... Σαββατολόγιο #1...

Κατέληξα...
"Έχεις θορακιστεί πίσω από τον πόνο σου και τίποτα από όσα λέω δεν βρίσκουν προορισμό"...
Λες... "Σκέψου κι εμένα"... ναι... μόνο όλους τους εσένα σκέφτομαι... τόσο που ξεχνώ εμένα!
Εγώ ο ηλίθιος που όλα τα εξηγώ... τα λύνω... των αλλονών... γιατί με τα δικά μου δεν έμαθα να ασχολούμαι δραστικά...
Είναι στιγμές που απ' την αηδία που με πιάνει θέλω να τραβίξω το δέρμα μου, να το ξεκολλήσω και να το πετάξω στο πλυντήριο σα σεντόνι σε πρόγραμμα με πρόπλυση...
Γράφω με την νευρικότητα του πρωινού του Σαββάτου που μοιάζει με ιδρυματισμό... μια ασθένεια-εξάρτηση της ψυχής να "ανήκει", να βολεύεται στο γνώριμο...
Σκέφτομαι για την έκβαση του αισιόδοξού μου χτες... "Πρόσεχε τι βροντόφωνα δηλώνεις γιατί ο χρόνος είναι εκεί και περιμένει να σε κάνει να το πάρεις πίσω"...
Δεν είναι κακομαθημένο παιδί ο χρόνος, σαν τις Κυριακές, κι ας περιέχουν κι εκείνες χρόνο, είναι δίκαιο, σκληρό και εκδικητικό παιδί...