Έτοιμη η βαλίτσα...

Όλο μου το είναι χώρεσε σε μια βαλίτσα και είναι έτοιμο για αναχώρηση...
Ένα τέλος είναι η αρχή ενός νέου κύκλου έλεγα κάποτε για να μου γίνεται πιο ελαφρύ...
Και δεν μπορώ τους αποχωρισμούς... γιατί μάλλον τους μισώ περισσότερο από αυτούς που το δηλώνουν... ενώ πάντα έλεγα ότι τους αγαπώ για την δύναμη του συναισθήματος που κρύβουν... και το δραματικό τους ύφος...
Κουράστηκα... αλλά περισσότερο από την προσπάθεια να καλύψω τα ανικανοποίητά μου... που αύριο θα έχω βάλει απέναντί μου και θα έχω συμφιλιωθεί μαζί τους... έχωντας γίνει ξανά εκείνο το συμπαθητικό παιδί που πάντα χαμογελάει και λέει ναι... αυτός που προτιμούν όλοι γιατί δεν ζητάει τίποτα...
Όταν το παιδί ζητήσει είναι γκρινιάρικο και του γυρνάμε την πλάτη μέχρι να σωπάσει... γιατί δεν μάθαμε ποτέ να κοιτάμε κατευθείαν στα μάτια αυτό που μας ζορίζει...
Καλό ταξίδι... γιατί... πάντα φεύγω... κι ας μην είναι σωστό πάντα ότι σκεφτώ θα το λέω... για να σας κοιτώ στα μάτια οποτεδήποτε τύχει να σας ξανασυναντήσω...