Ερήμην σου το ζω... μόνος μέσα στο μυαλό μου... εκεί γίνονται όλα...
Ερήμην σου και αποφασίζω... να σε αποκαθηλώσω... και να σε αφήσω σε όσα διάλεξες...
Προχωράω όπως ξέρω χρόνια τώρα... χωρίς τα δεκανίκια... με το ίδιο βήμα του λύκου...
Μοιάζει ελευθερία... αλλά είναι;
Και τότε γιατί κάτι μέσα μου με βασανίζει;
Αύριο θα πιω καφέ και θα μοιράζω τα χαμόγελα που κανονικά σου είχα φυλαγμένα...
θα σπαταλώ αφειδώς όσα μου αναγνώρισες σαν αρετές... γιατί δεν έχω που να τα ξοδέψω και να πιάσουν τόπο...
θα είμαι ο αφελής που δεν καταλαβαίνει... κι ας μην τον κοροϊδέψατε ποτέ τελικά...
Από τώρα ετοιμάζω καλημέρες... μα, για την ώρα... καληνύχτα...
