Πάει καιρός...

Δεν γράφεις πια για έρωτες...
Θαρρείς και αυτός ο τελευταίος σου πήρε όλες τις λέξεις απ' τ' ακροδάχτυλά σου...
Αυτά τα δάχτυλα τα από τη γέννα ματωμένα...
Δεν μάτωσαν από κανένα αγκάθι και από κανέναν έρωτα αγάπη μου...
Έτσι ήθελε το Σύμπαν να τα σημαδέψει για να θυμίζει σε όποιον τα κρατά να τα προσέχει...
Δεν βάζεις χειροπέδες σε ένα ματωμένο χέρι...
Αν δεν αντέχεις τη φροντίδα που χρειάζεται καλύτερα μην το κρατάς καθόλου...
Δεν έμαθες να δένεις κόμπους τη σιωπή...
Γι' αυτό παραμιλάς τις νύχτες...
Δεν σιωπάς...
Τα παραμύθια σου φυλάκισες μα ακούω την ηχώ τους στις λέξεις που διαλέγεις...
Δεν σταματάς εδώ χαρά μου τα χιλιόμετρα...
Γιατί για σένα πάντα τα χιλιόμετρα θα είναι λίγα...
Χίλια χρόνια - στιγμές, χίλια χιλιόμετρα - με επιστροφή, χίλια δάκρυα - κραυγή... χίλιες λέξεις να τα κάνεις γραμμένες απ' τα ματωμένα δάχτυλα και να τ' αφήσεις στην άκρη του δρόμου που πάνω του έλιωσες σόλες... έτσι θα θυμηθείς πως ξέχασες το παραμύθι...