση μιας καλής εικόνας...
Μόνο αυτό μένει πίσω μου... ότι έκανα καλά τη δουλειά μου... και έτσι αποχωρώ... με το γνωστό σενάριο στις αποσκευές μου που δεν το διάβασα γιατί απλά ξέρω απ' έξω το ρόλο...
Ευχαριστώ... απλά ευχαριστώ από καρδιάς για όλες τις προσπάθειες όλων που όμως δυστυχώς έπεσαν στο κενό γιατί ατυχώς όλα τα αντιλαμβάνομαι αλλιώς... τα παρερμηνεύω στο κεφάλι μου... προσπαθώντας να τα ζήσω... και τα χάνω οριστικά...
Δεν αδικώ κανέναν... πάντα αγαπώ τους συμπρωταγωνιστές της ζωής μου...
Φεύγω λοιπόν αύριο...
Απλά ίσως αφήσω λίγα εφήμερα σημάδια από την πληγή που αιμοραγεί... μέχρι να τα ξεπλύνει η επόμενη βροχή...

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Παράθυρο δίχως πάτωμα...

... Ξυπναω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο και αυτό που κάνω ποιος σου το 'πε αδυναμία...
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βγάζω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία...

Και απόψε πάλι... μόνο το παράθυρο άλλαξε...

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

... δίχως αγκαλιές...

Μάλλον έχουν δίκιο εκείνες οι έρευνες που λένε ότι για την ψυχική μας ισορροπία χρειαζόμαστε καθημερινά τρεις αγκαλιές τουλάχιστον...
Εδώ και τόσο καιρό τις στερούμαι πλήρως αυτές τις αγκαλιές και ειλικρινά είναι χάλια το μέσα μου...
Ταλαντεύεται μια δεξιά και μία αριστερά... από το ένα άκρο στο άλλο... και χτυπάει σε τοίχους...
Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι τελικά μια αγκαλιά;
Πόσο τα περιπλέκει όλα ο νους του ανθρώπου;
Πόσο βαρέθηκα;... και πόσο μαζοχίζομαι να το παλεύω...;

Έξοδος κινδύνου... αναζητείται...

... Τα σώματα που αγάπησες σ' ανοίξανε θυρίδες στα σκοτάδια.
Κι εσύ που ως τώρα κράτησες μου λες ας ήταν ψέματα τα βράδια...

... Θ' αλλάζουν όλα γύρω σου και μόνο αυτά που πέρασες θα μείνουν.
Κι εσύ θα καις στον ύπνο σου γυρεύοντας μιαν έξοδο κινδύνου...

Με τις υγείες μου...

Δεν μπήκε αέρας... δεν άλλαξε τίποτα τελικά... ούτε περικοπές είχαμε όμως...
Ούτε νίκη, ούτε ήττα... όλα όπως ήταν... μάλλον...
Μόνο οι ταραγμένες μου ορμόνες καταρακώνουν τις ημέρες μου...
Δυο λόγια αργά και τυχαία... μου θυμίζουν την τεχνική που χρόνια αναπτύσσω... και που αδυνατώ να ακολουθώ τελευταία... έρμαιο των «αναγκών» μου...
Μόνο η ασφάλεια της συνήθειας θα κάνει το θαύμα της... ως τότε... ασπιρίνη απ' την άκρη μιας μαξιλαρωθήκης...

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

I really wanna see you...

"It 's dark in here... I don't think I ever seen you in the light... What it means is I 've never had a real good look at you..."

A Streetcar Named Desire

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

... emotions...

Without you, today's emotions would be the scurf of yesterday's...

Hipolito