Σίγουρα νωρίς το πρωί...

Σαν τώρα... προχτές... συνάντησα εκείνους που πηγαίναν στη δουλειά...
Αλλαγή ρόλων... τώρα εγώ είμαι αυτός που πάει στη δουλειά...
Έτυχε... όπως τυχαίνουν όλα που θέλουν κάτι να σου πουν... το θέμα είναι πότε θα το κουβεντιάσεις... και θα το λογαριάσεις...

Αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί ήταν...;

Τέλευταίες αποχωρήσεις του συρμού του χαμού...
Πρώτες αναχωρήσεις του πλήθους...
Και να που αποχωρώ τελευταίος... προς την αντίθετη κατεύθυνση πάντα αλλά τελευταίος...
Είναι κι αυτό ένα κέρδος...
Δεν ξέρω τι μπορεί να περίμεναν... γιατί δεν περίμενα ούτε κι εγώ κάτι...
Βρήκα όμως ακόμα μία διαφορά... την επιβεβαίωσα... γιατί σε επανάληψη την έζησα ... στο απροσδόκητο της παράδοσης, αποδοχή...
Του Οδυσσέα τα λόγια βγαλμένα από το στόμα της Μαρίας Νεφέλης... "ένα κορμί μου μένει και το δίνω, σε αυτό καλιεργούν όσοι ξέρουν τα ιερά..."
Κέρδος σε αναμονή... του εμείς...
Κέρδος αποδοθέν στο εγώ... μικρό... που έμαθα όμως να το αναγνωρίζω...

... το τώρα, αλλιώς...

... όχι δε μετάνιωσα για τίποτα!
Το σήμερα δέκα χρόνια πριν θα ήθελα να δω...

... όσα είπα...

Πόσα από όσα είπα βρήκαν το δρόμο τους;
Άλλα καθυστερημένα... άλλα επιπόλαια γρήγορα... άλλα μισά... αλλά δεν χάθηκαν...
Για δικαίωση; Για αποδοχή; Για επιβεβαίωση; Για οποιοδήποτε λόγω δικό μου... έδειξαν ορίζοντα σε άλλους... και αυτό αρκεί... και χαίρομαι...
Μόνο που μου γεννούν ερωτηματικά σε πρώτο ενικό...
Πόσα γιατί; Πόσα για τι;
Όλα να χτυπούν σε καθρέφτη και να γυρνούν σε μένα...
Τα κοιτώ με συμπάθεια και με απάθεια ζωγραφίζω επάνω τους στολίδια... να ταιριάζουν κι ας μην αλλάζουν στην ουσία...
Δεν με πειράζει που περιμένω ανέλπιδα... που δεν τα βρίσκω μαζί τους με ενοχλεί...
Πρέπει να τα κουβεντιάσεις... να τα κανακέψεις... για να τα διαχειριστείς... χωρίς να φοβηθείς...
Δεν ξέρω αν με φοβίζει το αποτέλεσμα ή η αλλαγή...

... εις μνήμη... Παρασκευής...

... τελικά την ενέργεια που θα δώσεις στα πράγματα θα σου γυρίσουν πίσω...
... μην τα κατηγορείς, κουράστηκες να τα φτιάξεις... όλη μέρα τα προετοίμαζες...

... Σαββατολόγιο #1...

Κατέληξα...
"Έχεις θορακιστεί πίσω από τον πόνο σου και τίποτα από όσα λέω δεν βρίσκουν προορισμό"...
Λες... "Σκέψου κι εμένα"... ναι... μόνο όλους τους εσένα σκέφτομαι... τόσο που ξεχνώ εμένα!
Εγώ ο ηλίθιος που όλα τα εξηγώ... τα λύνω... των αλλονών... γιατί με τα δικά μου δεν έμαθα να ασχολούμαι δραστικά...
Είναι στιγμές που απ' την αηδία που με πιάνει θέλω να τραβίξω το δέρμα μου, να το ξεκολλήσω και να το πετάξω στο πλυντήριο σα σεντόνι σε πρόγραμμα με πρόπλυση...
Γράφω με την νευρικότητα του πρωινού του Σαββάτου που μοιάζει με ιδρυματισμό... μια ασθένεια-εξάρτηση της ψυχής να "ανήκει", να βολεύεται στο γνώριμο...
Σκέφτομαι για την έκβαση του αισιόδοξού μου χτες... "Πρόσεχε τι βροντόφωνα δηλώνεις γιατί ο χρόνος είναι εκεί και περιμένει να σε κάνει να το πάρεις πίσω"...
Δεν είναι κακομαθημένο παιδί ο χρόνος, σαν τις Κυριακές, κι ας περιέχουν κι εκείνες χρόνο, είναι δίκαιο, σκληρό και εκδικητικό παιδί...

... θα χαμογελώ...

Όλα απ' την αρχή... με σειρά όμως... όχι ακατάστατα...
Μικρές οι αναποδιές... και ανώδυνες... σχετικά...
Έχει όμως "διαφορά" η ημέρα και χαίρομαι...
Είδα ένα άλλο φως που είχα ξεχάσει... άλλο κόσμο που δεν συναντούσα τις ώρες της γραμμής...
Θα χαμογελώ!

... δεν τρελαίνομαι...

Είναι χειμώνας αυτό το ιβρίδιο εποχής...;
Όχι ότι με ενοχλεί... σήμερα τίποτα δεν μπορεί να με ενοχλήσει... γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που έτυχαν ανάποδα και δεν με πείραξαν... που "δεν τρελαίνομαι" πλέον...
Τώρα θα ηρεμήσω...

... ζήλεψα...

Όχι με την κακή την έννοια... αν και δεν ξέρω... έχει καλή έννοια η ζήλια;
Πάντως όχι φθόνος... και σίγουρα χωρίς κακή πρόθεση...
Ζήλεψα εκείνους που μπορούν ακόμα και βρίσκουν θέμα να γράψουν χωρίς να κρέμονται μονίμως από τη συναισθηματική διάσταση των πραγμάτων...
Σημαντικό πρώτα απ' όλα είναι το γεγονός ότι βρίσκουν θέμα... και μένουν σε αυτό, όποιο και αν είναι, σταθεροί...
Δεν βρίσκω ποτέ θέμα να γράψω... ξεκινάω και γράφω μόνο τη στιγμή... καταλήγοντας στην ανάλυση των συναισθημάτων...
Ας είναι καλά οι διαδρομές... μόνο αυτές μου εξασφαλίζουν χρόνο... αλλά με βόλεψαν πολύ και αποκοιμήθηκε το θέλω μου...
Ζήλεψα λοιπόν... χωρίς αιδώ το δηλώνω...

... νικητής χωρίς το όνομα...

Ήταν 12 και έφτασε 13...
Το ότι θα ήμουν εκεί ήταν σίγουρο... το ότι θα τραγουδούσαμε μαζί Σάκη αυτό είναι κάτι που θα 'χεις να θυμάσε...
Μετά από αυτό, πες μου, τι άλλο φαντάστηκες να κάνουμε παρέα φιλαράκι...
Όλα ήταν απλά... γιατί κανένας δεν έχει αντιληφθεί τι διαφορά...
Λίγες αγκαλιές, λίγες αγάπες, λίγο παραπάνω αλκοόλ... και μια βραδιά που κανείς δεν πρόσεξε ότι είχε αυτό που θα μπορούσε να σε κάνει να σπάσεις στα δύο...
Και νίκησες δύο φορές... το ίδιο όνομα... που στεκόταν δίπλα σου τάχα μου δίθεν ανέπαφο... για να είσαι στη νύχτα σου ανέπαφος...
Πότε θα "γιορτάσουμε" εμείς εντέλει; Τα δύο όμοια με το αήττητο όνομα και την χαμένη αλήθεια; Πότε θα επιτρέψουμε στο μέσα μας να πέσει θρύψαλα στο πάτωμα, απ' το να στέκει ραγισμένη όλορθη αλήθεια...
Γιατί μη γελαστείς ποτέ... αλήθεια είναι... αλλά αυτή που ευχαριστεί τους πολλούς... και μας βολεύει τη στιγμή...
Αύριο πάλι θα παραμυθιαστούμε...
Μη με ρωτήσεις για μεθαύριο... θα δούμε...

... δηλαδή τώρα έφυγες;

"Εδώ χωρίζω εγώ..." έγραφε η φιγούρα σου σήμερα... ώρα μηδέν, που είναι λίγο πριν τις 12 και έρχεται να ταιριάξει σε τούτη τη γωνιά του "Εδώ χωρίς αιδώ"...
Ήμουν αρκετά σκληρός;
Τόσο όσο να μη δυσκολέψω τη θέση σου... αυτό νομίζω ήθελε το φιλαράκι μου...
Άσε που δεν θα χάριζα, ούτε θα μοιραζόμουν με κανέναν αυτό που έχουμε φτιάξει σαν ολόδική μας αλήθεια... ποιός να καταλάβει τι;
Έδιωξα όλη τη σκόνη σου απ' το γραφείο... γιατί δε θέλω... απλά δε θέλω... και γιατί ακόμα μία φορά θα μείνω σε αυτό που έχει ουσία και δύσκολα αντιλαμβάνονται οι πολλοί... ξαφνιάζοντάς τους κάνω αυτό που δεν περιμένουν...

Κωνσταντίνου και Ελένης

Αν γράψω εδώ για ένα Κ οι μισοί μου άνθρωποι θα νομίζουν ότι γράφω γι' αυτούς...
Αν γράψω για ένα Ε,το ίδιο θα νομίζουν οι άλλοι μισοί, που τυγχάνει να είναι και γυναίκες...
Παράξενο αλλά τα αρσενικά Κ και τα θηλυκά Ε ευδοκιμούν στη ζωή μου...
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που τα κουβαλάνε και τα δύο... αλλά θα το πιάσουμε άλλη φορά το θέμα, για τα δύο Ε.Κ., του εσύ κι εσύ...
Θέλω κάποιες φορές να απευθυνθώ σε κάποιον Κωνσταντίνο και γίνεται της παρεξήγησης στη ζωή μου...
Στο Κ λοιπόν το μπέρδεμα είναι μεγαλύτερο όσο συγκεκριμένος κι αν γίνω...
Στο Ε τα ονόματα ποικίλλουν, αλλά το Ελένη είναι το επικρατέστερο...
Αν πράγματι έχουμε ζήσει προηγούμενες ζωές θα πρέπει να έχω εκτελέσει εν ψυχρώ κάποιο πολύ σημαντικό πρόσωπο με αυτό το όνομα και τώρα το πληρώνω... κάνοντας κάθε εκπρόσωπό του φίλο μου... γιατί επιλογή με δένει με το όνομα αυτό και όχι αίμα...
Θα αφήσω το Ελένη... γιατί μαζί του διανύω μεγάλες αποστάσεις αλλά ξεμένω πίσω... θα κρατήσω το Ε μόνο... που πάντα στέκει πιο κοντά...

... καφές στις 10, πριν τις 12, για όσο πάει...

Καφές διαρκείας υπάρχει τελικά... με τους στιγμιαίους ποτέ δεν τα πήγαινα καλά...
10 που είναι πριν τις 12 και σαφώς πριν τις 14...
Κ και Ε... δύο γράμματα απ' τη Βαβέλ που ξεχώρησαν και εισχώρησαν στην δική μου αλήθεια... που ήταν εκεί για μένα... κι ας ήταν τάχα μου για σένα αυτή η συνάντηση...
Δεν είναι ανεπάρκεια το τάχα "δεν καταλαβαίνω"... άλλωστε χωράει στο "κλείσιμό" μου... είναι που ενώ τα καταφέρνω στα πολλά, επιλέγω τα λίγα που είναι πιο κοντά στην ουσία μου...
Δες το απ' τα χιλιάδες αποσιωπητικά που βάζω στο λόγο μου όταν έχει λόγο ύπαρξης...
Γιατί η στήξη γράφεται για να διαβάζεται κιόλας... και έχει βαθύτερο νόημα απ' της λέξεις... που μπορώ να σας ξερνάω ακατάπαυστα στο λίγο..
Είστε από αυτούς που καταλαβαίνουν... γιατί είδαν και ξέρουν αυτόν που οι άλλοι αδυνατούν...
Δεν είστε δύο απ' τους πολλούς... είστε δύο απ' αυτούς που απαρτίζουν το κτητικό "μου"... και είμαι απόλυτος σε αυτό το "μου"... σχεδόν πρωτόγονος...
Το γεγονός ότι στις 12 κλείνεις τον κύκλο σου... δεν με λυπεί γιατί θα ξεβολέψω τη συνήθεια μου... αλλά ίσως γιατί δεν πρόλαβα να το χαρώ περισσότερο... με όσο εγωισμό κι αν βγάζει αυτό που λέω... χαλιέμαι και χαίρομαι μαζί... γιατί θέλω την αλλαγή σου και ήδη μου λείπει το λίγο ακόμα...
Το "ρόδι" στις 14 θα έρθει μαζί μου στη θέση που μου έλεγες καλημέρα και μου έδινες ένα θέμα προς επεξεργασία για να 'χω ν' αναλύω...
Δεν με τρομάζει η κυψέλη... άλλωστε θα έχω την Υπέρλαμπρη μαζί μου, το ένστικτό της και φυσικά... το ρόδι.
Αν συννεφιάζω θα μου κλείνει το μάτι... όταν θα 'χω θέμα θα μιλάει το ένστικτο... κι όταν δεν θα είναι εκεί θα "σπάω" το ρόδι...
Όποιος δεν καταλαβαίνει... κάνει καλά, αλλά διαβάζει λάθος άνθρωπο...
Όποιος καταλαβαίνει κάτι... είναι από τους λίγους μου...
Όποιος καταλαβαίνει τα πάντα είναι δικό του αυτό... και άρα εγώ άνθρωπος δικός του...
Όλα στο κύμα τα πετώ... όχι γιατί τα απαρνιέμαι αλλά γιατί αν τα φυλακίσω θα πεθάνουν... ελεύθερα θα βρουν καλύτερα το δρόμο τους και θα 'ναι για πάντα ατόφια όπως τώρα...

Πόλι... καιρό μετά...

Λεπτή φετούλα πεπόνι... ξαπλωμένο γαλήνιο φεγγαράκι... σαν καλοκαίρι, σε κατακάθαρο νυχτερινό ουρανό...
Στο δρόμο... χωρίς να μετρήσω ώρες... νίκες... ήττες... λύπες ή χαρές...
Κι εσύ... τόσο παιδί... πιο παιδί από παλιά... θέλεις να σου αφήνουμε το βράδυ ένα φωτάκι αναμμένο... μόνο για την ψευδαίσθηση... γιατρικό της φυλακισμένης σου ψυχούλας...
Όλοι εδώ είναι... κι όλα όπως τα ήξερες... με τους ίδιους τρόπους ξεγελώ τον εαυτό μου... μόνο που είμαι πιο αποτελεσματικός... κι εσύ πιο όμορφη... γιατί τα μάτια σου απλώθηκαν σαν χάρτες μέχρι τον ορίζοντα...
Απ' το σημείο που το αφήσαμε τελευταία φορά συνεχίσαμε... κι έτσι θα είναι πάντα... γι' αυτό θα βάλω το σελιδοδείκτη μου εδώ μέχρι να ξανανοίξουμε μαζί το βιβλίο αυτό που λέει "εμείς οι δυο"...
Ένα Π σαν τραπέζι στρωμένο για την πείνα μας για ζωή...
Τρεις απόψε, όπως άλλωτε... ένας σε κάθε πλευρά... και μία πλευρά στο τραπέζι άδεια για να πετύχει το πλάνο και να βρίσκουν διέξοδο τα λόγια...

... κινητικότητα...

Φτηνή κινητικότητα που έγινε κυνισμός
και το κοινό το αίσθημα σκληρός βασανισμός...

... μετά το Σαββατοκύριακο...

Η κατάθλιψη του Σαββατοκύριακου από Παρασκευή ακόμα ήρθε για παρέα...
Κυριακή βράδυ, ψυχοθεραπεία του καναπέ και ταινία...
Ποιος ήρθε;... ποιος έφυγε;... ποιος θα' ρθει;...
Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα!
Αυτή η Δευτέρα ήταν ανάγκη να έρθει τόσο... ίδια;

... περιπέτειες... να ξεχνάς...

Μία είναι η ουσία... μία κι η (α)Αθανασία... με την οποία ακύρωσα τη συνάντηση... κάτι που δεν μου αρέσει να κάνω ποτέ...
Η (χ)Χαρά και η (ζ)Ζωή έκαναν το πέρασμά τους... και αποχώρησαν...
Μου έλειψε η αντροπαρέα που απλά βλέπουμε περιπέτειες σε σειρές...