Πόλι... καιρό μετά...

Λεπτή φετούλα πεπόνι... ξαπλωμένο γαλήνιο φεγγαράκι... σαν καλοκαίρι, σε κατακάθαρο νυχτερινό ουρανό...
Στο δρόμο... χωρίς να μετρήσω ώρες... νίκες... ήττες... λύπες ή χαρές...
Κι εσύ... τόσο παιδί... πιο παιδί από παλιά... θέλεις να σου αφήνουμε το βράδυ ένα φωτάκι αναμμένο... μόνο για την ψευδαίσθηση... γιατρικό της φυλακισμένης σου ψυχούλας...
Όλοι εδώ είναι... κι όλα όπως τα ήξερες... με τους ίδιους τρόπους ξεγελώ τον εαυτό μου... μόνο που είμαι πιο αποτελεσματικός... κι εσύ πιο όμορφη... γιατί τα μάτια σου απλώθηκαν σαν χάρτες μέχρι τον ορίζοντα...
Απ' το σημείο που το αφήσαμε τελευταία φορά συνεχίσαμε... κι έτσι θα είναι πάντα... γι' αυτό θα βάλω το σελιδοδείκτη μου εδώ μέχρι να ξανανοίξουμε μαζί το βιβλίο αυτό που λέει "εμείς οι δυο"...
Ένα Π σαν τραπέζι στρωμένο για την πείνα μας για ζωή...
Τρεις απόψε, όπως άλλωτε... ένας σε κάθε πλευρά... και μία πλευρά στο τραπέζι άδεια για να πετύχει το πλάνο και να βρίσκουν διέξοδο τα λόγια...