Τόση έγινε μέσα μου η σιωπή που ακούω το ρολόι να μετρά τα δευτερόλεπτα...
Μονότονος κι ο χτύπος της καρδιάς αλλά δίχως αυτόν ούτε η σιωπή δε στέκει...
Τικ τακ και σκέφτομαι πόσες φορές ξεγέλασα σήμερα το χρόνο...
Πρώτα το τικ και βρίσκω μόνο γελοίες δικαιολογίες...
Ύστερα το τακ και βγάζω αποτέλεσμα προσπάθειας μηδέν...
Δύο δευτερόλεπτα και έπειτα η επανάληψη...
Τρίτη 31 Μαΐου 2011
... τικ τακ...
Αγανάκτηση
Πολύ της μόδας έχει γίνει τελευταία η αγανάκτηση...
Ο καθένας πέραν της αγανάκτησης που έχει λόγω της οικονομικής κρίσης (και πολύ καλά κάνει) άρχισε να εκφράζει την αγανάκτησή του και για όλα τα υπόλοιπα, πιο προσωπικά, τα οποία χρόνια τώρα κατάφερνε να κουμαντάρει...
Για καλό το λέω... δεν αδικώ κανέναν... και σαφώς δεν κρίνω...
Τουναντίον το λέω με χαρά καθώς ο κόσμος πήρε φόρα, τώρα που έμαθε τον τρόπο, και εκφράζει τη δυσαρέσκειά του επιτέλους σε ότι τον στενεύει και τον κάνει να θέλει να φωνάξει "Αρκετά"...
Δεν είμαι άνθρωπος που εύκολα θα αποδεχτεί και θα ακολουθήσει ένα ρεύμα, μία τάση ή τη μόδα...
Τις περισσότερες φορές παραμένω παρατηρητής και ας με χαρακτηρίζει αρνητικά αυτή η στάση...
Η παρατήρησή μου αυτή τη φορά μου βγάζει θετικά αποτελέσματα από πολλές διαφορετικές οπτικές και αν το κοιτάζω...
Ίσως όλα αυτά γιατί την αγανάκτηση την έχω εκφράσει πολλές φορές ο ίδιος με πολλούς τρόπους και για πολλούς διαφορετικούς λόγους...
Η πλήξη μου, αυτή που συχνά περιγελώ, είναι μία διαμαρτυρία αγανάκτησης... και ήρθε τώρα να ταιριάξει στη νέα τάση...
Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του... όποιος κι αν είναι αυτός... αλλά σεβαστός εφόσον τουλάχιστον εκφράζεται και δεν γίνεται απωθημένο...
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Πάει καιρός...
Δεν γράφεις πια για έρωτες...
Θαρρείς και αυτός ο τελευταίος σου πήρε όλες τις λέξεις απ' τ' ακροδάχτυλά σου...
Αυτά τα δάχτυλα τα από τη γέννα ματωμένα...
Δεν μάτωσαν από κανένα αγκάθι και από κανέναν έρωτα αγάπη μου...
Έτσι ήθελε το Σύμπαν να τα σημαδέψει για να θυμίζει σε όποιον τα κρατά να τα προσέχει...
Δεν βάζεις χειροπέδες σε ένα ματωμένο χέρι...
Αν δεν αντέχεις τη φροντίδα που χρειάζεται καλύτερα μην το κρατάς καθόλου...
Δεν έμαθες να δένεις κόμπους τη σιωπή...
Γι' αυτό παραμιλάς τις νύχτες...
Δεν σιωπάς...
Τα παραμύθια σου φυλάκισες μα ακούω την ηχώ τους στις λέξεις που διαλέγεις...
Δεν σταματάς εδώ χαρά μου τα χιλιόμετρα...
Γιατί για σένα πάντα τα χιλιόμετρα θα είναι λίγα...
Χίλια χρόνια - στιγμές, χίλια χιλιόμετρα - με επιστροφή, χίλια δάκρυα - κραυγή... χίλιες λέξεις να τα κάνεις γραμμένες απ' τα ματωμένα δάχτυλα και να τ' αφήσεις στην άκρη του δρόμου που πάνω του έλιωσες σόλες... έτσι θα θυμηθείς πως ξέχασες το παραμύθι...
Searching for a perfect day
Έχω στα κουτιά μου στριμωγμένες όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μου...
Αν όχι όλες, για να μην υπερβάλω, αρκετές...
Ένα εισιτήριο, ένα φακελάκι ζάχαρη, ένα χαρτάκι από καραμέλα, ένα περιτύλιγμα σοκολάτας, μία απόδειξη από καφέ, μία χαρτοπετσέτα με λογότυπο... και πολλά ακόμα μικρά "σκουπιδάκια", μάρτυρες ότι περάσαμε καλά...
Θα μπορούσα να αιχμαλώτιζα τη στιγμή με φωτογραφίες... αλλά παραείναι το προφανές για μένα... οπότε στον δικό μου κώδικα αξιών τα "σκουπιδάκια" έχουν μεγαλύτερη δύναμη λόγου...
Αν τραβήξω κάτι από το σωρό, θυμάμαι να σου πω την ανάλογη υπέροχη ιστορία...
Αν με ρωτήσεις για τα κοινόχρηστα του μήνα, δεν θα θυμάμαι να σου πω αν τα πλήρωσα...
Δεν μπορώ να διαλέξω παρόλα αυτά να σου πω ποια ήταν η καλύτερη στιγμή... αισθάνομαι ότι θα αδικήσω κάποιες... και δεν την μπορώ την αδικία...
Άλλωστε δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να το κάνω γιατί απλά είναι θέμα διάθεσης...
Ούτε να προγραμματίσω μία τέλεια ημέρα μπορώ... αν και προσπάθησα αρκετές φορές...
Όλες αυτές οι σκέψεις σφηνώθηκαν στο κεφάλι μου προσπαθώντας να δημιουργήσω μία ιδανική ημέρα για να την χαρίσω στην αγαπημένη μου Π.
Έχω περάσει μαζί της τόσο όμορφες στιγμές, ημέρες και τελικά χρόνια που αισθάνομαι απλά ευλογημένος που τα έχω στις αποσκευές μου...
Τις περισσότερες φορές δεν είχαμε σχεδιάσει κάτι... απλά ξεκινούσαμε για έναν καφέ... και οι παράλληλοι μύθοι μας αναλάμβαναν μαγικά να κεντήσουν στο χρόνο μας στολίδια...
Κάποιες φορές, όταν προσπάθησαν άλλοι να συμμετέχουν, οι εξηγήσεις που χρειάστηκε να δοθούν ώστε να καταφέρουν να συμβαδίσουν κατέστρεψαν την μαγεία...
Γιατί ακολουθούμε άλλους κώδικες και άλλη γλώσσα εμείς... και πολλές φορές πέρα από τη διάσταση του λόγου...
Για να είμαι ειλικρινής αυτό με τους κώδικες, τη γλώσσα και την "αλλιώτικη" επικοινωνία το βιώνω και με άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους... αλλά με την Π. δεν χρειάζεται χρόνος για να εντοπίσουμε το σημείο στο οποίο είχαμε μείνει, ούτε εξηγήσεις, ούτε κριτική... ξεκινάμε από την ουσία και καταλήγουμε πάλι σε αυτή... στο ενδιάμεσο μπορούμε να ταιριάξουμε οτιδήποτε...
Αυτές είναι οι στιγμές χαράς... οι εύκολες... που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις... και παρόλα αυτά πετυχαίνεις το ιδανικό αποτέλεσμα...
Το παραμύθι δεν μας έλειψε ποτέ... γιατί κανείς μας δεν του έκλεισε ποτέ την πόρτα... και αυτή είναι η μαγική μας συνταγή...
Μέσα μας τα κουβαλάμε τα συστατικά της ιδανικής στιγμής... μόνο να συναντηθούμε χρειάζεται...
Κυριακή 29 Μαΐου 2011
Υπερβολές... Μαρτίου ή Μαΐου
Αν κοιτάξω απλά στη λίστα των αναρτήσεων θα σου πω απλά ότι το μήνα αυτό πληρώνω την υπερβολή του Μαρτίου...
Εξήντα αναρτήσεις δίνουν αναλογικά δύο καταγραφές για κάθε ημέρα...
Τον Μάιο τον στοίχειωσαν τα Μαύρα Βατόμουρα και οι τεχνοκρατικές διαδικασίες των μεγάλων δρασκελισμών που όμως εκ του αποτελέσματος δεν αποδεικνύονται μεγαλύτεροι από τη φθορά που οι ίδιοι επιφέρουν...
Οι θυσίες που απαιτήθηκαν έγιναν όλες σε πρώτο ενικό... για ένα αποτέλεσμα σε δεύτερο πληθυντικό... που φέρει συνέπειες τρίτου ενικού σε προσωπικό επίπεδο...
Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν άλλο... ξένο... χωρίς τον μύθο του εντός... σαν ένα είδωλο σε καθρέφτη... άδειο...
Δεν μου αρέσουν οι γρήγορες αλλαγές... και οι μεταβάσεις...
Είναι αυτές οι καταστάσεις στις οποίες καταναλώνεις πολύ ενέργεια, λειτουργείς σπασμωδικά και ουσιαστικά όσο και να προσαρμοστείς δεν εδραιώνεσαι σε αυτές γιατί απλά έχουν εφήμερο χαρακτήρα...
Πάντα με βγάζουν από την ισορροπία μου τέτοιες περίοδοι... όσο καλά και αν προσαρμόζομαι τελικά...
Δεν μου αρέσει που μένω άδειος με απλά ένα αποτέλεσμα στα χέρια που δεν ξέρω καν τι να το κάνω...
Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που αναρωτιέμαι... γιατί σπατάλησα τόση ενέργεια;
Χρωστάω σε ένα κορίτσι τον παλιό μας μύθο του Σαββατοκύριακου... σε ένα άλλο μία γιορτή...
Προσπαθώ να ξαναβάλω προτεραιότητες... αλλά έχουν μείνει πολλές στιγμές στο κεφάλι μου ακατάστατα στοιβαγμένες με αποτέλεσμα να αναγνωρίζω τα απλά σαν δύσκολα...
Εσείς που ξέρετε, ήδη γνωρίζετε ότι όταν δεν έχω γράψει για καιρό, δεν είμαι πολύ καλά... γιατί δεν βρήκα το χρόνο να τα κουβεντιάσω με το μέσα μου... και δεν έχουν πάρει μορφή οι ημέρες μου ώστε να τις αναγνωρίζω σαν δικές μου...
Σχεδιάζω να επιστρέψω κάποια στιγμή στα μόνιμα καλοκαίρια τις νιότης... για λίγο... και να επανατοποθετηθώ στη ζωή μου με το αποτέλεσμά τους...
Μετά θα βρω άλλα ταξίδια... κάτι έχω ήδη στο μυαλό μου...
Υπήρξα τυχερός τελικά κι ας μην το είχα δει... αλλά έτσι θα το βλέπω από σήμερα... μόνο το χρόνο να καταφέρω να εξασφαλίσω...
Μαζί μου θα σας πάρω... όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους...
Μπορώ να αντέξω την αποτυχία... αλλά νομίζω ότι η επιτυχία μου αρέσει περισσότερο...
Πολλά ατελείωτα παραμύθια συσσωρεύτηκαν στην αίθουσα αναμονής... και τώρα που άρχισαν να ελπίζουν... τους έδειξα την έξοδο και τους είπα "ίσως μια άλλη φορά"...
Η υπερβολή του Μαρτίου δεν ήταν διόλου υπερβολή λοιπόν... αυτή του Μαΐου είναι μεγαλύτερη και άργησα να το καταλάβω...
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
Πολύτιμη υπενθύμιση πανάκριβου συναισθήματος...
Αγάπες να με περικυκλώνουν... αυτό θέλω...
Με ένα μήνυμα κατάφερα να επαναφέρω στη μνήμη ολόκληρη την προηγούμενη ζωή μας...
Και μου φάνηκε σαν ιστορία χαμένη, που μάθαμε στο σχολείο από βιβλία...
Μικρά σύντομα ταξίδια του Σαββατοκύριακου... που ολοκλήρωναν μέσα μας το ανήσυχο του δίχως να το ξέρει τολμηρού...
Αγάπη... με αυτό πάντα ανταμοιβόμασταν...
Ταυτίσαμε τις έννοιες και τώρα που δεν έχουμε την τόλμη... δυσκολευόμαστε ν' αναγνωρίσουμε και την αγάπη...
Ακόμα είμαστε δίπλα δίπλα, στο ίδιο καφέ και κάνουμε την ίδια κουβέντα που πάντα αφήνουμε στην μέση για να υπάρχει η υπόσχεση της επόμενης φοράς...
Μόνο εσύ και εγώ αντιλαμβανόμαστε αυτή τη λεπτή πτυχή του συναισθήματος... και προχωράμε...
Σάββατο 21 Μαΐου 2011
Κόκκινος Συναγερμός Μαύρων Βατόμουρων...
Είναι απίστευτο πώς μία περίοδος προσωπικής κρίσης μπορεί να επηρεάσει έστω και εξ αποστάσεως τους ανθρώπους που έχουν αληθινά συναισθήματα αγάπης για σένα...
Τα πρώτα παραπονάκια έφτασαν... όχι άδικα... "χάθηκες", "με ξέχασες", "δεν μου γράφεις πια", "καταλαβαίνω, αλλά..."...
Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ...
Οι προσωπικές στιγμές μου αυτές τις ημέρες: ένας καφές, μία σαλάτα, δύο διαδρομές με τρόλεϊ, τέσσερις ώρες ύπνος και ένα μπάνιο...
Μαύρα τεχνοκρατικά βατόμουρα καταβροχθίζουν τη ζωή μου...
Power points, meetings, seminars, webinars, exams, presentations, statistics, logistics, trainings... και πολλοί άλλοι παρόμοιοι ξενικοί εισβολείς με την επεκτατική πολιτική τους έχουν κυριαρχήσει την καθημερινότητά μου...
Αυτό δεν είναι παιχνίδι... είναι κανονικός πόλεμος...
Είναι μέρες που ξυπνάω και αισθάνομαι σαν να με πήρε ο ύπνος δίπλα σε μια βατομουριά και μέχρι το πρωί απλώθηκαν οι φρέσκοι βλαστοί και με τύλιξαν με τα αγκάθια τους... δεν μπορώ να κουνηθώ... η κάθε κίνηση απαιτεί τεράστια προσπάθεια και μεγάλο πόνο...
Η νόμιμη γυναίκα μου γκρινιάζει ότι την έχω κλείσει μέσα, η παράνομη ότι δεν της δίνω καθόλου χρόνο ούτε απ' το τηλέφωνο, οι κολλητοί μου σε λίγο θα με διαγράψουν απ' τα κινητά τους... στις διαδρομές φτιάχνω λίστες εκκρεμοτήτων για να μην ξεχάσω τίποτα και καταστρώνω σχέδια για να σώσω ότι σώζεται...
Σήμερα προσπάθησα να κλείσω συμφωνία με μία από τις γυναίκες τις ζωής μου με σκοπό να σώσω το σπιτικό μου από τη φθορά του "δεν προλαβαίνω"... και το είναι μου από την ανυπαρξία της αφοσίωσης στη δουλειά...
"Μπορείς να έρθεις να εγκατασταθείς στο σπίτι μου... ένα μήνα... να έχεις το χρόνο να βάλεις σε τάξη το σπίτι μου κι εμένα... αν θες μπορείς να διορθώσεις και τις φθορές... που τελευταία έγιναν πολλές..."
Αυτό το "ένα μήνα" με προβλημάτισε... γιατί ακούστηκε σαν φόβος για περαιτέρω δέσμευση... αλλά εξακολουθώ να είμαι φανατικός υποστηρικτής της αλήθειας... και οπότε το ομολογώ... άλλωστε δεν είμαι από τους εύκολους ανθρώπους... θέλω και το χρόνο και το χώρο μου... παράλληλα με τους ανθρώπους μου... άρα μάλλον θέλω το πολύ αλλά όχι την υπερβολή...
Κάποιοι είναι ολότελα χαμένοι... δεν τους καταλογίζω ευθύνες... μισό μισό το αμάρτημα της απουσίας....
Παλαιότερα σε ανάλογες περιπτώσεις θα έκανα παράπονα για ερημιά και απομόνωση... τώρα απλά ασπάζομαι τις συνέπειες των επιλογών μου... τουλάχιστον στα 33 μου μπορώ να με χαρακτηρίσω ώριμο...
Ζω έναν ΚΣΜΒ (βλέπε τίτλο) που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Καναδοί που προτιμούν τις συντομογραφίες...
Όταν άνοιξα τον υπολογιστή είχα σκοπό να γράψω κάτι αστείο... να χλευάσω την καθημερινότητά μου... και να κάνω το κορίτσι που μου παραπονέθηκε για την ΕΔΏ απουσία μου να γελάσει... αλλά δεν τα κατάφερα... με πήρε μαζί της η συνήθεια της απλής αποτύπωσης...
Είναι γιορτή... ξέρετε... ο μισός πληθυσμός της ζωής μου σήμερα γιορτάζει βάσει ημερολογίου... κι εγώ απουσιάζω... αδυνατώ να είμαι δίπλα τους... και προτιμώ να μην είμαι καθόλου αν είναι να αρκεστώ στο λίγο, το τυπικό και ανούσιο... αυτούς που αγαπάς μπορείς να τους γιορτάζεις κάθε μέρα... κι έτσι αποφάσισα να κάνω ότι δεν τους θυμήθηκα καν... και θα τους γιορτάσω άλλη στιγμή που θα μπορούμε να μετράμε την ουσία χωρίς το τετράγωνο των ημερολογίων...
Κυριακή 8 Μαΐου 2011
Blackberry vs Blueberry
Round A, 1-0
"In English please!"
Μαλώσατε το παιδί μέσα μου... κι ας ήμουν ο ενήλικας που θέλατε...
"Ok... I'm going to try..."
Even though for me this was not a good effort... but it's ok if you are satisfied...
That's quality! Giving exactly that you are asked to give... not more... but surely, not less...
Round B, 0-1
But there is more...
Δεν ξέρω πότε είναι καλύτερη η σιωπή... όταν έχεις πράγματα να πεις ή όταν δεν έχεις;
Η σιωπή σε μένα έρχεται όταν η προσπάθεια υπερβαίνει το λόγο... και η πράξη έχει πιο δυνατό λόγο... που είναι όμως άγραφος... ίσως και ανείπωτος...
Μαύρα βατόμουρα γέμισαν οι μέρες μου... κι ας προτιμούσα πάντοτε τα μπλε...
Ήρθαν να μου αποδείξουν το μπορώ που απέφευγα... γιατί έτσι είναι... ότι αποφεύγεις, αλλάζει λίγο μορφή και έρχεται να σε συναντήσει στην επόμενη στροφή...
Μπορώ λοιπόν κι ας το βλέπουν μόνο οι άλλοι... και σιωπώ μέχρι να καταφέρω να το δω κι εγώ...