... νικητής χωρίς το όνομα...

Ήταν 12 και έφτασε 13...
Το ότι θα ήμουν εκεί ήταν σίγουρο... το ότι θα τραγουδούσαμε μαζί Σάκη αυτό είναι κάτι που θα 'χεις να θυμάσε...
Μετά από αυτό, πες μου, τι άλλο φαντάστηκες να κάνουμε παρέα φιλαράκι...
Όλα ήταν απλά... γιατί κανένας δεν έχει αντιληφθεί τι διαφορά...
Λίγες αγκαλιές, λίγες αγάπες, λίγο παραπάνω αλκοόλ... και μια βραδιά που κανείς δεν πρόσεξε ότι είχε αυτό που θα μπορούσε να σε κάνει να σπάσεις στα δύο...
Και νίκησες δύο φορές... το ίδιο όνομα... που στεκόταν δίπλα σου τάχα μου δίθεν ανέπαφο... για να είσαι στη νύχτα σου ανέπαφος...
Πότε θα "γιορτάσουμε" εμείς εντέλει; Τα δύο όμοια με το αήττητο όνομα και την χαμένη αλήθεια; Πότε θα επιτρέψουμε στο μέσα μας να πέσει θρύψαλα στο πάτωμα, απ' το να στέκει ραγισμένη όλορθη αλήθεια...
Γιατί μη γελαστείς ποτέ... αλήθεια είναι... αλλά αυτή που ευχαριστεί τους πολλούς... και μας βολεύει τη στιγμή...
Αύριο πάλι θα παραμυθιαστούμε...
Μη με ρωτήσεις για μεθαύριο... θα δούμε...